Η Ευρώπη τους ανησυχεί και ζητά να παρθούν μέτρα εκτόνωσης. Το «κίνημά» της σπεύδει να δηλώσει «παρών». Στη θέση της ταξικής αντιπαράθεσης ανακαλύπτει πάλη γενεών! Οι πάτρωνές του βαράνε καμπανάκι κινδύνου γιατί το ΚΚΕ, λένε, συκοφαντεί τα «νέα κινήματα». Πιο σοβαροί οι αστοί μέσα από τα έντυπά τους εντοπίζουν τον κίνδυνο η οργή να γίνει πράγματι οργανωμένο κίνημα. Κι όσοι αγωνιούν για μια πρόσκαιρη διαχείριση της κατάστασης αναζητούν συναίνεση και δημοκρατία στη γραμμή: «Σφάξε με αγά μου να αγιάσω» για τους εργαζόμενους, «μακριά οι ΚΝίτες απ' τα σχολεία» για τους μαθητές.

Ολοι μαζί έχουν ένα πρόβλημα. Οτι τα παιδιά δε μασάνε, παιδιά εργατών στην πλειοψηφία τους, παιδιά με μέλλον εργάτη επίσης. Οτι τα παιδιά έχουνε ήδη μετρήσει το νεκρό συμμαθητή τους δίπλα στο νεκρό γείτονα που σκοτώθηκε στην οικοδομή και τον σακατεμένο συγγενή που για να πάρει αναπηρική πρέπει να αποδείξει ότι με κομμένο χέρι δεν μπορεί να δουλέψει άλλο. Τα παιδιά που δε ζούνε στο κενό ξέρουν τι πάει να πει 1.000 ευρώ το μήνα για την εκπαίδευσή τους στη «δωρεάν Παιδεία», όπως ξέρουν - μαθαίνουν πια κι ότι η «διά βίου εκπαίδευση» αντιστοιχεί στη διά βίου σκλαβιά.

Τα παιδιά - παρά τα φαινόμενα - διαβάζουν. Διαφορετικά κείμενα απ' αυτά που θέλει να τους μπουκώσει η «Ελευθεροτυπία», αλλά διαβάζουν. Προκηρύξεις όπως αυτή που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στα σχολεία από την ΚΝΕ και αναφέρει: «Η οργή και η αγανάκτηση της νεολαίας που ξέσπασε με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή να μετατραπεί σε οργανωμένο, μαζικό κίνημα που θα έχει στο στόχαστρο αυτούς που ευθύνονται για το χτύπημα των δικαιωμάτων της νεολαίας, σε πάλη με πυξίδα τον ΑΓΩΝΑ, τη ΡΗΞΗ, την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της αντιλαϊκής πολιτικής».

Κι έτσι, παρά την προσπάθεια διαφόρων κέντρων να οργανώσουν ένα κίνημα που θα το εμφανίζουν ως υπαρκτό στο Ιντερνέτ ενώ θα είναι επιτελεία πίσω του για να εκτονώνουν ανώδυνα τις αγωνιστικές διαθέσεις, κίνημα για να κρατά νεκρές τις μαθητικές κοινότητες, οι μαθητές κατεβαίνουν στο δρόμο κρατώντας περήφανα τα πανό των Συντονιστικών Αγώνα Σχολείων που συγκροτούνται με αποφάσεις των ίδιων των συνελεύσεων και των 15μελών τους.

Οτι οι εφημερίδες των αστών δεν περνά μέρα που να μη διευκρινίσουν πού είναι το «καλό κίνημα» και πού οι κομμουνιστές, είναι ενδεικτικό της αγωνίας όσων έχουν βάλει πλώρη να περιορίσουν την έκφραση της ταξικής πάλης που καταγράφεται και στο χώρο της νεολαίας στα όρια μιας «ούλτρα αριστεράς», μιας διαχείρισης, δηλαδή.

Δεν τους σώνει κανένα «νιου ντιλ» γιατί αυτό που λείπει δεν είναι οι «φιλικοί χώροι μέσα στην πόλη» αλλά η ίδια η ζωή. Αυτό που έχει ανάγκη ο νέος δεν είναι να τον ακούν - δεν ψάχνουν για ψυχαναλυτές τα παιδιά - αλλά να κάνει κουμάντο στη ζωή του.

Και είναι σε καλό δρόμο τα παιδιά που ανακαλύπτουν πως τα δικά τους αιτήματα και τα αιτήματα των γονιών τους είναι κοινά στη λίστα των αιτημάτων που διεκδικεί το ταξικό κίνημα.