Με το ίδιο επιχείρημα, ο κύριος υπουργός προσπάθησε να βγάλει «λάδι» και την Ευρωπαϊκή Ενωση, με την οποία η ελληνική κυβέρνηση, όπως και οι άλλες κυβερνήσεις των χωρών - μελών της συναποφασίζουν τις εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές πολιτικές.

Επιχειρώντας, λοιπόν, να χρυσώσει το «χάπι» της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, ο υπουργός ανέφερε πως με την αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ από 92,3% το 2003 στο 97,3% το 2007 εκπληρώθηκε και ο στόχος για τη σύγκλιση της Ελλάδας με την ΕΕ. «Αυτό - είπε - σημαίνει ουσιαστική και πραγματική σύγκλιση».

Μόνο που ο κύριος Αλογοσκούφης παραβλέπει το γεγονός ότι από την πίτα του ΑΕΠ, η ολιγαρχία του πλούτου τρώει το μεγαλύτερο κομμάτι και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού (οι εργαζόμενοι και άλλα λαϊκά νοικοκυριά) μοιράζονται μεταξύ τους τα «ψίχουλα». Κι αυτό, γιατί το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ προκύπτει αν διαιρέσουμε το σύνολο των ετήσιων εισοδημάτων μερικών δεκάδων χιλιάδων πλουσίων (που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ή και δεκάδες εκατομμύρια ευρώ) και των υπόλοιπων Ελλήνων (που ανέρχονται σε μερικές χιλιάδες ευρώ) με το συνολικό πληθυσμό της Ελλάδας.

Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι, χρόνο με το χρόνο, αυξάνει η οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων και εν γένει των λαϊκών νοικοκυριών, που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να μένει στάσιμο ή και να υποβαθμίζεται, καθώς όλη η αύξηση της πίτας του ΑΕΠ μετατρέπεται σε κέρδη και υπερκέρδη που καρπώνεται η πλουτοκρατία. Εδώ, για τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς, που υφίστανται τις συνέπειες των γαλαζοπράσινων πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, ισχύει το γνωστό «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί;»...