Τι θα συμβούλευε ένα παιδί 17 ετών που κάνει τα πρώτα βήματά του στην κοινωνική και πολιτική διαμαρτυρία, ρωτήθηκε ο Λ. Κύρκος στο πλαίσιο συνέντευξής του στο ΜΕΓΚΑ. Μεταξύ άλλων στην απάντησή του είπε: «Να αποφύγεις πάντως οπωσδήποτε τη βία γιατί η βία γεννάει άλλη βία και σε έναν τόπο δοκιμασμένο από εμφύλιες διαμάχες και αδιέξοδες συγκρούσεις πρέπει να είμαστε απείρως προσεκτικοί και να μην επιτρέψουμε να ανοίξει το παράθυρο της βίας γιατί τότε θα καταποντιστούμε όλοι».

Ενας ένας όλοι οι απολογητές του συστήματος σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, το σύστημα ασκεί βία με την εκμετάλλευση, την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, όπου στην παραμικρή διεκδίκηση προβάλλεται ο μπαμπούλας της απόλυσης, βία μέχρι θανάτου με τα εργοδοτικά εγκλήματα (ατυχήματα τα λένε). Αυτό το σύστημα δε φοβάται τη βία της «σπασμένης βιτρίνας». Ισα ίσα. Φοβάται όμως τη βία των μαζών, της εργατικής τάξης, του λαού στο σύνολό του, όταν αποφασίσουν να το ξεθεμελιώσουν. Φοβάται τη βία ως μαμή της ιστορίας. Οι νουθεσίες κατά της «βίας» γενικώς και αορίστως είναι νουθεσίες περί της αξίας της φρονιμάδας και του σκυμμένου κεφαλιού. Πόσο μάλλον όταν εμμέσως συνδέονται με μια λαμπρή σελίδα της ιστορίας του λαϊκού κινήματος, αυτήν που έγραψαν οι μαχητές του ΔΣΕ απέναντι στην ένοπλη βία και τρομοκρατία της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Μια εποποιία εξόχως διδακτική για το λαό. Απ' τα διδάγματά της μερικοί σαν τον Λ. Κύρκο, ο οποίος όπως και οι όμοιοί του τα απεμπόλησαν και τα αμαυρώνουν, θέλουν να τον κρατήσουν μακριά.