Με την προκλητική απάντηση ότι «η κυβέρνηση δεν θα κάνει καταχρηστικές ανανεώσεις» αντιμετώπισε σε χτεσινή συνάντηση η υφυπουργός Εργασίας, Δόμνα Μιχαηλίδου, τους εκπροσώπους των 300 επικουρικών εργαζομένων στα Κέντρα Κοινωνικής Πρόνοιας όλης της χώρας, οι οποίοι οδηγούνται στην απόλυση στο τέλος του χρόνου.

Αφού τους «έστησε» πάνω από τρεις ώρες, ισχυριζόμενη ότι δεν υπήρχε «οργανωμένο ραντεβού», η υφυπουργός επικαλέστηκε τους «χιλιάδες άνεργους εκεί έξω», χρησιμοποιώντας την κλασική συνταγή ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού» μεταξύ των ομήρων των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και των ανέργων. Ουσιαστικά επιβεβαίωσε ότι θα συνεχίσει την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, πολιτική ανακύκλωσης της ανεργίας και διεύρυνσης της εργασιακής ομηρίας, συρρίκνωσης, υποστελέχωσης και απαξίωσης των δομών Κοινωνικής Πρόνοιας, προκειμένου να ανοίξουν παραπέρα οι «αναπτυξιακές επενδύσεις» και σε αυτόν τον τομέα.

Οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Κοινωνικής Πρόνοιας προσανατολίζονται σε νέες κινητοποιήσεις το επόμενο διάστημα.

Στο υπόμνημα της Πανελλαδικής Επιτροπής Αγώνα Προνοιακών Επικουρικών, το οποίο έχει καταθέσει ως Αναφορά το ΚΚΕ στη Βουλή, υπογραμμίζουν μεταξύ άλλων:

«Η παραμονή του επικουρικού προσωπικού στις θέσεις και ειδικότητες στις οποίες εργάζεται, προκύπτει τόσο από την ανάγκη απρόσκοπτης λειτουργίας των Κέντρων Πρόνοιας και παραπέρα ανάπτυξης του έργου τους, λόγω των ολοένα αυξανόμενων αναγκών, όσο και από την ανάγκη τερματισμού της ομηρίας, της δικής μας και της οικογένειάς μας (...). Η μονιμοποίησή μας μετά απ' όλα αυτά τα χρόνια θα αποτελούσε μια σοβαρή και δίκαιη λύση. Η προκήρυξη μόνιμου προσωπικού με επιπλέον μοριοδότηση, τόσο των δήμων, όσο και του υπουργείου Υγείας, αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν διασφαλίζει την εργασία των συμβασιούχων, αλλά αποτελεί νόμιμο τρόπο απόλυσης. Τα οργανικά κενά των Κέντρων Πρόνοιας είναι εκατοντάδες. Η κάλυψή τους απαιτεί τη μονιμοποίηση των ενεργών επικουρικών και την έκδοση προκήρυξης για πρόσληψη και άλλων νέων μόνιμων υπαλλήλων. Δεν μας αξίζει η ομηρία, η ανασφάλεια και η αγωνία που περνάμε εμείς και η οικογένειά μας».