Τα νέα χτυπήματα στο απεργιακό δικαίωμα δρομολογούνται την ώρα που ήδη οι απεργιακοί αγώνες των εργαζομένων έρχονται αντιμέτωποι με το ανεξάντλητο αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν διαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, και με τις αντίστοιχες αντιαπεργιακές αποφάσεις που βγάζει με διαδικασίες εξπρές η αστική Δικαιοσύνη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα στο τελευταίο δεκαήμερο τα αστικά δικαστήρια έχουν βγάλει τρεις φορές «παράνομη» την απεργία των εργαζομένων στην επιχείρηση «Αφοί Βλάχου», οι οποίοι παλεύουν για να μην απολυθεί συνάδελφός τους, ο οποίος μάλιστα είναι και πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής. Συγκεκριμένα, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών με αποφάσεις - καρμπόν έκρινε «παράνομες» τις απεργιακές αποφάσεις κατά σειρά του κλαδικού Συνδικάτου, της Ομοσπονδίας του κλάδου και του Εργατικού Κέντρου της περιοχής.

Ακόμα πιο αποκαλυπτικό είναι το «σκεπτικό» της αντιαπεργιακής απόφασης του δικαστηρίου, σύμφωνα με το οποίο η απεργία είναι παράνομη γιατί «επιδιώκεται στην πραγματικότητα να εξαναγκασθεί η ενάγουσα (σ.σ. η εργοδοσία) να συνάψει σύμβαση αορίστου χρόνου ως άμεση εργοδότρια» και αυτό «περιορίζει τις εξουσίες του εργοδότη, που προκύπτουν από το διευθυντικό του δικαίωμα, το οποίο περιλαμβάνει και την ελευθερία του να επιλέγει τα πρόσωπα που θα προσλάβει και αποτελεί επιχειρηματική απόφαση, στο πλαίσιο της συνταγματικά κατοχυρωμένης επιχειρηματικής και οικονομικής ελευθερίας»!

Με άλλα λόγια, αναγνωρίζονται στον συγκεκριμένο, όπως και σε κάθε εργοδότη, το «διευθυντικό δικαίωμα», η «επιχειρηματική ελευθερία» και η «εξουσία» να προσλαμβάνουν και να απολύουν κατά βούληση, να ξεζουμίζουν για χρόνια τους εργολαβικούς εργαζόμενους που προσλαμβάνουν και οι ίδιοι απασχολούν, και στη συνέχεια να τους απολύουν χωρίς αυτό να θεωρείται απόλυση, στοχοποιώντας και τη συνδικαλιστική δράση, όπως γίνεται και στη συγκεκριμένη περίπτωση...

Πηγαίνοντας ακόμα παραπέρα, το δικαστήριο λέει ότι επειδή αίτημα των εργαζομένων είναι η επαναπρόσληψη του συναδέλφου τους, η απεργία τους είναι «παράνομη» επειδή «δεν διώκεται η ικανοποίηση συλλογικού εργασιακού συμφέροντος, αλλά σαφώς ατομικού»!

Αντίστοιχη μεταχείριση από τα δικαστήρια είχε και η πρόσφατη κινητοποίηση των εργολαβικών εργαζομένων της ΔΕΠΑ, με αλλεπάλληλες αντιαπεργιακές δικαστικές αποφάσεις. Η απεργία βγήκε «παράνομη» πότε με την επίκληση των χρονικών ορίων ενημέρωσης της εργοδοσίας, πότε με την επίκληση ότι η επιχείρηση παρέχει «κοινωφελές έργο» και... οι νομικές «μυλόπετρες» δεν έχουν τέλος.