Στιγμές παραλογισμού, κομμάτια και θρύψαλα ψυχών και συνειδήσεων, «φέτες ζωής» σε μια κοινωνία και σε μια εποχή «μεταμοντέρνα» παρανοϊκή. Μια κοινωνία και μια εποχή, που παραζαλισμένες εκτροχιάζονται, εκτινάσσονται μακριά από όσες αξίες και παραδόσεις κατέστησαν την κοινωνία του ανθρώπου βιώσιμη. Ανθρώπινη και δημιουργική. Που πισωγυρίζουν τον άνθρωπο στον πρωτογονισμό, στην ά-λογη αγριότητα και ερημία του ζώου. Σε τέτοια κοινωνία κινδυνεύει να μεταβληθεί και η δική μας. Τον κίνδυνο αυτόν οσμίζεται και κρούει τον κώδωνά του, ο Γιάννης Χρυσούλης με τις «Ιστορίες της πόλης». Ενα έργο σπονδυλωτών μικρών, πυκνών νοηματικά, σκηνών. Μια συρραφή δεκαέξι σύντομων επεισοδίων, με ανθρώπους περιθωριοποιημένους, έντρομους, βίαιους από αβάσταχτη απελπισία. Επεισόδια, που καθρεφτίζουν με ρεαλισμό, σουρεαλισμό, καυστική ειρωνεία, με χιούμορ και μελαγχολία, φαινόμενα μιας καθημερινής, τραγελαφικής «τρέλας», που θυτοποιεί και θυματοποιεί όλο και περισσότερους ανθρώπους. «Τρέλα», που νοσοποιεί σιγά - σιγά, με ύπουλο, απροσδιόριστο, διολισθητικό τρόπο, τον ατομικό και κοινωνικό βίο και στον τόπο μας. «Νόσος» βαθύτατα κοινωνική, με κύρια συμπτώματά της, τη βία, τον ατομισμό, την έλλειψη της έλλογης σκέψης, κοινωνικής συνείδησης, επικοινωνίας, αλληλοκατανόησης, αλληλοσεβασμού, αλληλοβοήθειας, αγάπης.

Η σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή συνέθεσε τα επεισόδια ως μια διαρκή ροή της καθημερινότητας. Ανέδειξε τα πρόσωπα ως χαρακτηριστικές «ψηφίδες» μιας ενιαίας τοιχογραφίας και τους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους των επεισοδίων ως κοινό «τόπο» του κοινωνικού μας δράματος, με φόντο το αλληγορικά, σκληρά «γυμνό» σκηνικό του Νίκου Κατσούλη, φωτισμένο ευφυώς από τον Γιώργο Κορδέλλα.

Τέσσερις καλοί ηθοποιοί -τους αναφέρουμε αλφαβητικά, οι: Κώστας Βελέντζας, Δημήτρης Κανέλλος, Ιωάννα Μακρή, Θάλεια Ματίκα- καθοδηγημένοι λεπτομερειακά από τον σκηνοθέτη, αλλά και με τη μεταμορφωτική τους ικανότητα κατάφεραν να «κεντήσουν» ακόμα και ως χαρακτήρες τα τριαντατρία πρόσωπα του έργου.

Ο Γιάννης Κακλέας, βαθύς γνώστης της «γλώσσας» του κόμικ -ελληνικού και ξένου- φανατικός λάτρης της εξαιρετικής δύναμης, του δραστικότατου «δηλητηριώδους» χιούμορ της, από χρόνια έχει αναδειχτεί σε μοναδικό εξπέρ της σκηνικής εκδοχής της. Οι ταχείς «ρυθμοί» και η ακαριαία δράση των εικόνων του κόμικ, οι αδρές, «θεατρικά» έντονες γραμμές της εικαστικής φόρμας του, η ελευθερία της θεματολογίας και της δομής του, η ολιγόλογη ή και χωρίς καμιά λέξη νοηματική πυκνότητα και ευγλωττία του, η χιουμοριστική του αμεσότητα και οξύτητα έχουν επηρεάσει πολύ τη θεατρική αισθητική του Γ. Κακλέα. Επιρροή ορατή στις ρεπερτοριακές επιλογές του και σε όλες τις σκηνοθεσίες του, ακόμα και σε έργα κλασικού ρεπερτορίου. Η τέχνη και η τεχνική του κόμικ γονιμοποιήθηκε από τον Κακλέα σε απολύτως προσωπική του αισθητική έκφραση, σε ένα δικό του θεατρικό «κώδικα», με εξπρεσιονιστικά χαρακτηριστικά και μια ιδιόμορφη δομή που τοποθετεί τον θεατή σε αποστασιοποιητική, κριτική στάση απέναντι στα δρώμενα.

Επιλέγοντας ποικίλης θεματολογίας κόμικς -ξένων και του Αρκά- και «συρράπτοντάς» τα σε μια εύστοχη θεαματική αλληλουχία, υπό τον τίτλο «Ουπς», ο Κακλέας συνέθεσε μια οξύτατη, «δηλητηριώδους» σαρκασμού κριτική καταγγελία για τη σύγχρονη κοινωνία. Για μια κοινωνία σάπια, παρακμιακή, απάνθρωπη, σχιζοφρενική, βίαιη, που «γεννά» όλο και πιο πολλούς δυστυχισμένους και φτωχοδιάβολους, όλο και περισσότερους θύτες και θύματα, ανθρωποειδή ομοιώματα αυτής της κοινωνίας. Τα συντομότατα, ολιγόλογα, πυκνότατα σε νοήματα και συμβολισμούς σκηνικά «σκίτσα», που συνέθεσε ο Κακλέας, αποτελούν μια δημιουργία υψηλού αισθητικού γούστου στο είδος του. Μια παράσταση «καρφί» στο «σώμα» της σύγχρονης κοινωνίας. Μια σκηνική τοιχογραφία της, «φιλοτεχνημένη» με ισόρροπες «δόσεις» ωμού ρεαλισμού, υπερρεαλισμού, εξπρεσιονισμού, γκροτέσκου, θεάτρου του παραλόγου. Στο ολόπλευρα ενδιαφέρον, ελκυστικό σκηνικό αποτέλεσμα συνέβαλαν καθοριστικά με την εμπνευσμένη, επεξεργασμένη λεπτομερειακά δουλιά τους όλοι οι συντελεστές: ο Μανόλης Παντελιδάκης (σκηνικό), η Κική Καράμπελα (κοστούμια), η Χάρις Ανταχοπούλου (χορογραφία), ο Φίλιππος Ταλάντης (μουσική επιμέλεια), ο Παναγιώτης Μανούσης (φωτισμοί), η Σίσσυ Πετροπούλου (μακιγιάζ), οι Κυριάκος Καλαματιανός-Χρήστος Κιττής (βίντεο).

Ο Κακλέας κατέχει και την τέχνη να καθοδηγεί και να αποσπά από την υποκριτική των ηθοποιών τη δύναμη του κόμικ. Κατάφερε η ερμηνεία τους να είναι μια δισυπόστατη ακροβασία σκιτσογραφικής εικόνας, καυστικού χιούμορ και ανθρώπινης αλήθειας. Αλήθειας πικρής, δραματικής στο βάθος της. Αξιοι αναφοράς είναι όλοι οι ηθοποιοί: Σπύρος Μπιμπίλας, Σταύρος Μαυρίδης, Γιάννης Στεφόπουλος, Στέλιος Πέστος, Αρης Σερβετάλης, Γιάννης Πολιτάκης, Νέστωρ Κοψίδας, Εβελίνα Αραπίδου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Μαριάνα Κάλμπαρη, καθώς και οι Ιφιγένεια Αστεριάδη, Γιάννης Μποστατζόγλου (συμμετοχή στο βίντεο).