Διάφοροι «φιλελεύθεροι κολαούζοι» και γυρολόγοι της πολιτικής υπερασπίζονται ένθερμα την πρόθεση της κυβέρνησης να θεσπίσει το «ν+2» στα πανεπιστήμια ως ανώτατο χρονικό όριο που μπορεί κάποιος να διατηρεί την ιδιότητα του φοιτητή. Το επιχείρημα είναι ότι οι φορολογούμενοι που πληρώνουν για τα πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων και πολλοί μεροκαματιάρηδες, φτωχοί και άνεργοι, δεν είναι υποχρεωμένοι να συντηρούν τους «αιώνιους φοιτητές» και επομένως έχουν κάθε λόγο να στηρίξουν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Η άποψη αυτή αναπαράγει τον πυρήνα της «επιχειρηματολογίας» με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να αποπροσανατολίσει από τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα πανεπιστήμια, από τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, όπως και από το γεγονός ότι σήμερα οι σπουδές στο δημόσιο πανεπιστήμιο μόνο δωρεάν δεν είναι για την πλειοψηφία των φοιτητών. Χώρια που εν μέσω μαζικών αγωνιστικών διεργασιών στα πανεπιστήμια επιστρατεύεται «κάθε καρυδιάς καρύδι» για να συκοφαντήσει και να επιτεθεί στους φοιτητές. Τυχαίο;