Θα μπορούσαμε, βέβαια, να πούμε κι άλλα. Για παράδειγμα, πότε σεβάστηκε αυτές τις αρχές η ελληνική κυβέρνηση, ώστε να θέλει τώρα να κάνει και το δάσκαλο; Μήπως όταν συμμετείχε μέχρι το λαιμό σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στο γιουγκοσλαβικό λαό, κατάφωρα παράνομο ακόμα και σύμφωνα με τη Χάρτα του ΟΗΕ; Ποιο δίκαιο λοιπόν εφαρμόζει; Το διεθνές δίκαιο και κανόνες ή το δίκαιο της «νέας τάξης»; Σεβάστηκε μήπως τα σύνορα των γειτονικών χωρών ή συνέβαλε κι αυτή στις πάμπολλες αλλαγές συνόρων, που έχουν γίνει στα Βαλκάνια, τα τελευταία δέκα χρόνια; Συμβάλλει στην ειρηνική επίλυση των διαφορών η δημιουργία του περιβόητου Συμφώνου Σταθερότητας, που στόχο έχει τη βίαιη υποταγή των γειτονικών χωρών στις ευρωΝΑΤΟικές δομές; Μήπως σέβεται την αρχή της μη επέμβασης στα εσωτερικά τρίτων χωρών, όταν τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ανατροπής του Μιλόσεβιτς και δίνει πολύμορφη βοήθεια στη γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση; Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τα ψέματα.

Σε συνάντησή τους με τη διοίκηση του σωματείου των εργαζομένων, πριν 25 μέρες και μετά από πολυήμερη απεργία στο εργοστάσιο, οι ιδιοκτήτες της γαλακτοβιομηχανίας «Ολυμπος» της Λάρισας, είχαν δεσμευτεί, δημοσίως και γραπτώς, ότι δε θα γίνουν άλλες απολύσεις εργαζομένων και θα εφαρμοστούν όσα προβλέπονται στη συλλογική σύμβαση εργασίας για τις αμοιβές και γενικότερα τις εργασιακές σχέσεις. Και, «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις», αθέτησαν τις δεσμεύσεις τους προχωρώντας σε νέες απολύσεις, ενώ άλλοι 40 εργαζόμενοι - οι μισοί απ' όσους έμειναν στη δουλιά μετά τις πρώτες απολύσεις - έφυγαν με τη μέθοδο των «οικειοθελών αποχωρήσεων».

Το πρώτο που θα σκεφτεί κανείς, είναι ότι οι συγκεκριμένοι ιδιοκτήτες δεν έχουν μπέσα, αφού δεν τηρούν τις δεσμεύσεις τους και δεν τιμούν την υπογραφή τους. Δεν είναι, όμως, τόσο το ποιόν του χαρακτήρα αυτών των «επιχειρηματιών», που εξηγεί τη στάση τους, όσο το γεγονός ότι νιώθουν πως έχουν «λυμένα τα χέρια τους», να συνεχίζουν και να εντείνουν την επίθεση κατά των εργαζομένων, έχοντας ως συμπαραστάτη την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης. Εκ του ασφαλούς, λοιπόν, «το παίζουν» τσαμπουκάδες οι ιδιοκτήτες του «Ολυμπος», αλλά, όπως έδειξε και η πολυήμερη απεργία στο πρώην συνεταιριστικό εργοστάσιο, οι εργαζόμενοι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία λέξη τους...

Το χρηματιστήριο δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας χώρος συγκέντρωσης λαϊκών αποταμιεύσεων από την ολιγαρχία. Συγκέντρωσης του χρήματος στα χέρια των ολίγων και ισχυρών. Ενας χώρος άκρατης κερδοσκοπίας και νόμιμης ή παράνομης κλοπής, όπου ισχύουν οι νόμοι της ζούγκλας. Αυτά έχουμε γράψει και υπογραμμίσει πολλές φορές. Κι έχουν επιβεβαιωθεί πολύμορφα στην πράξη. Ακόμη και όσα κατέθεσε προχτές στη Βουλή, ο πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, τις εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώνουν.

Από την 1.1.1999 μέχρι 30.6.2000, είπε ο κ. Θωμαδάκης, αντλήθηκαν από το ΧΑΑ 4,5 τρισεκατομμύριο δραχμές και συμπλήρωσε: «Απ' αυτά μόνο τα δύο τρισεκ. αξιοποιήθηκαν. 1,3 τρισεκ. πήγαν σε νέες επενδύσεις. Για αγορές και συμμετοχές σε εταιρίες διατέθηκαν 450 δισεκ. ενώ άλλα 200 δισεκ. δραχμές διατέθηκαν για μειώσεις δανεισμού». Με άλλα λόγια, δηλαδή και μόνο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, μια χούφτα τρανοί και ισχυροί έγιναν κατά πολύ τρανότεροι. Πρώτον, συγκεντρώνοντας στα θησαυροφυλάκιά τους το τεράστιο ποσό των 4,5 τρισεκ. δραχμών. Δεύτερον, κρατώντας τα μισά και περισσότερα, για... εξωεπιχειρηματικές δραστηριότητες.