Πανηγυρίζουν η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί - όπως λένε - έγινε το πρώτο βήμα για το σχηματισμό «προοδευτικής κυβέρνησης στην Ισπανία», μετά τη συμφωνία των δύο πολιτικών αρχηγών της σοσιαλδημοκρατίας, του «παλιού» Σάντσεθ και του «νέου» Ιγκλέσιας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται επίσης ότι «η Ιβηρική χερσόνησος δείχνει τον δρόμο για μια προοδευτική Ευρώπη», εννοώντας και την άλλη «προοδευτική κυβέρνηση», της Πορτογαλίας. Τα δύο αυτά παραδείγματα, όμως, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά και διδακτικά για το πόσο μεγάλη παγίδα στήνουν στο λαό όσοι τον θέλουν να «μετεωρίζεται» σε ψευτοδιλήμματα όπως «πρόοδος - συντήρηση». Ετσι, παρά τα ευχολόγια για το «κοινωνικό κράτος», που υπάρχουν στο προσύμφωνο για το σχηματισμό κυβέρνησης στην Ισπανία, είναι δεδομένη η δέσμευση για περικοπές μερικών δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό του 2020, που θα τις πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, για να πιαστούν οι στόχοι του ελλείμματος, όπως προβλέπεται από την ΕΕ. Οσο για την Πορτογαλία, στο πλαίσιο της «κοινωνικής πολιτικής» οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι είδαν «αυξήσεις» στους μισθούς όσο κοστίζει ένα ...κουλούρι τη μέρα, για να ανακάμψει το κεφάλαιο και να μη δυσαρεστηθούν οι αγορές. Την ίδια ώρα, και στις δύο χώρες οι ελαστικές μορφές απασχόλησης σπάνε κόκαλα και παίρνονται πίσω κατακτήσεις αιώνων, επιβεβαιώνοντας ότι «προοδευτικοί» και «συντηρητικοί», παρά τις όποιες διαφορές τους, έναν «θεό» προσκυνάνε και αυτός είναι που ...ευλογεί την πολιτική τους: Το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων, που προϋποθέτει επίθεση διαρκείας, με «καρότο» και «μαστίγιο», στα δικαιώματα και στις ανάγκες του λαού.