Μπροστά στις εκλογές στην ΕΣΗΕΑ, η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» θέτει σε κάθε δημοσιογράφο, σε κάθε έντιμο εργαζόμενο του κλάδου το πραγματικό δίλημμα: Θα συνεχίσει στην ΕΣΗΕΑ να κυριαρχεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, όργανο στα χέρια της εργοδοσίας και της εκάστοτε κυβέρνησης; `Η θα απαντήσουν οι εργαζόμενοι, με την ψήφο τους στη «Δημοσιογραφική Συνεργασία», στη σήψη που αναπαράγουν η συναίνεση των παρατάξεων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και η συνδιαλλαγή τους με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της;

Ως πότε οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ θα ανέχονται αυτές τις πλειοψηφίες των συνδυασμών που στηρίζουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων παρατρεχάμενων, που σε αγαστή συνεργασία και συνεννόηση με τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις οδηγούν τους εργαζόμενους δημοσιογράφους σε επαναλαμβανόμενες απώλειες μισθών, εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με μεγαλύτερα θύματα τους νέους συνάδελφους;

Πίσω από τους επιχειρηματικούς ομίλους των ΜΜΕ κρύβεται ένα εργασιακό γκέτο. Απολύσεις, εκβιασμοί, τρομοκρατία. Οι δημοσιογράφοι έχουν μετατραπεί σε ένα «πολυμηχάνημα»: Γράφουν για την εφημερίδα, ανεβάζουν είδηση στις ιστοσελίδες, κάνουν ραδιοφωνική εκπομπή, τραβάνε και κανένα βίντεο.

Βγαίνουν στα ρεπορτάζ με οποιεσδήποτε συνθήκες. Βροχή, χιόνι, φωτιές, θερμοκρασίες που δεν αντέχονται, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας και με εξαντλητικά ωράρια. Είναι στη διάθεση του εργοδότη 7 μέρες τη βδομάδα. Κανένας προγραμματισμός για προσωπική ζωή, για να χαρούν τις οικογένειες και τα παιδιά τους, για ελεύθερο χρόνο και βέβαια ούτε λόγος για πληρωμή υπερωριών.

Από πάνω αναγκάζονται να προσαρμόζουν τις ειδήσεις ανάλογα με τα συμφέροντα των εργοδοτών και των κυβερνήσεών τους και αν πουν κάτι που δεν αρέσει κόβονται στον αέρα.

Ποια είναι η στάση της πλειοψηφίας της ΕΣΗΕΑ; Το πολύ πολύ καμία ανακοίνωση, καμιά νομική «διεκδίκηση», άντε και καμιά κορόνα για τα μάτια του κόσμου! Και μόνο το γεγονός ότι δεν έχει οργανωθεί στον κλάδο καμία σοβαρή κινητοποίηση για την υπογραφή ΣΣΕ (η τελευταία υπογράφτηκε το 2009) τα λέει όλα.

Είναι πασίγνωστο ότι η πλειοψηφία των ΜΜΕ ανήκει σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, εφοπλιστές, άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες. Η πολιτική των μέχρι τώρα κυβερνήσεων κόβεται και ράβεται στα μέτρα τους, για την ενίσχυση της ήδη τρελής κερδοφορίας τους, σε περίοδο κρίσης και ανάκαμψης.

Δεν θα μπορούσαν όμως να έχουν αυτήν την κερδοφορία χωρίς την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους, ανάμεσα στις οποίες είναι και τα ΜΜΕ. Χωρίς τα προνόμια που τους προσφέρουν απλόχερα όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, με τον λογαριασμό να στέλνεται πάντα στον λαό.

Τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, αν και αποτελούν μεγάλο τεχνολογικό επίτευγμα, βρίσκονται στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Γι' αυτό είναι τα προπύργια της προπαγάνδας της αντιλαϊκής πολιτικής, με αποστολή να εμφανίζουν το μαύρο άσπρο, όπως έγινε, για παράδειγμα, με τον αντεργατικό νόμο - έκτρωμα Χατζηδάκη, με τη διαχείριση της πανδημίας, όπως γίνεται με κάθε αντιλαϊκό μέτρο.

Εχουν «αποστολή» να χειραγωγούν και να εγκλωβίζουν τη συνείδηση των εργαζομένων, του λαού στο «δεν γίνεται τίποτα», ώστε να καλλιεργούνται ευκολότερα οι θεωρίες ότι οι απεργίες, οι αγώνες είναι παρωχημένα, ξεπερασμένα, για να διαιωνίζονται η φτώχεια, η ανεργία, το χτύπημα σε κάθε εργασιακό και συνδικαλιστικό δικαίωμα, η εξουσία των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, που είναι και τα μεγάλα αφεντικά των περισσότερων εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Γι' αυτό θέλουν τους δημοσιογράφους δεμένους χειροπόδαρα, υποχείριά τους. Γι' αυτό και μέσα από μηχανισμούς διαίρεσης, εξυπηρετήσεων, ταξίματος κ.ο.κ., προσπαθούν κάθε φορά να αρπάξουν την ψήφο των εργαζομένων και να διαμορφώνουν τους συσχετισμούς που θέλουν στην ΕΣΗΕΑ. Μας θέλουν φοβισμένους, τρομοκρατημένους, αδύναμους, φτηνούς, με διαλυμένα δικαιώματα, βουτηγμένους στη μοιρολατρία, στην ηττοπάθεια.

Οι δημοσιογράφοι, όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ πρέπει να πουν: «Ως εδώ! Φτάνει πια». Το οφείλουν στους εαυτούς τους, στις οικογένειες και τα παιδιά τους, στην αξιοπρέπειά τους. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έχουμε τη δύναμη να αντιπαρατεθούμε με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της. Παλεύοντας για σύγχρονα δικαιώματα, να φέρουμε στο προσκήνιο τις δικές μας ανάγκες.

Η αποφασιστική ενίσχυση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» σε αυτές τις εκλογές μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για θετικές διεργασίες. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχουν σωτήρες «από τα πάνω». Οτι μόνο ένα κίνημα μαζικό, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με εκδότες, καναλάρχες, μεγαλοδημοσιογράφους, κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, που θα συναντιέται με τους άλλους εργαζόμενους και θα παλεύει για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας, μπορεί να βάλει φρένο στην επίθεση, να αποσπάσει κατακτήσεις, να ανοίγει δρόμο για πιο ουσιαστικές αλλαγές.

Το έδειξαν οι αγώνες στην COSCO, στην «e-food» και σε πολλούς ακόμα μεγάλους χώρους δουλειάς.

Οι δημοσιογράφοι, όλοι οι εργαζόμενοι στον κλάδο έχουν καθήκον να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά. Να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, με μορφές συλλογικής οργάνωσης και αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς. Να μετατρέψουν τον θυμό και την αγανάκτηση σε οργανωμένη δύναμη και αγωνιστική συμπόρευση με όλους τους εργαζόμενους, δίνοντας ταυτόχρονα τη μάχη για την πραγματική ενημέρωση του λαού. Κόντρα στον σημερινό σκοταδισμό, να συμβάλουν στο κλίμα αγωνιστικής ανάτασης των εργαζομένων και του λαού.

Εμείς οι εργαζόμενοι είμαστε οι πολλοί, οι δυνατοί και μπορούμε να βάλουμε τη δική μας σφραγίδα στις εξελίξεις!