Δεν ξέρω πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε εμείς οι δημοσιογράφοι, που εδώ και 78 χρόνια, από το 1944, τότε που ο «Ριζοσπάστης» έβγαινε από την παρανομία, αγωνιζόμαστε ακόμη στον κλάδο μας, για τα αυτονόητα. Τόσα χρόνια μετά, βρισκόμαστε να συζητάμε πάλι για συνθήκες γαλέρας, τσακισμένους μισθούς, ανασφάλιστη εργασία, ωράριο - λάστιχο, για ψίχουλα αντί για επιδόματα ανεργίας, λογοκρισία, εκμετάλλευση, απλήρωτες υπερωρίες, για απάνθρωπη εντατικοποίηση... Βρισκόμαστε πάλι εδώ, για να καταγγείλουμε τη λογική της εργασιακής ειρήνης και την «ευελιξία» σε όλες τις μορφές της. Για να διεκδικούμε την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τα συνδικαλιστικά και εργασιακά μας δικαιώματα, να μη...