Από το 2010 ζούμε μια παρατεταμένη κρίση που μεταφράστηκε σε μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, εξαφάνιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και υποβάθμιση της Παιδείας και της Υγείας. Ταυτόχρονα συνοδεύτηκε με συμμόρφωση με τις επιταγές του διεθνούς κεφαλαίου, επιτροπεία στην οικονομική πολιτική, συμμετοχή στις επιδιώξεις του ευρωπαϊκού και αμερικανικού παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή και περαιτέρω υποδούλωση στις απαιτήσεις των αγορών. Ετσι, αυξήθηκε η ανεργία και μισό εκατομμύριο νέοι άνθρωποι έφυγαν από τη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Τέλος, σε επίπεδο γεωστρατηγικής, η περιοχή μας αποσταθεροποιήθηκε κι άλλο, τόσο με τη ΝΑΤΟική διείσδυση στα Βαλκάνια μέσω της συνθήκης των Πρεσπών, όσο και με την επιθετική πολιτική της Τουρκίας στη ΝΑ Μεσόγειο, η οποία υπαγορεύεται και υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Η κρίση αυτή δεν ήρθε ως φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο, όπως την παρουσιάζουν τα συστημικά ΜΜΕ. Ηταν η συνειδητή επιλογή, αρχικώς του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, να μεταφέρουν στο ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή στον ελληνικό λαό, τα χρέη και την επισφάλεια του τραπεζικού τομέα, εξυπηρετώντας έτσι το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στην Ευρώπη. Και η επιλογή αυτή συνοδεύτηκε με τη γενικότερη ύφεση και που συνοπτικά ονομάστηκε «μνημόνιο». Και βέβαια υπηρετήθηκε με συνέπεια και από τους εταίρους αυτών των κυβερνήσεων, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ, αλλά και τα φυσικά πρόσωπα που, ενώ υπηρέτησαν από υπουργικές θέσεις αυτές τις πολιτικές, στη συνέχεια δημιούργησαν κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, όπως ο Λαφαζάνης (ΛΑΕ), η Κωνσταντοπούλου (Πλεύση Ελευθερίας) και ο Βαρουφάκης (ΜΕΡΑ25).

Απέναντι σε όλα αυτά, η μόνη συνεχής και συνεπής αντίσταση προήλθε από το ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό εμπόδισε όπου μπορούσε την εξάπλωση της εξαθλίωσης. Διεκδίκησε και πέτυχε το σταμάτημα των πολιτικών αυτών σε δήμους, σε ολόκληρους κλάδους εργαζομένων, σε σχολεία και πανεπιστήμια, σε νοσοκομεία. Το ΚΚΕ βρέθηκε δίπλα σε κάθε συνδικαλιστική διεκδίκηση, εμπόδισε τη διακοπή ρεύματος σε εκατοντάδες σπίτια φτωχών ανθρώπων, πάλεψε για παιδικούς σταθμούς σε κάθε δήμο, δυσκόλεψε τους πλειστηριασμούς κατοικιών, διεκδίκησε για καλύτερα πανεπιστήμια. Το βασικό όμως είναι πως το ΚΚΕ επιβεβαίωσε καθαρά ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαχείριση του καπιταλισμού προς όφελος της κοινωνίας, ανεξάρτητα αν κυβερνά η συντήρηση, η σοσιαλδημοκρατία ή η «πρώτη φορά αριστερά». Και βέβαια είναι ο μόνος πραγματικός αντίπαλος της ναζιστικής συμμορίας και των ψευτοπαλικαράδων της στις γειτονιές, στους εργασιακούς χώρους, στην κοινωνία.

Είναι αδιανόητο να ζητάνε την ψήφο του ελληνικού λαού τα κόμματα που έφεραν το ΔΝΤ στη χώρα, τα κόμματα που υπέγραψαν τρία μνημόνια, τα κόμματα που υλοποίησαν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια τις απαιτήσεις της τρόικας και του κεφαλαίου, τα κόμματα που για να κυβερνήσουν δεν δίστασαν να συνεργαστούν με τη δεξιά της ακραίας συντήρησης, όπου χρειάστηκε. Και βέβαια, έχουμε καταλάβει όλοι πως οι πολιτικές τους είναι ακριβώς οι ίδιες, χωρίς την προσχηματική έστω διαφοροποίηση που επιβάλλει η ιδεολογία τους.

Σε αυτές τις εκλογές το ερώτημα που τίθεται δεν είναι το «ποιος θα είναι κυβέρνηση», αλλά το «ποιος θα είναι αντιπολίτευση». Στην πραγματικότητα, στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές ο λαός ψηφίζει για αντιπολίτευση στις πολιτικές του (νεο)φιλελευθερισμού, όπως θα υλοποιηθούν από την επερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ, με ή χωρίς κυβερνητικούς εταίρους. Στην πολιτική αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αντιπολιτευθεί, δεδομένου ότι την έχει υπηρετήσει με συνέπεια κοροϊδεύοντας τον κόσμο και καλλιεργώντας ελπίδες, στις οποίες όμως δεν ανταποκρίθηκε όταν παρέλαβε την κυβερνητική σκυτάλη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ/ΝΔ και όταν θεσμοθέτησε ήδη όλο το πλαίσιο που θα παραλάβει ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ. Η δε υπόλοιπη, κυβερνώσα ή μη, αριστερά έχει ήδη δοκιμαστεί είτε σε κυβερνητικά πόστα ή σε συνδικαλιστικές συμμαχίες, με νωπά ακόμη αποτελέσματα των επιλογών αυτών.

Είναι λοιπόν απαραίτητο να ενισχυθεί το ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές, επειδή είναι η μόνη πολιτική δύναμη που αποτέλεσε, που αποτελεί και που θα αποτελέσει αποτελεσματική αντιπολίτευση προς όφελος του λαού. Μπορεί η διεθνής συγκυρία να είναι αρνητική, μπορεί ο λαός μας να έχει απογοητευτεί από τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ και να ταυτίζει (και) την Αριστερά με τη μνημονιακή πολιτική, όμως μπορεί ο καθένας να καταλάβει πού θα είχαν φτάσει τα πράγματα αν δεν είχε βάλει πλάτη αντίστασης το ΚΚΕ. Ο λαός πρέπει να έχει μέτωπο απέναντι στις σκληρές πολιτικές του κεφαλαίου, απέναντι στα οικονομικά, κοινωνικά και εντέλει εθνικά προβλήματα που αναπόφευκτα επιφέρουν τα μνημόνια και η υπηρέτησή τους. Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που μπορεί να υπάρχουν σε θέματα ιδεολογίας, στρατηγικής και τακτικής, είναι αναγκαία η συστράτευση όλων των προοδευτικών δυνάμεων στις τάξεις του ΚΚΕ για να υπάρξει η ελπίδα να κερδηθεί αυτός ο πόλεμος που ζούμε.