Η παραδοχή αυτή του κ. Ράλλη έχει τη σημασία της, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία. Αποδεικνύει ότι η λαϊκή πίεση μπορεί να εξαναγκάσει κυβερνήσεις να συνταυτιστούν - έστω και προσωρινά ή ακόμα και για να εξασφαλίσουν "τα μέγιστα" - με κάποια λαϊκή θέση και απαίτηση. Επομένως δηλοί ότι αν αναπτυχθεί κι άλλο το αντιΝΑΤΟικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη χώρα μας και αυξηθεί η λαϊκή πίεση, μπορεί να έχει ακόμα πιο θετικά αποτελέσματα για το λαό και τη χώρα. Αποδείχνει, έστω και αρνητικά, ότι η όποια αντίσταση όχι μόνο δεν πάει χαμένη, αλλά μπορεί, με πιο συνειδητό και οργανωμένο μαζικό αγώνα, με σωστό προσανατολισμό και αποφασιστικότητα, να επιβάλει θετικές αλλαγές, να βάλει στην πάντα αυταπάτες και ψευτιές των αστικών πολιτικών δυνάμεων και να οδηγήσει το λαό ακόμα και στην εγκαθίδρυση μιας λαϊκής εξουσίας ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό...

Η Σερβία όλη

σκόνη

και χιλιάδες πια

οι φόνοι,

κι επιμένουνε

τα κτήνη

να σκορπούν

φωτιά κι οδύνη!

Η Σερβία πια

ρημάδι

και αμέτρητοι

στον Αδη,

κι επιμένουνε

οι λύκοι

να σκορπούν

φωτιά και φρίκη!

Η Σερβία πια

σμπαράλι,

μα δε σκύβει

το κεφάλι,

κι απ' τη λύσσα

ΗΠΑ, ΝΑΤΟ

συνεχίζουν

το ρεσάλτο!

Ο οίστρος

Κι επειδή κάποιοι μπορεί να έχουν διαφορετική γνώμη για τις διαθέσεις του Κλίντον και των συνεταίρων του, σημειώνουμε και τα εξής:

Απαιτεί ή δεν απαιτεί η ΝΑΤΟική ηγεσία την αποδοχή των όρων που έχει θέσει από την αρχή, για να σταματήσει τους βομβαρδισμούς; Είναι ή δεν είναι οι όροι αυτοί παντελώς απαράδεκτοι, όχι μόνο από τη Γιουγκοσλαβία, αλλά και από κάθε χώρα που σέβεται την εθνική της ανεξαρτησία, την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα; Η, μήπως, δεν είναι υπεραρκετές οι υποχωρήσεις, που έχει κάνει, ήδη, η γιουγκοσλαβική ηγεσία, τόσο για να υπάρξει η απαραίτητη προστασία των προσφύγων, μετά την επιστροφή τους, όσο και για να δώσει την "ευκαιρία" στο ΝΑΤΟ να ξαναγυρίσει στο τραπέζι των πολιτικών διαβουλεύσεων, χωρίς να δημιουργείται η εντύπωση ότι ηττήθηκε;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι καθαρές στον καθένα και μόνο κάποιοι ελάχιστοι - εκτός της κυβέρνησης Σημίτη - συνεχίζουν να αναμασούν τη ΝΑΤΟική επιχειρηματολογία.

Πολλά γράφονται και λέγονται τις μέρες αυτές, για τις διάφορες διπλωματικές διεργασίες, που έχουν στόχο την εξεύρεση πολιτικής λύσης στη γιουγκοσλαβική κρίση. Και θα ήταν, βέβαια, ευχής έργο, να σταματούσαν οι φονικοί βομβαρδισμοί και η ειρήνη να ξανάκανε την εμφάνισή της στη Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια γενικότερα. Η ευχή αυτή, όμως, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, εάν την αφήσουμε στις διαθέσεις του Κλίντον, της Ολμπράιτ και των υπόλοιπων "γερακιών" του ΝΑΤΟ, Αμερικανών και Ευρωπαίων. Αυτοί δε θέλουν την ειρήνη, αλλά την εκπλήρωση των στόχων που είχαν θέσει από την αρχή. Τη μετατροπή, δηλαδή, του Κοσσυφοπεδίου σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, το γονάτισμα και την υποταγή ολόκληρου του γιουγκοσλαβικού λαού. Κάτι τέτοιο, όμως, μόνον ειρήνη δεν είναι, ακόμη και αν η ηγεσία και ο λαός της Γιουγκοσλαβίας αποδεχτούν τους απαράδεκτους όρους του ΝΑΤΟ.

Οι όποιες ελπίδες υπάρχουν σήμερα για την επιστροφή της ειρήνης, μπορούν να ενισχυθούν παραπέρα, ακόμη και να υπερισχύσουν των πολεμοκάπηλων σχεδίων και επιδιώξεων του ΝΑΤΟ, μόνον εάν δυναμώσει ακόμη περισσότερο το αντιπολεμικό κίνημα των λαών. Μόνον εάν δυναμώσει ακόμη περισσότερο η απερίφραστη και κατηγορηματική καταδίκη της ηγεσίας των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συνενόχων της. Μόνον εάν ο λαός κάθε χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ, με την ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση του αγώνα του, πιέσει και υποχρεώσει την κυβέρνησή του να κάνει τα απαραίτητα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Δεν μπόρεσαν τελικά οι "δημοκρατικές" εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, που ως γνωστό επιδίδονται σε "αντικειμενική ενημέρωση", να χωνέψουν το γεγονός ότι ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς που οργάνωσε το ΠΑΜΕ συσπείρωσε χιλιάδες εργαζόμενους σε μια πρωτοφανή σε όγκο και παλμό αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση και "έκλεψε την παράσταση".

Επιδόθηκαν λοιπόν, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, σε μια επιχείρηση αποσιώπησης του γεγονότος ότι από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο λιμάνι και την πορεία που ακολούθησε συγκλονίστηκε η Θεσσαλονίκη, σε αντίθεση με την πενιχρή συνάθροιση του ΕΚΘ στην πλατεία Αριστοτέλους που δε συγκέντρωσε ούτε τους προέδρους των σωματείων της δύναμής του.

Μέσα από την επιλογή φωτογραφιών από παλιότερες συγκεντρώσεις, καταβάλλεται προσπάθεια να φανεί ότι το ΕΚΘ είχε μια αξιοπρεπή συγκέντρωση.

Αντιλαμβανόμαστε βέβαια το άγχος τους, αλλά δυστυχώς γι' αυτούς οι εξελίξεις στο εργατικό κίνημα και η ανάπτυξη των ενωτικών αγώνων της εργατικής τάξης, δε χωρούν μέσα στα δικά τους νοητικά καλούπια. Ακολουθούν το δικό τους δρόμο που περνά μέσα από τη συνεπή ταξική πάλη, τους μαζικούς αγώνες της εργατικής τάξης.