Θα μπορούσαμε, βέβαια, να πούμε κι άλλα. Για παράδειγμα, πότε σεβάστηκε αυτές τις αρχές η ελληνική κυβέρνηση, ώστε να θέλει τώρα να κάνει και το δάσκαλο; Μήπως όταν συμμετείχε μέχρι το λαιμό σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στο γιουγκοσλαβικό λαό, κατάφωρα παράνομο ακόμα και σύμφωνα με τη Χάρτα του ΟΗΕ; Ποιο δίκαιο λοιπόν εφαρμόζει; Το διεθνές δίκαιο και κανόνες ή το δίκαιο της «νέας τάξης»; Σεβάστηκε μήπως τα σύνορα των γειτονικών χωρών ή συνέβαλε κι αυτή στις πάμπολλες αλλαγές συνόρων, που έχουν γίνει στα Βαλκάνια, τα τελευταία δέκα χρόνια; Συμβάλλει στην ειρηνική επίλυση των διαφορών η δημιουργία του περιβόητου Συμφώνου Σταθερότητας, που στόχο έχει τη βίαιη υποταγή των γειτονικών χωρών στις ευρωΝΑΤΟικές δομές; Μήπως σέβεται την αρχή της μη επέμβασης στα εσωτερικά τρίτων χωρών, όταν τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ανατροπής του Μιλόσεβιτς και δίνει πολύμορφη βοήθεια στη γιουγκοσλαβική αντιπολίτευση; Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τα ψέματα.