Οψιμοι «υπερασπιστές» των δικαιωμάτων της νεολαίας γυροβολούν από κανάλι σε κανάλι για να χύσουν τόνους δακρύων και να υποστηρίξουν ότι είναι ...οι μόνοι που ακούν τη νεολαία χωρίς μάλιστα να υπολογίζουν κόστος! Οπως κάθε φορά, οι οπορτουνιστές και λογής λογής διανοητές - αυτόκλητοι υπερασπιστές της νεολαίας είδαν «φως και μπήκαν». Για να υποστηρίξουν ότι πρέπει να «ακουστούν» τα προβλήματα της νεολαίας, αποστεώνοντας όμως τα ίδια τα προβλήματα από την πολιτική μήτρα που τα γέννησε: Την πολιτική του κεφαλαίου.

Ποιοι είναι στο πλευρό της νεολαίας και ποιοι απέναντί της το αποδεικνύει καθημερινά η ίδια η ζωή, χωρίς να περιμένει ξεσπάσματα. Οταν οι νέοι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία, για παράδειγμα, οργανώνονται στο σωματείο τους και οργανώνουν την πάλη τους, δεν είναι μόνοι τους. Εχουν μαζί τους το σωματείο των ξενοδοχοϋπαλλήλων, έχουν μαζί τους συνολικά τις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εκείνοι που «δεν τους ακούν», εκείνοι που βρίσκονται απέναντί τους, είναι η εργοδοσία, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υπηρέτες, οι οποίοι είναι και θα είναι απέναντι από τη νεολαία.

Γιατί οι ανάγκες και οι αγωνίες της νεολαίας σκοντάφτουν στην πολιτική της ΕΕ και των μονοπωλίων, σε μια πολιτική βίαιη όχι μόνο για τους νέους, αλλά για το σύνολο των εργαζομένων και του λαού. Και εκείνο που έχει σημασία δεν είναι πόσο όμορφα είναι τα λόγια, αλλά πού καλείται η νεολαία να οργανωθεί και να παλέψει, ενάντια σε ποιον και με ποια αιτήματα. Γιατί η μόνη πραγματική διέξοδος για τη νεολαία είναι η διέξοδος των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων: Η οργάνωση του αγώνα με αιτήματα ριζοσπαστικά, που θέτουν σε ευθεία αμφισβήτηση την εξουσία των μονοπωλίων, διεκδικώντας ακριβώς να αλλάξει χέρια η εξουσία. Και μόνο το ΚΚΕ και η ΚΝΕ καλούν τη νεολαία και τους εργαζόμενους σε οργανωμένη πάλη με προοπτική αυτήν ακριβώς τη διέξοδο.