Η αφήγηση του Γιάννη Οικονομίδη παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο σε ό,τι αφορά την απόδοση μιας μονοδιάστατης κατάστασης «δωματίου», η οποία κατάσταση, παρά τις όποιες κοινωνικοπολιτικές της αιτιάσεις, εμφανίζεται να υπάρχει και να λειτουργεί σε πλήρες «κενό αέρος». Η ιστορία διαπλέκεται ανάμεσα σε τρία λούμπεν στοιχεία, αντιήρωες όπως τους χαρακτηρίζει ο σκηνοθέτης. Τον ανιψιό Νίκο που «περνάει τεμπέλικα τις μέρες του στην επαρχία σε ένα άνευρο παρόν και χωρίς καμιά φιλοδοξία για το μέλλον». Τον καταπιεστικό και σατράπη θείο που του προτείνει να έρθει «στις λούμπεν γειτονιές (σ.σ. αλήθεια υπάρχουν και τέτοιες;) στις παρυφές της Αθήνας» να του προσφέρει φιλοξενία και μεροκάματο με αντάλλαγμα να...