Το επόμενο βήμα των διεργασιών «μετασχηματισμού» του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εδραιωθεί ως το κατεξοχήν σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Ελλάδας και ένας από τους δύο βασικούς πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος, σηματοδότησαν η διακήρυξη που παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος και η ομιλία του στο φεστιβάλ της νεολαίας του το Σαββατοκύριακο που πέρασε.

Για τον «μετασχηματισμό» άλλωστε θα δημιουργηθεί μια οργανωτική επιτροπή ανασυγκρότησης, που θα έχει την ευθύνη για όλη την πορεία μέχρι το συνέδριο. Εκτός από τα μέλη της ΚΕ, σε αυτήν θα συμμετέχουν όλα τα απολειφάδια του ΠΑΣΟΚ με τα οποία o ΣΥΡΙΖΑ συνεργάστηκε πριν τις εκλογές.

Στην «Πολιτική Διακήρυξη» του «νέου φορέα», που προσπαθεί να τροφοδοτήσει το κάλπικο δίλημμα «πρόοδος - συντήρηση», περισσεύουν οι αναφορές και οι επικλήσεις στο «σοσιαλισμό», στη «δημοκρατία» και την «ελευθερία», ακόμα και στην «κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» (!), κάτω από τις οποίες επιχειρείται να μασκαρευτεί η σοσιαλδημοκρατική πρόταση διαχείρισης του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, ενώ η αντιλαϊκή πολιτική, που και οι ίδιοι εφάρμοσαν ως κυβέρνηση και αποτελεί προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, επιχειρείται να φορτωθεί στο «μοντέλο ανάπτυξης» που ακολουθεί η ΝΔ.

Δεν λείπει φυσικά και η γνώριμη καπηλεία του ΣΥΡΙΖΑ στις πλούσιες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού, ώστε να συντηρείται ο ψευδεπίγραφος διπολισμός απέναντι στη «δεξιά παλινόρθωση», παρακαταθήκες που ο Αλ. Τσίπρας επιχείρησε να στριμώξει δίπλα στη «μεγάλη δημοκρατική έκρηξη του '81», ώστε να συνεχίσει να ψαρεύει στο ΠΑΣΟΚικό ακροατήριο.

Ενώ χαρακτηριστικό της κοροϊδίας είναι ότι στη διακήρυξη κατατίθεται η «ανησυχία» του ΣΥΡΙΖΑ, που για τέσσερα χρόνια συνεργάστηκε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, για το γεγονός ότι «σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, η Ακροδεξιά συμμετέχει στην κυβερνητική εξουσία, σε άλλες την πλησιάζει απειλητικά, ενώ σε όλες επηρεάζει την πολιτική ατζέντα...».

Παράλληλα, δίνοντας τις απαραίτητες υποσχετικές στο κεφάλαιο ότι ο νέος φορέας του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εδώ στα «δύσκολα», υπενθυμίζει ότι μιλάει εξ ονόματος μιας «αριστεράς» που δεν διστάζει να αναλάβει την «κυβερνητική ευθύνη» για να ξελασπώσει το σύστημα, αναλαμβάνοντας την ενσωμάτωση της λαϊκής αντίδρασης, ικανότητα την οποία απέδειξε ότι διαθέτει στα χρόνια της διακυβέρνησής του.

Σύμφωνα με τη διακήρυξη, ο υπό διαμόρφωση «πολιτικός φορέας» θα είναι «ανοιχτός σε όλους τους αριστερούς, προοδευτικούς, δημοκρατικούς, ανήσυχους πολίτες», «θα εκφράζει διαφορετικές παραδόσεις», θα είναι ένα κόμμα που «θα συμμετέχει στους κοινωνικούς χώρους», που «θα γίνεται εργαστήρι πειραματισμού δομών, ιδεών, μεθόδων...». Μια διαδικασία δηλαδή που δίνει το περίγραμμα ενός κόμματος που θα προσιδιάζει στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ή στο Εργατικό Κόμμα του Τζ. Κόρμπιν στη Μ. Βρετανία, με απευθείας σχέσεις με ομάδες της «κοινωνίας των πολιτών», όπως αναφέρει η διακήρυξη, δηλαδή ΜΚΟ, «ακτιβιστές», «οικολόγους» κ.ο.κ. Κάπως έτσι προσβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιστοίχηση της εκλογικής του βάσης με τις οργανώσεις του, αλλά και στην ανάπτυξη της ικανότητάς του να χειραγωγεί εργατικές - λαϊκές δυνάμεις με ερείσματα που θέλει να αποκτήσει στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην Τοπική Διοίκηση, σε επιμελητήρια κ.α.

Οσο για το περιεχόμενο του «μετασχηματισμού», προτάσσονται τα ζητήματα του «πράσινου New Deal», όπως το έχει άλλωστε προσδιορίσει και το Κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ ή αντίστοιχες δυνάμεις του κεφαλαίου διεθνώς. Με επικλήσεις στο «παγκόσμιο κίνημα για την κλιματική κρίση» προπαγανδίζει τις πράσινες μπίζνες, κάνοντας π.χ. λόγο για «μια γενναία στροφή στα ζητήματα της Ενέργειας, των υποδομών, του ορυκτού πλούτου, της προστασίας των δασών και της διαχείρισης απορριμμάτων».

Μπορεί να μην αναφέρονται πουθενά στη διακήρυξη οι προνομιακές σχέσεις που ανέπτυξε ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και άλλα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, όμως επαναλαμβάνει τα διαπιστευτήριά του στις διευθετήσεις που προωθούν οι παραπάνω, ξεχωρίζοντας π.χ. τη συμφωνία των Πρεσπών ως δική του συνεισφορά στη ΝΑΤΟική «σταθερότητα» στην περιοχή.

Οι αναφορές δε της διακήρυξης στη «διαβολικά καλή» κυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ ξεπερνούν τα όρια της αστειότητας, με την «αριστερά» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που έδωσε γη και νερό στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, εγκαινίασε τον «Στρατηγικό Διάλογο» και έγινε «κολλητάρι» του κράτους - δολοφόνου του Ισραήλ, αποσπώντας μέχρι και σήμερα τα σχετικά συγχαρητήρια, να λέει μεταξύ άλλων ότι οι ΗΠΑ «υποβοηθούν την αστάθεια στην περιοχή μας, στηρίζοντας με δογματική μονομέρεια την πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ»!