Κατά του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για τον κινηματογράφο τάσσονται, με κοινό τους σημείωμα, πέντε πρώην στελέχη κρατικών φορέων για τον κινηματογράφο.

Αναφέρουν την απουσία της κατοχύρωσης της ελευθερίας της κινηματογραφικής τέχνης και την κατάργηση των ελληνικών ταινιών από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, των «Κρατικών Βραβείων Ποιότητας», του άρθρου 28 του ισχύοντος νόμου για την «Ταινιοθήκη της Ελλάδος», αναιρώντας έτσι «την υποχρέωση του κράτους να την ενισχύει ηθικά και υλικά».

Σημειώνουν ότι η «θεσμοθέτηση "μητρώου παραγωγών", με κριτήρια εγγραφής που δεν αναφέρονται στο σ.ν. αλλά θα καθοριστούν από το μελλοντικό ΔΣ του ΕΚΚ, αποτελεί την πιο επικίνδυνη διάταξη του νομοσχεδίου», αφού «παρέχεται εξουσιοδότηση στην αυριανή ή σε οποιαδήποτε μελλοντική διοίκηση του ΕΚΚ να το ερμηνεύσει κατά το δοκούν». Ενώ, η ίδρυση του «Hellenic Film Commission» «είναι οπωσδήποτε σημαντική και ευπρόσδεκτη, περισσότερο όμως για τον ελληνικό τουρισμό και λιγότερο για τον ελληνικό κινηματογράφο»...

Ωστόσο, παρά τις γενικά σωστές επισημάνσεις των πρώην κρατικών στελεχών, οι τελικές προτάσεις τους κινούνται στο πλαίσιο του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου, με βασική ιδέα ότι «η μερική αναθεώρηση και η επιλεκτική συμπλήρωση του σημερινού κανονιστικού πλαισίου θα ήταν - κατά τη γνώμη μας - προτιμότερη, αφού θα μπορούσε να εξασφαλίσει την αναγκαία αναπτυξιακή ώθηση στον ελληνικό κινηματογράφο χωρίς τον κίνδυνο να υποτιμηθεί η πολιτιστική του διάσταση».

Ομως, το υπάρχον πλαίσιο δεν είναι «ουδέτερο». Αποτελεί «κρίκο» στη θεσμική «αλυσίδα» του αστικού κράτους για την αγοραία διαχείριση της κινηματογραφικής τέχνης. Ετσι, το νομοσχέδιο δεν αποτελεί κάποιου είδους «διολίσθηση» μιας προϋπάρχουσας «σωστής» κρατικής πολιτικής που απλά πρέπει να συμπληρωθεί, αλλά κλιμάκωση της επίθεσης του αστικού κράτους στον πολιτισμό με στόχο την πλήρη εμπορευματοποίησή του και υπαγωγή του στις ανάγκες κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.