Δύο τρισεκατομμύρια δραχμές πλήρωσε το δημόσιο μέσα σε τέσσερα χρόνια για δάνεια, στα οποία είχε μπει εγγυητής και οι δανειοδοτηθέντες δεν τα εξόφλησαν. Η αποκάλυψη γι' αυτή την αστρονομική χασούρα έγινε με αφορμή την προώθηση προς ψήφιση νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών, και φυσικά ουδείς βγήκε να εξηγήσει στο λαό πώς και γιατί το δημόσιο μπήκε εγγυητής σε"μπαταξήδες" και έχασε αυτά τα λεφτά, τα οποία, σε τελευταία ανάλυση είναι των φορολογουμένων και κανενός άλλου. Τι να πουν, όμως, και τι να εξηγήσουν οι διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι που μας κουμαντάρουν, όταν είναι γνωστό ότι ο καθείς που ανεβαίνει στην εξουσία θεωρεί δικό του το δημόσιο κορβανά και διαχειρίζεται το περιεχόμενό του όπως γουστάρει;

Μ' αυτή, λοιπόν, τη νοοτροπία και την τακτική, επόμενο είναι να δίνονται εγγυητικές επιστολές ακόμα και σε άτομα αμφιβόλου μεν φερεγγυότητας, αλλά αδιαμφισβητήτου... προσήλωσης προς το κόμμα. Μήπως τα δικά του λεφτά δίνει ο άλφα ή ο βήτα υπουργός, για να νοιαστεί αν ο δανειολήπτης διαθέτει εμπράγματες εγγυήσεις κι αν θα τα επιστρέψει τελικά; Αρα, το μπαταξιλίκι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν αφορά μόνον αυτόν που ρίχνει τελικά το "κανόνι", αλλά - πρωτίστως - εκείνον που εγκρίνει τέτοιες επισφαλείς εγγυήσεις και γίνεται έτσι συναυτουργός στη μεγάλη απάτη.

Με τις καλύτερες "προϋποθέσεις"... διαλόγου, πραγματοποιείται την Τρίτη η πρώτη - και πανηγυρική - συνεδρίαση της "Επιτροπής Κοινωνικού Διαλόγου", μια... "θυγατρική" της ΟΚΕ δημιουργημένη, για να συνδιαλέγονται η ΟΤΟΕ και η Ενωση Ελληνικών Τραπεζών. Η ΟΤΟΕ φρόντισε ήδη να δείξει τις... καλές προθέσεις της, υιοθετώντας τις θέσεις του τραπεζικού κεφαλαίου για τα επιτόκια χορηγήσεων, υπερασπιζόμενη, ταυτόχρονα, και τη συνέχιση της πολιτικής σκληρής λιτότητας για τους εργαζόμενους, θεωρώντας πρωταρχικό καθήκον όλων των κοινωνικών "εταίρων" την προσπάθεια για την επίτευξη του προϋπολογισμού του 1995!

Δυστυχώς, δεν έχει φανεί ακόμα η συμβολή της Ενωσης Τραπεζών στην επιτυχία του... διαλόγου, (π.χ. δε διεκδίκησε μεγαλύτερες αυξήσεις για τους... τραπεζοϋπαλλήλους), αλλά αν πάρουμε υπόψη μας τη... δυναμική της ΟΤΟΕ, φαίνεται σχεδόν σίγουρο πως θα βρεθούν πολλά "κοινά" σημεία μεταξύ τους. Μην ξεχνάμε πως πρέπει να δικαιωθεί και ο όρος "κοινωνικός διάλογος", δεν είναι καιρός για "εξεγέρσεις", η ΟΤΟΕ δε θεωρεί σκόπιμο να καταφεύγει πλέον σε τακτικές σύγκρουσης, έστω κι αν χάρη σ' αυτές είχε κατακτήσεις ο κλάδος, έστω κι αν η επίθεση σε δικαιώματα συνεχίζεται. Οποία ευγένεια για ένα εργατικό συνδικάτο...

Αναπόφευκτο, φαίνεται, το κλείσιμο της τηλεόρασης του "Σκάι". Οι υπεύθυνοι σιωπούν, απειλούν και όταν αποφασίζουν να μιλήσουν γίνονται πιο κυνικοί. Για τους "πύργους" που γκρεμίζονται από τη μια μέρα στην άλλη, δεν αρκεί μια δικαιολογία για την κατάρρευση, απαιτούνται εξηγήσεις και για τον τρόπο που φτιάχτηκαν. Πολύ περισσότερο όταν οι υπεύθυνοι του σταθμού, στις στιγμές της παντοκρατορίας τους, όχι μόνο δεν έκρυβαν τις προθέσεις τους για τη χειραγώγηση των πολιτικών εξελίξεων, αλλά και θριαμβολογούσαν γι' αυτό. Τα τελευταία χρόνια είχαμε και άλλα φαινόμενα γιγαντισμού και προσπάθειες μονοπώλησης στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, με ανάλογες συνέπειες και καταλήξεις. Στηρίχτηκαν και στηρίζονται στις ιδιότυπες σχέσεις με την πολιτική εξουσία και γι' αυτό ακριβώς έχουμε τις ξαφνικές, αδικαιολόγητες για τους πολλούς, "καταρρεύσεις". Εχουμε όμως και τις καταστροφικές επιπτώσεις στην ενημέρωση με την καλλιέργεια του ιδιόρρυθμου λαϊκισμού και των παρενεργειών του, από τους ιδιοκτήτες και τους υπεύθυνους.

Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών έπεσε σε άσχημη εποχή. Ετυχε να έχει την προεδρία της ΕΕ, όταν ο κόμπος του προβλήματος της Τελωνειακής Ενωσης με την Τουρκία έφτασε στο χτένι. Ετσι, βρίσκεται στη θέση εκείνου που προσπαθεί να ικανοποιήσει και τις δυο πλευρές ή, επί το λιγότερον, "και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι".

Για καλή του τύχη, η θέση του δεν είναι απελπιστική.

Στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η πείρα, ευτυχώς, υπάρχει. Στο κάτω - κάτω, από το 1980 ακόμη, όταν οι αγχόνες της στρατοκρατούμενης Τουρκίας λύγιζαν από το βάρος, τα αρμόδια όργανα της Κοινότητας ήδη δεν έβλεπαν. Πάλι καλά που σήμερα βλέπουν. Βλέπουν την "ανάγκη της Τουρκίας να στηριθχεί για να αντισταθεί στον ισλαμισμό", τον "αναβαθμισμένο ρόλο της" κλπ.

Στον τομέα των ελληνικών αιτιάσεων, η πείρα είναι ακόμη πιο πλούσια και διδακτική. Και, στο τέλος - τέλος, αν ο Γάλλος επίσημος δεν έχει ακόμη διδαχτεί τίποτε, ύστερα από μια αδιάκοπη σειρά ρεαλιστικών χειρονομιών και εθνικών θριάμβων, ποιος του φταίει;

Α. Π.

Σε μεταμεσονύκτια τηλεοπτική εκπομπή η συζήτηση, στην οποία συμμετέχουν ο υπουργός Οικονομικών και συνδικαλιστές, φτάνει και στο πρόβλημα της ανεργίας. Τότε παίρνει το λόγο ένας κύριος, που αναλαμβάνει να αναλύσει τις αντεργατικές ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υποστηρίζοντας μετά μανίας ότι η ανεργία και η υποαπασχόληση πρέπει να μοιραστούν. Στην παρατήρηση του ΓΓ της ΓΣΕΕ Γ. Μαυρίκου πως τα συνδικάτα δεν πρόκειται ποτέ να δεχτούν κάτι τέτοιο, ο κύριος αυτός επιτίθεται χυδαία στον συνομιλητή του και στους μαζικούς φορείς, ανακράζοντας πως "δε με ενδιαφέρει τι λένε τα συνδικάτα, ούτε με ενδιαφέρουν αυτά που λέτε εσείς στα συνδικάτα να λένε".

Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Μα γιατί ο εν λόγω κύριος αυτοαποκαλείται άνθρωπος "της Αριστεράς και της προόδου" και ενδέχεται να τον δείτε σε κάποιο άλλο τραπέζι να κόπτεται υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για τον Γρ. Γιάνναρο πρόκειται. Εργαζόμενοι, φτύστε τον... να μη βασκαθεί!