Προχτές, ο επί των Οικονομικών αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης, ο κ. Αλογοσκούφης, κατέθεσε στη Βουλή το προσχέδιο για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2009, με τον οποίο θα επιχειρηθεί ακόμη μεγαλύτερο «γιουρούσι» στις τσέπες των λαϊκών νοικοκυριών, τόσο από τους ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες (που ανεβάζουν ανεξέλεγκτα τις τιμές), όσο και από το κράτος (που αυξάνει προκλητικά φόρους - τέλη και εν γένει τις τιμές σε φορείς και υπηρεσίες που αποφασίζει η εκάστοτε κυβέρνηση).

Ωστόσο, επιχειρώντας να εμφανίσει το «άσπρο - μαύρο», ο υπουργός - παρουσιάζοντας στους δημοσιογράφους το ίδιο ντοκουμέντο - επικαλέστηκε τις «σημαντικές επιτυχίες» και «επιδόσεις» στον τομέα της οικονομίας που είχε η ΝΔ από το 2004 - που ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία - μέχρι σήμερα για να δικαιολογήσει τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Ανάμεσα στους δείκτες που επικαλέστηκε ο υπουργός Οικονομίας, για να τεκμηριώσει τις επιτυχίες της κυβέρνησης, ήταν και η σημαντική αύξηση του «κατά κεφαλήν ΑΕΠ».

Σύμφωνα με τον υπουργό, «το κατά κεφαλήν ΑΕΠ εκφρασμένο σε μονάδες Σταθερής Αγοραστικής Δύναμης αυξήθηκε το 2007 στο 97,3% του μέσου όρου της ΕΕ των "27", από 92,3% που ήταν το 2003».

Ούτε λίγο - ούτε πολύ, δηλαδή, ο υπουργός υποστηρίζει πως η μεγάλη αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ στα τελευταία 5 χρόνια βελτίωσε σημαντικά το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, υπονοώντας πως από την αύξηση του εγχώριου πλούτου (ΑΕΠ) έγιναν «πλουσιότεροι» ΟΛΟΙ οι Ελληνες!

Με το ίδιο επιχείρημα, ο κύριος υπουργός προσπάθησε να βγάλει «λάδι» και την Ευρωπαϊκή Ενωση, με την οποία η ελληνική κυβέρνηση, όπως και οι άλλες κυβερνήσεις των χωρών - μελών της συναποφασίζουν τις εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές πολιτικές.

Επιχειρώντας, λοιπόν, να χρυσώσει το «χάπι» της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, ο υπουργός ανέφερε πως με την αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ από 92,3% το 2003 στο 97,3% το 2007 εκπληρώθηκε και ο στόχος για τη σύγκλιση της Ελλάδας με την ΕΕ. «Αυτό - είπε - σημαίνει ουσιαστική και πραγματική σύγκλιση».

Μόνο που ο κύριος Αλογοσκούφης παραβλέπει το γεγονός ότι από την πίτα του ΑΕΠ, η ολιγαρχία του πλούτου τρώει το μεγαλύτερο κομμάτι και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού (οι εργαζόμενοι και άλλα λαϊκά νοικοκυριά) μοιράζονται μεταξύ τους τα «ψίχουλα». Κι αυτό, γιατί το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ προκύπτει αν διαιρέσουμε το σύνολο των ετήσιων εισοδημάτων μερικών δεκάδων χιλιάδων πλουσίων (που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ή και δεκάδες εκατομμύρια ευρώ) και των υπόλοιπων Ελλήνων (που ανέρχονται σε μερικές χιλιάδες ευρώ) με το συνολικό πληθυσμό της Ελλάδας.

Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι, χρόνο με το χρόνο, αυξάνει η οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων και εν γένει των λαϊκών νοικοκυριών, που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να μένει στάσιμο ή και να υποβαθμίζεται, καθώς όλη η αύξηση της πίτας του ΑΕΠ μετατρέπεται σε κέρδη και υπερκέρδη που καρπώνεται η πλουτοκρατία. Εδώ, για τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς, που υφίστανται τις συνέπειες των γαλαζοπράσινων πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, ισχύει το γνωστό «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί;»...