Πολλά γράφονται και λέγονται τις μέρες αυτές, για τις διάφορες διπλωματικές διεργασίες, που έχουν στόχο την εξεύρεση πολιτικής λύσης στη γιουγκοσλαβική κρίση. Και θα ήταν, βέβαια, ευχής έργο, να σταματούσαν οι φονικοί βομβαρδισμοί και η ειρήνη να ξανάκανε την εμφάνισή της στη Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια γενικότερα. Η ευχή αυτή, όμως, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί, εάν την αφήσουμε στις διαθέσεις του Κλίντον, της Ολμπράιτ και των υπόλοιπων "γερακιών" του ΝΑΤΟ, Αμερικανών και Ευρωπαίων. Αυτοί δε θέλουν την ειρήνη, αλλά την εκπλήρωση των στόχων που είχαν θέσει από την αρχή. Τη μετατροπή, δηλαδή, του Κοσσυφοπεδίου σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, το γονάτισμα και την υποταγή ολόκληρου του γιουγκοσλαβικού λαού. Κάτι τέτοιο, όμως, μόνον ειρήνη δεν είναι, ακόμη και αν η ηγεσία και ο λαός της Γιουγκοσλαβίας αποδεχτούν τους απαράδεκτους όρους του ΝΑΤΟ.

Οι όποιες ελπίδες υπάρχουν σήμερα για την επιστροφή της ειρήνης, μπορούν να ενισχυθούν παραπέρα, ακόμη και να υπερισχύσουν των πολεμοκάπηλων σχεδίων και επιδιώξεων του ΝΑΤΟ, μόνον εάν δυναμώσει ακόμη περισσότερο το αντιπολεμικό κίνημα των λαών. Μόνον εάν δυναμώσει ακόμη περισσότερο η απερίφραστη και κατηγορηματική καταδίκη της ηγεσίας των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συνενόχων της. Μόνον εάν ο λαός κάθε χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ, με την ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση του αγώνα του, πιέσει και υποχρεώσει την κυβέρνησή του να κάνει τα απαραίτητα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.