Κληθείσα να σχολιάσει την άποψη πως η αντιπαράθεση στο σύγχρονο κόσμο διεξάγεται μεταξύ των δυνάμεων του σκότους, του ισλαμικού φονταμενταλισμού δηλαδή και των δυνάμεων του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού, η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε:

«Οι πόλεμοι οι επιθετικοί, οι ιμπεριαλιστικοί, γίνονται καθαρά για οικονομικούς λόγους, για να ανοίξουν δρόμοι να περάσουν τα κεφάλαια, για να ελεγχθούν οι πηγές πλούτου της κάθε χώρας.

Ακόμα κι όταν ξεκινάνε με πολιτικούς στόχους, πάντα η ουσία είναι οι αγορές, οι πρώτες ύλες, οι πηγές. Προσέξτε όμως, οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι που γνώρισε η ανθρωπότητα έγιναν ανάμεσα σε ισχυρές δυνάμεις. Οι πόλεμοι που γνωρίζουμε τώρα είναι οι ηγετικές καπιταλιστικές χώρες να επιτίθενται σε χώρες που μπορεί να έχουν και το ίδιο σύστημα, για να ελέγξουν τον πλούτο αυτών των χωρών.

Ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Μόνο η πάλη των λαών και οι πολιτικές αλλαγές σε κάθε χώρα μπορούν να το αποκλείσουν. Ποιος μας λέει ότι αν η κατάσταση συνεχιστεί έτσι, αν δεν έχουμε βαθιές πολιτικές αλλαγές σε κάθε χώρα στο επίπεδο της εξουσίας, ότι αύριο - δεν ξέρω πότε - δεν μπορεί να έχουμε σύγκρουση και ανάμεσα στις ηγετικές ιμπεριαλιστικές χώρες;

Ποιος μπορεί να το αποκλείσει αυτό; Τέτοιοι προβληματισμοί δε γίνονται από κανένα άλλο κόμμα. Καλά, δεν το βλέπουν; Αυτές οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες δεν μπορεί να οδηγήσουν σε μια γενικότερη ανάφλεξη; Τώρα οι ισχυρές δυνάμεις βάζουν άλλες χώρες να συγκρούονται μεταξύ τους.

Στα Βαλκάνια, τελικά, τι πόλεμος ήταν; Δεν ήταν και πόλεμος που είχε σχέση με την αντιπαράθεση Ηνωμένων Πολιτειών - Γερμανίας; Τι πόλεμοι γίνονται στην Αφρική; Δεν είναι η αντιπαράθεση Γαλλίας και Ηνωμένων Πολιτειών; Στην Αϊτή τι γίνεται;

Βεβαίως, δεν είναι μόνο εξωτερικοί οι πόλεμοι. Η ευθύνη είναι σε κάθε χώρα ή μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Μερικοί νομίζουν ότι τη βγάζουμε καλά τώρα, διότι οι πόλεμοι είναι εναντίον των ασθενέστερων χωρών. Τι θα γίνει όμως, όταν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αποφασίσουν να κάνουν άμεση αναμέτρηση μεταξύ τους;».

«Δηλαδή αυτά δεν πρέπει να προβληματίζουν τα κόμματα και τις κυβερνήσεις; Δεν τους ενδιαφέρει; Γιατί πρέπει να κρύβουμε από τον ελληνικό λαό τέτοιες εξελίξεις; Ακούσατε τίποτα χτες στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης; Τίποτα. Για τις αντιθέσεις που υπάρχουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Τίποτα.

Γιατί τα κρύβουν; Γιατί δεν έχουν πολιτικό και ταξικό συμφέρον να τα αναπτύξουν. Τέλος, ακούμε φλυαρίες για τη νέα αρχιτεκτονική, για την παλιά αρχιτεκτονική. Ποιες αρχιτεκτονικές; Εδώ μιλάμε για επικράτηση του ιμπεριαλισμού σχεδόν παγκόσμια. Μιλάνε για τις αρχές του ΟΗΕ; Ο ΟΗΕ κανονικά είναι ο Οργανισμός εκείνος - τυπικά έχει αποφασιστεί - που διαχειρίζεται όλες τις κρίσεις. Είδατε πουθενά τον ΟΗΕ να διαχειρίζεται τις κρίσεις; Ο ΟΗΕ κηρύσσει την ισότητα κυριαρχικών δικαιωμάτων ανάμεσα στις χώρες. Ποια κυριαρχικά δικαιώματα, όταν δηλώνουν ότι τα σύνορα δεν έχουν πια αξία; Αρα δεν έχουν αξία και τα κυριαρχικά δικαιώματα.

Χτες που παρακολουθήσατε τις τοποθετήσεις των κομμάτων, έστω σε αυτό το χρονικό διάστημα που είχαμε, δεν ακούστηκε τίποτα, πέρα από τον εθνικό στόχο των Ολυμπιακών Αγώνων, τις αρχές διαχείρισης και την κατάργηση των νόμων της διαπλοκής.

Και τέλος, ακόμα κι όταν υπάρχουν καλές συμφωνίες, αυτές δεν πρόκειται να τηρηθούν, γιατί η δίψα για αναδιανομή των αγορών κυριαρχεί και τις πιο καλές συμφωνίες να κλείσεις. Ακόμα κι αν οι λαοί επιβάλλουν - και πρέπει να το κάνουμε άμεσα αυτό - κάποιες καλές συμφωνίες, πάλι θέλει επαγρύπνηση και συνέχεια ως την τελική ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, διότι αυτές οι συμφωνίες θα αθετηθούν στην πρώτη ζήτηση.

Εμείς λοιπόν ναι, φοβόμαστε και τους τοπικούς πολέμους, φοβόμαστε και μία γενικότερη ανάφλεξη. Τι θα κάνουμε δηλαδή; Πάρτε παράδειγμα με το Παλαιστινιακό. Ελυσε η συμφωνία του Οσλο το ζήτημα; Δογματικοί κατηγορηθήκαμε τότε, που αντιδράσαμε σ' αυτή. Μαύρα κοράκια, ότι δε συμφωνούμε με τίποτα που γίνεται!

Πάρτε όταν κλείστηκε η συμφωνία ειρήνης στη Βοσνία. Τη χαιρέτισαν όλα τα κόμματα. Για να δούμε, τι έλεγαν τα κόμματα όταν έκλεισε ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας με το Κόσσοβο; Τι έλεγαν;».

Σχετικά με τη συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος το Μάη, η Αλ. Παπαρήγα ρωτήθηκε γιατί το ΚΚΕ δε συμμετέχει και υπογράμμισε:

«Εμείς δεν υποτιμούμε τα βήματα, το θέμα είναι αν με τα βήματα πας μπροστά ή πίσω, αυτό έχει σημασία. Κατ' αρχήν, αν δεν κάνω λάθος, είναι κάπου 8,5-9,5 Κόμματα, επομένως δεν αντιπροσωπεύουν ούτε όλα τα Κόμματα, τις ομάδες Αριστεράς που υπάρχουν μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο και αν θέλετε αυτό το βήμα είναι ένα βήμα το οποίο παράγει διάσπαση και διαίρεση και όχι ένωση.

Το κυριότερο όμως γιατί εμείς δε μετράμε μόνο τα πράγματα αριθμητικά: Η Ευρωπαϊκή Ενωση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έδωσε εντολές να διαμορφωθούν ευρωπαϊκά κόμματα σ' αυτή τη λογική: Εξασθενίζουν τα σύνορα, πάει σε δεύτερη μοίρα το εθνικό πεδίο. Μάλιστα η Ευρωπαϊκή Ενωση καθόρισε ότι τα νέα ευρωπαϊκά κόμματα θα πρέπει να στηρίζουν τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, άντε να κάνουν και πέντε κριτικές παρατηρήσεις και μάλιστα θα δίνουν απολογισμό τα κόμματα στο Κοινοβούλιο, όχι στους λαούς, αν έχουν συμμορφωθεί με τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εμείς κατ' αρχήν τέτοια κόμματα τα οποία πρέπει προκαθορισμένα να υιοθετήσουν βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να λειτουργεί το καταστατικό τους με βάση αυτό που θέλει η Ευρωπαϊκή Ενωση και όχι αυτό που καθορίζει η ιδεολογία και το πρόγραμμα των κομμάτων, αυτά τα κόμματα τα απορρίπτουμε πριν σχηματιστούν, από χέρι. Και μπορώ να πω και ανεξάρτητα από προθέσεις, εγκλωβίζονται μέσα σε μία λογική η οποία τα δεσμεύει. Διότι όταν εντέλλεσαι να στηρίξεις την Ευρωπαϊκή Ενωση, η διαμαρτυρία που θα κάνεις δε θα έχει αποτελέσματα, θα είναι απλώς μία έκφραση γνώμης.

Τρίτο ζήτημα: Ευρωπαϊκό Κόμμα σημαίνει ενιαία ιδεολογία, ενιαίο πρόγραμμα. Αυτό θα πει κόμμα, δεν είναι συμμαχία. Κόμμα σημαίνει ενιαία ιδεολογία. Απ' όσο γνωρίζουμε, και τα κόμματα αυτά που βρίσκονται σε διαδικασία να φτιάχνουν το Ευρωπαϊκό Κόμμα, το καθένα από αυτά έχει επιλέξει το δικό του λόγο για να φτιαχτεί. Αλλο κόμμα λέει ότι "είμαι πολύ αδύνατο στη χώρα μου, να αισθανθώ ότι είμαι με κάποιους άλλους", άλλο προτάσσει τον Κοινοτικό προϋπολογισμό, ότι θα υπάρχει χρηματοδότηση κτλ. Αν θέλετε, η δημιουργία αυτού του Ευρωπαϊκού Κόμματος, προκάλεσε αντιδράσεις και απόπειρα δημιουργίας άλλων σχημάτων».

«Ποια είναι η θέση του ΚΚΕ; Πέρα και ανεξάρτητα από τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Ευρωκοινοβουλίου, που θέλουν να παρέμβουν άμεσα στο πολιτικό σύστημα της κάθε χώρας, υπάρχει αντικειμενική ανάγκη συντονισμού και κοινής δράσης στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο όλων εκείνων των δυνάμεων, που αν δε συμφωνούμε με την Ευρώπη του σοσιαλισμού, στο πώς θα φτάσουμε σε αυτή την Ευρώπη, τουλάχιστον συμφωνούμε σε μία αντιπαράθεση με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανεξάρτητα από άλλα ζητήματα που μπορεί να μας χωρίζουν.

Κοινή δράση και συντονισμός ναι, πάνω σε επίκαιρα ζητήματα ή και σε γενικότερα. Αυτή η μορφή του συντονισμού και της κοινής δράσης διασφαλίζει τι πράγμα: Εκεί που μπορούμε να βαδίσουμε μαζί, να βαδίσουμε, αλλά και ο καθένας να διατηρεί την αυτοτέλειά του. Η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κόμματος έτσι όπως καθορίζεται από τα πλάνα και από τα καταστατικά, σημαίνει πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του πολιτικού κινήματος.

Στην Ελλάδα είμαστε και παλεύουμε, εμείς τουλάχιστον ως Κόμμα, να ανεβάσουμε τη συμμετοχή των μελών του Κόμματος στην επεξεργασία των αποφάσεων και στην εφαρμογή τους, όσο πιο γρήγορα γίνεται να διακινούνται οι ιδέες μέσα στο Κόμμα. Καταλαβαίνετε λοιπόν ένα Κόμμα το οποίο είναι στις Βρυξέλλες, όπου καταργείται η έννοια του Κόμματος αφού πια ανεξαρτητοποιείται το σχήμα αυτό από τα ίδια τα κόμματα και την κομματική βάση, καταλαβαίνετε ότι είναι ένας μηχανισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης που θα κάνει στην καλύτερη περίπτωση ελεγχόμενη και ανώδυνη αντιπολίτευση.

Εμείς καλούμε τα κόμματα που συμμετέχουν να το ξανασκεφθούν και να διαλέξουν κι ένα δοκιμασμένο δρόμο, με προβλήματα μεν αλλά εν πάση περιπτώσει έχει δοκιμαστεί. Πώς λειτουργεί η ομάδα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο; Αυτό είναι το επίπεδο του Κινήματος σήμερα. Το επίπεδο του Κινήματος δεν είναι ούτε για ενιαία κόμματα ούτε για διεθνείς ούτε τέτοια πράγματα. Το επίπεδο του Κινήματος σήμερα είναι για μορφή κοινής δράσης και συντονισμό.

Τέλος, να κάνω ένα σχόλιο: Μερικοί που πρωτοστατούν σ' αυτά, μιλούν αφοριστικά για τη Διεθνή των κομμουνιστών που αποδείχτηκε ότι είχε πάρα πολλά θετικά, είχε και δύσκολες ή αρνητικές πλευρές. Δεν ήθελαν "κέντρα". Τώρα δεν πάνε σε ένα κέντρο ανεξάρτητο από την Ευρωπαϊκή Ενωση, τουλάχιστον να πούμε ότι είναι πρωθύστερο και ανώριμο βήμα. Τώρα πάνε μέσα σε ένα κέντρο απολύτως ελεγχόμενο από τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δε θέλω να κάνω γενίκευση στις προθέσεις, αλλά ας το δούμε το πράγμα αντικειμενικά. Αυτό που θεωρείται λοιπόν ένα βήμα εμπρός, είναι δυστυχώς ένα βήμα πίσω».

Τέλος, η Αλ. Παπαρήγα κλήθηκε να σχολιάσει και την εξέλιξη που αφορά στο ΔΗΚΚΙ, σημείωσε όμως πως: «Δε θέλω να σχολιάσω το ζήτημα αυτό. Είναι ένα θέμα σε εξέλιξη. Δε νομίζω ότι είναι δικό μας θέμα να παρέμβουμε σ' αυτήν τη φάση. Κι εμείς πάντα το τηρούμε και το ξέρετε πολύ καλά, δεν παρεμβαίνουμε ποτέ σε εξελίξεις που αφορούν το εσωτερικό άλλων κομμάτων. Εχουμε και πικρή πείρα από αυτό το ζήτημα και νομίζουμε ότι απερίσπαστοι οι ίδιοι θα αποφασίσουν τι θα κάνουν».

Σε ερώτηση για το αν το ΚΚΕ επικρίνει τις ευρωπορείες, αν αρνείται να συμπορευτεί με τα κινήματα αυτά, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ απάντησε:

«Να το διευκρινίσουμε. Εμείς σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις έχουμε πάρει μέρος και με κομματικές αντιπροσωπείες. Και δεν πρόκειται να σταματήσουμε να παίρνουμε μέρος σε κάθε κίνημα ή διαμαρτυρία που μπορεί να βοηθήσει στην αφύπνιση δυνάμεων και στη συσπείρωση δυνάμεων εναντίον του ιμπεριαλισμού.

Αυτό το κίνημα, πώς θα γίνει πιο δυνατό; Αυτό το ζήτημα θέτουμε εμείς, όχι αν θα πρέπει να παίρνουμε μέρος. Αλλά πώς θα γίνει πιο δυνατό; Θα γίνει, όταν σε κάθε χώρα το κίνημα αυτό αποκτήσει μαζικότητα, έχει σωστή στρατηγική, όχι του "ναι μεν, αλλά" και όταν υποσκάπτει το σύστημα εξουσίας που έχουμε σήμερα. Ακριβώς αυτό θα βοηθά και το διεθνές κίνημα και θα αξιοποιεί το διεθνές κίνημα για ενδυνάμωση στο εσωτερικό.

Δε συμφωνούμε με αυτούς που λένε - και το λένε π.χ. οι διάφοροι που κινούνται περί το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ - ότι η πρώτιστη σημασία είναι οι διεθνείς διαδηλώσεις. Εμείς πρέπει να παλεύουμε και σε εθνικό και σε περιφερειακό και σε παγκόσμιο επίπεδο, ούτε συζήτηση. Αλλά είμαστε αντίθετοι με εκείνες τις δυνάμεις που παίρνουν μέρος σε διεθνείς πορείες και στο εσωτερικό της χώρας τους ακολουθούν συναινετική πολιτική απέναντι στον ιμπεριαλισμό ή έχουν ανώδυνη κριτική και ανώδυνη πολιτική γραμμή.

Υστερα, αυτό το κίνημα είναι πολύμορφο. Μέσα εκεί υπάρχουν πάρα πολλά ρεύματα. Υπάρχουν και ριζοσπαστικά ρεύματα, υπάρχουν και συμβιβαστικά και υπάρχει, όπως είναι γνωστό, η παρέμβαση της σοσιαλδημοκρατίας ιδιαίτερα και όχι μόνο, μέχρι και ο Σιράκ κάνει παρέμβαση στη Γαλλία για το πατρονάρισμά του.

Εμείς, λοιπόν, θα είμαστε παντού, δεν το συζητάμε, αλλά δεν μπορούμε να νιώθουμε ικανοποιημένοι μόνο όταν μετράμε τη συμμετοχή μας σε διεθνείς δραστηριότητες και δεν κάνουμε τον απολογισμό μας για το τι δράση έχουμε πριν απ' όλα εδώ στην Ελλάδα και το τι αποτελέσματα έχει αυτό το κίνημα και μέσα από εκεί ακριβώς να βοηθάμε και τη διεθνοποίηση».