Αλλά, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, όσο φυσικά αυτό μας είναι μπορετό.

Συνήθως, λοιπόν, τους μεγάλους(;) προπονητές τους μαθαίνουμε «κατόπιν εορτής», που λένε... Δηλαδή, αφού κάποιος αθλητής - αθλήτριά τους (;) σημείωσε μια εξαιρετική επίδοση ή κατέκτησε, π.χ., ένα ολυμπιακό μετάλλιο.

Ετσι, για τον πολύ τον κόσμο, μέσα στον οποίο, δυστυχώς, συγκαταλέγονται και αρκετοί «κατά συνθήκην» αθλητικοί παράγοντες, καλός προπονητής (και, μάλιστα, χωρίς αντίρρηση) είναι εκείνος, που, κατά πώς λένε οι ίδιοι, «έβγαλε» τον τάδε ή το δείνα μεγάλο αθλητή - αθλήτρια..!

Ομως, κάτι ανάλογο ισχύει και λέγεται, σε αντιδιαστολή, και για τους «ταλαντούχους» αθλητές - αθλήτριες, τους οποίους χαρακτηρίζουμε έτσι, συνήθως αφού εντυπωσιάσουν με τις επιδόσεις τους... Γεγονός, που περιορίζει το ποσοστό συμβολής στις επιτυχίες τους, του προπονητή τους, καθώς δρα σαν αντίβαρο στην πρώτη άποψη, που δίνει έμφαση στις ικανότητές του...

Στο σχετικό ερώτημα, δε θα δώσω άμεση απάντηση. Οχι, βέβαια, γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί, απλούστατα, δε θεωρώ σωστό να γενικεύω ζητήματα που κρίνονται σωστά μόνο κατά περίπτωση και σε προσωπικό πάντοτε επίπεδο.

Οπωσδήποτε, όμως, θα παραθέσω μια σειρά από απόψεις μου, που είναι καταστάλαγμα μακρόχρονης πείρας και σπουδής μου, σχετικών με το επάγγελμα, το λειτούργημα και την επιστήμη του προπονητή.

1.- Για μένα, λοιπόν, ο πιο καλός προπονητής είναι αυτός που αποδεδειγμένα ξέρει πιο πολλά από όλους τους άλλους, τα οποία και εφαρμόζει επίσης πιο αποδοτικά από όλους τους άλλους συναδέλφους του... Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι οι συνθήκες δουλιάς και τα προσφερόμενα μέσα (όργανα, εγκαταστάσεις, ιατρική και άλλου είδους επιστημονική βοήθεια και παρακολούθηση των αθλητών - αθλητριών τους) είναι για όλους τους συγκρινόμενους προπονητές τα ίδια...

Από τον πρόχειρο αυτό κατάλογο των «προϋποθέσεων» που αφορούν στη σύγκριση των συνθηκών και όρων δουλιάς, ανάμεσα στους προπονητές λείπει, ίσως, η πιο σημαντική παράμετρος, για την επιτυχία της πιο μεγάλης και εντυπωσιακής αθλητικής επίδοσης...

Λείπει, δηλαδή, η «προϋπόθεση» εκείνη, που αφορά στον προσδιορισμό της «ποιότητας» του έμψυχου υλικού, που ο καθένας προπονητής έχει στη διάθεσή του...

Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, μια και κάτι τέτοιο, προς το παρόν τουλάχιστον, θεωρείται αδύνατο να γίνει... Να αποφανθούμε, δηλαδή, για τον ισομερή, καταμερισμό «ταλαντούχων» αθλητών - αθλητριών, που ο καθένας προπονητής δούλεψε ή πρόκειται να δουλέψει...

2.- Αν και γνωρίζω καλά, ότι:

α) οι «σωστές» οδηγίες που μπορούν να δίνονται και από «κατά συνθήκην» μεγάλους και μικρούς προπονητές δεν αρκούν για να γίνει κανείς «σούπερ αθλητής - αθλήτρια», αν ο ίδιος δε συνδυάζει απόλυτα και σε υψηλό επίπεδο ανάπτυξης και το «μπορώ» και το «θέλω»,

β) με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις...

γ) διαφορετικά είναι τα ποσοστά συμβολής του προπονητή στην επιτυχία του αθλητή - αθλήτριάς του, αν ο τελευταίος εξειδικεύεται σε αγώνισμα φυσικών ή κύρια τεχνικών ικανοτήτων ή σε αγώνισμα, που η διάκριση σε αυτό έρχεται μετά από μακρόβιες βιολογικές προσαρμογές ή σε αγώνισμα, που η επικράτηση σε αυτό μπορεί να διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, και πολλά άλλα σχετικά.

Εντούτοις, θα τολμήσω να πω ότι στο ταλέντο μπορεί κανείς (σχήμα λόγου) να τα λέει «λάθος» και αυτό, επειδή ακριβώς είναι ταλέντο, να τα κάνει «σωστά»..! Ενώ, στον αδέξιο και ανήμπορο, όσο «σωστά» και αν τα λέει, αυτός τα κάνει «λάθος»...

Να, ένας σοβαρός λόγος που επιβάλλει λίγη καθυστέρηση στην έκδοση ετυμηγορίας, από μέρους οποιουδήποτε, για τις ικανότητες του προπονητή του...

Με γνώμονα τα πιο πάνω, που, όπως κιόλας είπαμε, είναι καταστάλαγμα πείρας αρκετών δεκαετιών ενασχόλησής μας με τον αθλητισμό, θέλουμε να πιστεύουμε ότι πολλοί από αυτούς, που, με βάση τα αρχικά κριτήρια, χαρακτηρίστηκαν στο παρελθόν ή θεωρούνται σήμερα σαν σπουδαίοι προπονητές, δεν υπήρξαν ή δεν είναι τέτοιοι. Αλλά, απλά, στάθηκαν τυχεροί «να περάσουν από τα χέρια τους» ένα ή πιο πολλά μεγάλα ταλέντα, που, σε τελευταία ανάλυση, αυτά τους ανέδειξαν σε νούμερο ένα, σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο, προπονητές..!

Το οποιοδήποτε ρεκόρ (χαμηλό, υψηλό ή μέγιστο) εκφράζει «ποσοτικά» (σε χρόνο, ή μέτρα) τις κάθε λογής «δυνατότητες» του ίδιου του αθλητή - αθλήτριας, που το σημείωσε, σε συνάρτηση και με το μέγεθος της προσπάθειας που αυτός κατέβαλε, για να τις αξιοποιήσει. Και, φυσικά, όχι «καθ' ολοκληρίαν», εκείνες του προπονητή του...

Τα αντίθετα, μόνον «αθλητικά αφελείς» μπορεί να τα πιστεύουν... Αφού, σε τέτοια περίπτωση, θα είχαμε, για τον ίδιο προπονητή, διαφορετικές εκτιμήσεις των ικανοτήτων του, εξαιτίας των διαφορετικών ικανοτήτων και απόδοσης αθλητών - αθλητριών του... Π.χ., «σπουδαίος» για την περίπτωση αθλητή του που πήδησε 8,50 μ., «μέτριος» για την περίπτωση αθλητή του που πήδησε 7,50 μ. κλπ.

Συμπέρασμα:

* Η σταθερή παράμετρος είναι ο προπονητής, σε όποια κατηγορία και αν αξιοκρατικά τον κατατάξουμε (στους άριστους, στους καλούς, στους μέτριους κλπ.).

* Η «μεταβλητή» παράμετρος είναι ο αθλητής - αθλήτρια με τα πολλά ή λίγα φυσικά και άλλα προσόντα του...

ΥΓ: Οσα υποστηρίχτηκαν υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, για τους προπονητές των αγωνισμάτων στίβου και κονίστρας, ισχύουν και για τους άλλους συναδέλφους τους, των άλλων αγωνιστικών ειδικοτήτων...