Το τελευταίο διάστημα η εργοδοσία του εργοστασίου των Λιπασμάτων στη Ν. Καρβάλη Καβάλας, συμφερόντων του γνωστού επιχειρηματία Λ. Λαυρεντιάδη, εξαπέλυσε νέα επίθεση στους εργαζόμενους.

Με τη γνωστή τακτική της δημιουργίας μιας ακόμα παρένθετης εταιρείας που αναλαμβάνει τη σκυτάλη της λειτουργίας τριών μονάδων του εργοστασίου από τις προηγούμενες, εκβιαστικά ζητάει τη συναίνεση των εργαζομένων στη χειροτέρευση των όρων εργασίας τους με την υπογραφή νέων συμβάσεων δανεισμού. Οι 134 εργαζόμενοι που δεν δέχτηκαν τη νέα σύμβαση βρήκαν την πύλη του εργοστασίου κλειστή και περιφρουρούμενη από σεκιούριτι!

Είναι οι ίδιοι εργαζόμενοι που πριν από 4 χρόνια με παρόμοιες μεθοδεύσεις της εργοδοσίας είχαν απολυθεί και μετά από πολύμηνους αγώνες, κινητοποιήσεις και δικαστικές αποφάσεις είχαν καταφέρει την εργασιακή τους αποκατάσταση.

Κανένας δεν πρέπει να ξαφνιάζεται μπροστά στη νέα επίθεση της εργοδοσίας. Αλλωστε, αυτή δεν σταμάτησε ποτέ. Σε όλη την περίοδο των κινητοποιήσεων των εργαζομένων, αλλά ακόμα και μετά τη δικαστική δικαίωσή τους και την επιστροφή τους στο εργοστάσιο, η εργοδοσία συνέχισε με ένταση τις προσλήψεις εργαζομένων με ολιγόμηνες συμβάσεις, με πετσοκομμένα δικαιώματα και απολαβές. Στην ουσία αντικατέστησε έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων που όλα τα τελευταία χρόνια αποχώρησαν. Παρά τη δικαστική καταδίκη, το σχέδιο της εργοδοσίας για οικονομική «εξυγίανση» της «ELFE» (σημερινή ονομασία της επιχείρησης) προχώρησε, μειώθηκε το λεγόμενο εργασιακό κόστος, διευθετήθηκε η κατάσταση με τη ΔΕΠΑ, παρέμειναν τα χρέη σε «αναμονή» μιας πιθανής ευνοϊκής ρύθμισης.

Οπως τοποθετηθήκαμε ως Τομεακή Επιτροπή Καβάλας του ΚΚΕ μετά την επιστροφή των απολυμένων στο εργοστάσιο, η μόνη διασφάλισή τους είναι ο ίδιος ο αγώνας τους. Γι' αυτό επιμέναμε τότε, επιμένουμε και τώρα, με πρώτη ευθύνη του σωματείου και σε αντιπαράθεση με τα εργοδοτικά σωματεία - φαντάσματα, μια αντιπαράθεση που αντικειμενικά επεκτείνεται έως και το Εργατικό Κέντρο Καβάλας, η ηγεσία του οποίου στηρίζεται σε τέτοιου είδους «σωματεία», ότι χρειάζονται πρωτοβουλίες για τη συσπείρωση και οργάνωση όλων των εργαζομένων στο ένα και μοναδικό σωματείο.

Να ξεπεραστούν οι υπαρκτές πικρίες, τα όποια βαριά λόγια. Γιατί η περίοδος που οι απολυμένοι βρέθηκαν έξω από τη δουλειά τους ήταν περίοδος με πολλά γεγονότα, με αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους κόλπους των εργαζομένων. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι το εγχείρημα αυτό για το σωματείο δεν ήταν και συνεχίζει να μην είναι εύκολο. Αποτελεί ωστόσο μονόδρομο.

Η ενότητα των εργαζομένων μπορεί να υπηρετηθεί μόνο αν η γραμμή πάλης του σωματείου βασιστεί σε δύο βασικούς άξονες:

1) Η πείρα όλων των τελευταίων χρόνων απέδειξε ότι όσο οι εργάτες ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με αυτά της εργοδοσίας στο όνομα του «να σωθεί το εργοστάσιο», τόσο η επίθεση της εργοδοσίας γίνεται με μεγαλύτερη φόρα και ορμή. Αυτό αποδείχτηκε πριν από τις απολύσεις (2016) και αφού η τότε ηγεσία του σωματείου υιοθετούσε τα αιτήματα της εργοδοσίας λες και ήταν των εργαζομένων (π.χ. κατάργηση του ΕΦΚ στο φυσικό αέριο) και υπέγραφε νέο Οργανισμό το 2012 (ΣΣΕ) με μειώσεις στο όνομα της «διάσωσης» και της «εξυγίανσης»!

Παλιότερα δε, την περίοδο που διακυβευόταν το ποιο εργοστάσιο θα κλείσει, αυτή η «παλιά φρουρά» της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ υιοθετούσε το αίτημα να μην κλείσει το εργοστάσιο της Καβάλας. Με άλλα λόγια, να κλείσει αυτό της Θεσσαλονίκης (όπως και έγινε). Επιχειρηματολογούσαν μάλιστα για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του εργοστασίου της Καβάλας στη λογική «το δικό μου χωράφι να σώσω, και του γείτονα...».

Η εμπειρία σήμερα δείχνει ότι τελικά η φωτιά (διεθνής κρίση στο λίπασμα, όξυνση των ανταγωνισμών) ήρθε και στη δική μας αυλή και ότι σωστά τότε το ΚΚΕ πρότεινε κοινή, ενιαία γραμμή πάλης για όλους τους εργαζόμενους σε Καβάλα και Θεσσαλονίκη, με βασική αιχμή το να μην κλείσει κανένα εργοστάσιο. Θέση που πηγάζει από τις αντικειμενικές δυνατότητες που έχει η Ελλάδα να αναπτύξει ακόμα παραπέρα τη λιπασματοβιομηχανία, με έναν ενιαίο κρατικό φορέα παραγωγής λιπάσματος, στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, με την εξουσία στα χέρια του λαού.

Αυτήν την πείρα μπορούν σήμερα να την αξιοποιήσουν οι εργαζόμενοι και η νέα διοίκηση του σωματείου, να ξεκόψει μια για πάντα από ένα τέτοιο «παρελθόν», από μια τακτική και αντίληψη που μας έφεραν ξανά και ξανά σε θέσεις άμυνας. Να περάσουμε μαζί με τα υπόλοιπα αγωνιστικά σωματεία της Καβάλας σε φάση αντεπίθεσης και νέων διεκδικήσεων. Να βγάλουμε συμπεράσματα και για την ηγεσία του Εργατικού Κέντρου Καβάλας, το ρόλο της, την προσπάθεια που έκανε την περίοδο των κινητοποιήσεων να «ξεπλύνει» τις αμαρτίες του με τη δήθεν στήριξη που παρείχε. Κάτι παρόμοιο διαφαίνεται ότι θα προσπαθήσει να κάνει και τώρα. Για να «ξεπλύνει» και τις μετέπειτα αμαρτίες του: Την αποπομπή ακόμα και δικών του συνδικαλιστών που τόλμησαν να αντιπαρατεθούν στον αιώνιο εργατοπατέρα συνταξιούχο νομικό «σύμβουλο». Τα συνέδρια με μπράβους (τους ίδιους που βρήκαν για μια ακόμα φορά οι εργαζόμενοι της ΒΦΛ προχτές στην πύλη) και αστυνομίες. Τις αλλαγές καταστατικών διατάξεων χωρίς καταστατική Γενική Συνέλευση. Τη συνεχιζόμενη αναπαραγωγή αντιπροσώπων από «σωματεία» ανύπαρκτα που κάνουν εκλογές σε συνεργασία με τον εκάστοτε εργοδότη. Και ο λογαριασμός δεν έχει τέλος. Ενα Εργατικό Κέντρο που δεν έχει πλέον καμία υπόληψη στους εργάτες!

2) Να συνειδητοποιηθεί ότι η πηγή που φέρνει τα δεινά στους εργαζόμενους όλων των κλάδων είναι η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική και η στρατηγική της ΕΕ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, μέσα σε οικονομικές και γεωπολιτικές αβεβαιότητες, θεωρεί ένα το κρατούμενο: Τη διατήρηση αν όχι και τη χειροτέρευση των όρων που η εργατική τάξη πουλά στο κεφάλαιο την εργατική της δύναμη. Με λίγα λόγια, και η «δίκαιη ανάπτυξη» του ΣΥΡΙΖΑ και η «ανάπτυξη για όλους» της ΝΔ προϋποθέτουν το παραπέρα τσάκισμα των κοινωνικών, ασφαλιστικών, εργασιακών δικαιωμάτων για να στηριχθούν τα κέρδη των βιομηχάνων και των εφοπλιστών.

Αυτό το ζήτημα είναι κρίσιμο για τον αγώνα όλων των εργαζομένων όλων των κλάδων. Για να ενοποιείται η πάλη των εργατών πέρα από κλαδικά ή και επιχειρησιακά αιτήματα που έχουν τη δική τους αξία.

Με λίγα λόγια, αν το σωματείο κρατήσει και σε αυτήν τη φάση της επίθεσης αγωνιστική και περήφανη στάση, αυτή χρειάζεται να γίνει δύναμη συνολικά για το εργατικό κίνημα της Καβάλας, στους μεγάλους αγώνες που θα έχουμε μπροστά μας ενάντια στο νέο γύρο της επίθεσης ενάντια στην Ασφάλιση και στα δημοκρατικά συνδικαλιστικά δικαιώματα (ένταση καταστολής, περιορισμός των διαδηλώσεων, νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα).

Αυτός είναι ο δρόμος για να πετύχουμε και την ενότητα όλων των εργαζομένων μέσα στο εργοστάσιο. Φυσικά, με σχέδιο και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Ξεχωρίζοντας αυτούς που κάτω από την πίεση και τον φόβο της απόλυσης δεν βγαίνουν μπροστά αλλά κρατούν τίμια και καθαρή στάση, από όσους (ευτυχώς λίγους) έχουν γίνει συνειδητά τσιράκια της εργοδοσίας.

Να διαμορφώσουμε συνεκτικό πλαίσιο πάλης που να απευθύνεται και στους εκατοντάδες εργολαβικούς, παλιούς και νέους, με βασική αιχμή την υπογραφή νέας ΣΣΕ για όλους, με τους ίδιους όρους και αφετηρία τα δικαιώματα που προέβλεπε ο Οργανισμός που ίσχυε έως το 2009.

Να μη δεχτούμε, φυσικά, καμία απόλυση, καμία μη ανανέωση σύμβασης στους συναδέλφους που έχουν σύμβαση ορισμένου χρόνου.

Να διεκδικήσουμε μέτρα για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, μέτρα μείωσης της όποιας περιβαλλοντικής επιβάρυνσης. Μέτρα για την πρόληψη πιθανού ατυχήματος που θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.

Στα παραπάνω πλαίσια χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε ότι εχθρός μας δεν είναι μόνο ο α ή ο β Λαυρεντιάδης, σήμερα ή και αύριο. Οι πρακτικές του Λαυρεντιάδη φυσικά έχουν καταδικαστεί από το σύνολο των εργαζομένων στην Καβάλα και όχι μόνο.

Αλλά χρειάζεται να αναλογιστούμε για μια ακόμα φορά:

Μήπως αν περιορίζουμε την πολεμική μας μόνο στον Λαυρεντιάδη και δεν βγάζουμε μιλιά για την προηγούμενη και τη σημερινή αντεργατική κυβέρνηση που μας φόρτωσαν μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα, για την ΕΕ και συνολικά για την αστική τάξη της χώρας μας, εκλεκτό τέκνο της οποίας συνεχίζει να είναι και ο άλλοτε «επιχειρηματίας της χρονιάς», τελικά στρώνουμε το έδαφος για να «διεκδικήσουμε» ως «λύση» τον επόμενο «υγιή» επιχειρηματία, που ακόμα και αν έρθει θα συνεχίσει την ίδια επίθεση για να είναι πιο ανταγωνιστικός, πιο κερδοφόρος στις δικές μας πλάτες;

Μήπως αν μιλάμε μόνο για τις παρανομίες του Λαυρεντιάδη αφήνουμε στο απυρόβλητο όλα όσα νόμιμα μπορεί και κάνει; Και μιλάμε πάντα για τους νόμους των κυβερνήσεων που επέβαλαν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις ατομικές συμβάσεις, που απαγορεύουν τη συλλογική διαπραγμάτευση για το ύψος του κατώτερου μισθού (καθορίζεται από το υπουργείο) και τόσα άλλα. Νόμοι που επιτρέπουν το δανεισμό των εργαζομένων, τη δημιουργία τόσων εταιρειών που παίρνουν αδειοδότηση για να κάνει τα παιχνίδια του ο Λαυρεντιάδης... 'Η μήπως νομίζουμε ότι αυτές τις πρακτικές δεν τις συναντάμε αλλού;

Το σωματείο κατά την άποψή μας σωστά επισημαίνει ότι ο στόχος του Λαυρεντιάδη είναι εκτός από το χτύπημα στα δικαιώματα των 134 εργαζομένων της «ELFE» και το «προληπτικό» χτύπημα των υπόλοιπων εργαζομένων που πιθανόν μετά από αλλεπάλληλες ανανεώσεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου θεμελιώσουν δικαίωμα υπογραφής σύμβασης αορίστου χρόνου. Επίσης, ότι η όλη κατάσταση δημιουργείται και ως «διαπραγματευτικό χαρτί» στα χέρια του για την υπόθεση των συσσωρευμένων χρεών της «ELFE».

Να γιατί δεν μπορούμε να διαχωρίζουμε την επιχειρηματικότητα σε «υγιή» και «μη υγιή». Γιατί σάπιο είναι στο σύνολό του το καπιταλιστικό σύστημα, οι νόμοι του, οι πολιτικοί του υπηρέτες!

Σήμερα είναι πιο ώριμο από ποτέ να βάλουμε ως προμετωπίδα του αγώνα μας να μην περάσουν τα νέα αντεργατικά σχέδια της εργοδοσίας, με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης, καθώς και η όποια λύση έρθει να μην περιέχει «δωράκια και ανταλλάγματα» που θα τα πληρώσει ο ελληνικός λαός.