Εδώ και 25 χρόνια, είτε πρόκειται για τους φιλελεύθερους είτε για τους σοσιαλδημοκράτες, έχουν βομβαρδίσει την υφήλιο με τα γνωστά ιδεολογήματα: «Λιγότερο κράτος», «λιγότερος δημόσιος τομέας στην οικονομία», «απελευθέρωση των αυτορρυθμιζόμενων αγορών», «ελευθερία στην ιδιωτική οικονομία», «περιορισμός του κρατικού παρεμβατισμού», «επωφελείς αποκρατικοποιήσεις», «ευημερία μέσω των ιδιωτικοποιήσεων» κι άλλα τέτοια ηχηρά και νεοσυντηρητικά.

Η τελευταία κρίση στο τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ΗΠΑ - ΕΕ, με την επιστράτευση του κράτους (και όχι των ...«ελεύθερων» αγορών), για να σωθούν τα χαρτοφυλάκια και τα θησαυροφυλάκια της χρηματιστικής ολιγαρχίας, αποκαλύπτει για μια ακόμα φορά:

Είτε μιλούν για «λιγότερο» είτε μιλούν για «περισσότερο κράτος», το κράτος τους είναι πάντα κράτος των καπιταλιστών.

Είτε ο θείος Καραμανλής «κρατικοποιεί» την «Ολυμπιακή» είτε ο ανιψιός Καραμανλής την ξεπουλάει, είτε ο πατήρ Παπανδρέου «εθνικοποιεί» τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά είτε το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη τα ιδιωτικοποιεί, το κράτος τους είναι το ίδιο:

«Λιγότερο» και «ασθενικό» σε ό,τι έχει να κάνει με τις κοινωνικές παροχές, τις λαϊκές ανάγκες, τα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς. «Περισσότερο» και «υπερτροφικό», όταν καλείται, μέσα από τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις, να διαφυλάξει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.