Δύο τρισεκατομμύρια δραχμές πλήρωσε το δημόσιο μέσα σε τέσσερα χρόνια για δάνεια, στα οποία είχε μπει εγγυητής και οι δανειοδοτηθέντες δεν τα εξόφλησαν. Η αποκάλυψη γι' αυτή την αστρονομική χασούρα έγινε με αφορμή την προώθηση προς ψήφιση νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών, και φυσικά ουδείς βγήκε να εξηγήσει στο λαό πώς και γιατί το δημόσιο μπήκε εγγυητής σε"μπαταξήδες" και έχασε αυτά τα λεφτά, τα οποία, σε τελευταία ανάλυση είναι των φορολογουμένων και κανενός άλλου. Τι να πουν, όμως, και τι να εξηγήσουν οι διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι που μας κουμαντάρουν, όταν είναι γνωστό ότι ο καθείς που ανεβαίνει στην εξουσία θεωρεί δικό του το δημόσιο κορβανά και διαχειρίζεται το περιεχόμενό του όπως γουστάρει;

Μ' αυτή, λοιπόν, τη νοοτροπία και την τακτική, επόμενο είναι να δίνονται εγγυητικές επιστολές ακόμα και σε άτομα αμφιβόλου μεν φερεγγυότητας, αλλά αδιαμφισβητήτου... προσήλωσης προς το κόμμα. Μήπως τα δικά του λεφτά δίνει ο άλφα ή ο βήτα υπουργός, για να νοιαστεί αν ο δανειολήπτης διαθέτει εμπράγματες εγγυήσεις κι αν θα τα επιστρέψει τελικά; Αρα, το μπαταξιλίκι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν αφορά μόνον αυτόν που ρίχνει τελικά το "κανόνι", αλλά - πρωτίστως - εκείνον που εγκρίνει τέτοιες επισφαλείς εγγυήσεις και γίνεται έτσι συναυτουργός στη μεγάλη απάτη.