Οσο περισσότερο γίνεται φανερό ότι συγκλίνουν στη στρατηγική της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της υπηρέτησης των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών, τόσο θα σηκώνουν τον κουρνιαχτό του κάλπικου δικομματικού τους καβγά, γύρω από διάφορες αφορμές, για να αποπροσανατολίσουν το λαό. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ ο λόγος, που κάθε τόσο ανακαλύπτουν διάφορα «εναλλακτικά σχέδια» υλοποίησης της ίδιας αντεργατικής πολιτικής και γύρω από αυτά επιχειρούν να συντηρήσουν την ψευτοαντιπαράθεσή τους.

Τέτοια αντιπαράθεση είναι π.χ. αυτή που σηκώθηκε γύρω από τις δηλώσεις του Π. Καμμένου από τις ΗΠΑ, για την επέκταση των αμερικανικών βάσεων και για «εναλλακτικά» σχέδια «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» της περιοχής, παρακάμπτοντας τη συμφωνία των Πρεσπών. Και ενώ τσακώνονται γύρω από τις δηλώσεις, για το αν η κυβέρνηση έχει «διγλωσσία», η σιωπή τους γύρω από την ουσία αποκαλύπτει ότι κανένας τους δεν αμφισβητεί το αντιδραστικό τους περιεχόμενο.

Ο καβγάς τους δεν γίνεται για το αν η Ελλάδα θα μετατραπεί ή όχι σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, αυτό είναι δεδομένο και για τους δυο, άλλωστε ήδη υλοποιείται από την κυβέρνηση. Δεν τσακώνονται για το αν θα μείνουν ή αν θα φύγουν οι βάσεις του θανάτου, ούτε αμφισβητεί κανένας τους το βάθεμα της ελληνικής εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς. Διαφωνούν μήπως με την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, με τη νέα βάση που φτιάχνεται στην Αλεξανδρούπολη ή με τη στάθμευση αμερικανικών drones στη Λάρισα; Εχουν καμιά δεύτερη σκέψη για το αν θα συμμετάσχουν ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στις ασκήσεις πολεμικής προπαρασκευής του ΝΑΤΟ, όπως αυτή στη Νορβηγία; Προφανώς σε αυτά, που αποτελούν και την καρδιά της στρατηγικής της αστικής τάξης για την αναβάθμισή της στην περιοχή, για τη συμμετοχή της σε μπίζνες μεγάλου βεληνεκούς, υπάρχει απόλυτη συμφωνία. Αυτά είναι όμως που καίνε το λαό, αφού τον βάζουν στον ντορβά δολοφονικών σχεδιασμών. Οπότε το μόνο που απομένει σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι να καβγαδίζουν για τα δευτερεύοντα, για τον τρόπο που γίνονται αυτές οι δηλώσεις και ποτέ για την ουσία τους.

Κι αν γύρω από την επέκταση των βάσεων δεν ασχολήθηκαν τόσο, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε στη ΝΔ, ο μεγαλύτερος καβγάς έγινε για το λεγόμενο «Plan B» σε σχέση με την ενσωμάτωση της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Διαφωνούν όμως η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, ή κάποιο από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων; Αμφισβητεί κανένας τους το ρόλο που έχει αναλάβει η Ελλάδα για να αναχαιτιστεί η ρωσική επιρροή στην περιοχή; Αυτή είναι η διακηρυγμένη στρατηγική στην οποία συμφωνούν όλοι τους, όπως και ο Π. Καμμένος, που κατέθεσε ένα σχέδιο υλοποίησης αυτής ακριβώς της στρατηγικής σε περίπτωση που η συμφωνία των Πρεσπών ναυαγήσει. Οπότε, ούτε «εναλλακτικά σχέδια», ούτε «εκτός πλαισίου» είναι αυτές οι προσεγγίσεις που αξιοποιούνται. Ο κουρνιαχτός που σηκώνεται είναι για να μη θιχτεί η βασική τους στόχευση, δηλαδή η ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Αντίστοιχη προσπάθεια, να παρουσιαστούν ως «εναλλακτικά» μεταξύ τους τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, είχε γίνει και από το βήμα της ΔΕΘ, με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες. Μόνο που αποδείχθηκε ότι πέρα από μικροδιαφορές πρόκειται για πιστά αντίγραφα, αφού περιλαμβάνουν την απόλυτη δέσμευση για συνέχιση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και κάλεσμα στο λαό να διαλέξει πώς και από ποια τσέπη θα χάσει. Και οι δύο έκαναν εξαγγελίες - και μάλιστα με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα - για την ...ανακούφιση της μεγαλοεργοδοσίας, με μειώσεις σε φόρους, εισφορές και με άλλα προνόμια, και με δεδομένη την εργασιακή ζούγκλα. Και οι δύο υποσχέθηκαν ψίχουλα για το ανακάτεμα της ακραίας φτώχειας, τα οποία θα φορτώσουν στο λαό που υποφέρει.

Παρόμοια είναι και η αντιπαράθεσή τους με αφορμή τους κλυδωνισμούς στις τραπεζικές μετοχές, επιβεβαιώνοντας ότι υπέρτατος κριτής και των δύο είναι οι αγορές, οι αξιολογήσεις από τους πιστωτικούς οίκους, είναι το κεφάλαιο και οι απαιτήσεις του, και γι' αυτό οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες είναι σε τελευταία μοίρα και για τους δύο. Η ΝΔ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για «διαχειριστική ανικανότητα» και ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τη ΝΔ ότι υπονομεύει την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Μήπως διαφωνούν μεταξύ τους ότι για να τροφοδοτήσουν οι τράπεζες απρόσκοπτα με χρήμα τους επιχειρηματικούς ομίλους πρέπει να φορτωθούν νέα βάρη στο λαό; Τι το «εναλλακτικό» έχει να προτείνει η ΝΔ στον πολλαπλασιασμό των πλειστηριασμών λαϊκών νοικοκυριών, στους εκβιασμούς φτωχών αυτοαπασχολούμενων για να καταθέσουν στα γκισέ το όποιο εισόδημα τους απομένει; Πού διαφέρουν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ σε ό,τι αφορά τα σχέδια ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, η οποία και πάλι θα φορτωθεί στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά;

Επομένως, είναι μάταιη για το λαό η αναζήτηση «διαφορών» και «εναλλακτικών σχεδίων» ανάμεσα στα κόμματα της αστικής τάξης. Πραγματικά εναλλακτικό σχέδιο αποτελεί σήμερα μόνο αυτό που καταθέτει το ΚΚΕ στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, η πολιτική δηλαδή που υπέρτατο κριτή της έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών.

Η πραγματική διέξοδος δεν βρίσκεται στην αναζήτηση του μικρότερου κακού ανάμεσα στα πανομοιότυπα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, αλλά στην αλλαγή των συσχετισμών παντού, σε βάρος των κομμάτων του κεφαλαίου, των δυνάμεων της εργοδοσίας στο εργατικό κίνημα. Στην ανασύνταξη του κινήματος και στην οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που θα παλεύουν με άξονα την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής και όχι την εναλλαγή των εφαρμοστών της.

Το μόνο εναλλακτικό σχέδιο στην εμπλοκή του λαού και της χώρας σε σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι είναι η αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν μπορεί να βρίσκεται στη διαχείρισή της, όπως προτείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, αλλά στην ανατροπή της, στο να πάρει ο λαός στα χέρια του τον πλούτο που παράγει, ώστε να μπορέσει να σχεδιάσει το πώς θα ικανοποιήσει ολόπλευρα τις ανάγκες του, όπως προτείνει το ΚΚΕ.

Γι' αυτό σήμερα ο λαός για να κάνει τη «διαφορά» πρέπει να ενισχύσει παντού το ΚΚΕ και οργανώνοντας τον δικό του αγώνα κόντρα σε κυβέρνηση, κεφάλαιο, ΝΑΤΟ και ΕΕ.