Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών έπεσε σε άσχημη εποχή. Ετυχε να έχει την προεδρία της ΕΕ, όταν ο κόμπος του προβλήματος της Τελωνειακής Ενωσης με την Τουρκία έφτασε στο χτένι. Ετσι, βρίσκεται στη θέση εκείνου που προσπαθεί να ικανοποιήσει και τις δυο πλευρές ή, επί το λιγότερον, "και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι".

Για καλή του τύχη, η θέση του δεν είναι απελπιστική.

Στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η πείρα, ευτυχώς, υπάρχει. Στο κάτω - κάτω, από το 1980 ακόμη, όταν οι αγχόνες της στρατοκρατούμενης Τουρκίας λύγιζαν από το βάρος, τα αρμόδια όργανα της Κοινότητας ήδη δεν έβλεπαν. Πάλι καλά που σήμερα βλέπουν. Βλέπουν την "ανάγκη της Τουρκίας να στηριθχεί για να αντισταθεί στον ισλαμισμό", τον "αναβαθμισμένο ρόλο της" κλπ.

Στον τομέα των ελληνικών αιτιάσεων, η πείρα είναι ακόμη πιο πλούσια και διδακτική. Και, στο τέλος - τέλος, αν ο Γάλλος επίσημος δεν έχει ακόμη διδαχτεί τίποτε, ύστερα από μια αδιάκοπη σειρά ρεαλιστικών χειρονομιών και εθνικών θριάμβων, ποιος του φταίει;

Α. Π.