Παπαγεωργίου Βασίλης

«Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου υπήρχε η εντύπωση ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα θα ζούσαμε σε μια σταθερή παγκόσμια τάξη, χωρίς συγκρούσεις. Ωστόσο, μόλις λίγα χρόνια αργότερα, η βεβαιότητα αυτή έχει χαθεί. Η 11η Σεπτεμβρίου μας άνοιξε απότομα τα μάτια. Ο εχθρός δεν έχει εξαφανιστεί. Ο θρησκευτικός φανατισμός, ο εθνοτικός εθνικισμός, ο ρατσισμός, η τρομοκρατία εντείνονται, εξακολουθώντας να βρίσκουν πεδίο ανάπτυξης στις περιφερειακές συγκρούσεις, τη φτώχεια και την υπανάπτυξη».

Αυτά διακήρυξε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάακεν (14/15 Δεκέμβρη), με τους Ευρωπαίους κυβερνώντες αποκομμένους στα βασιλικά ανάκτορα έξω από τις Βρυξέλλες, να ομολογούν πανικόβλητοι ότι η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ. Και επειδή την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί, οι κυβερνώντες που καταλαβαίνουν ότι είναι περαστικοί, υψώνουν συρματοπλέγματα παντού, με τους μισθοφορικούς στρατούς, την υπερεθνική καταστολή και τις «εθνικές» φρουρές πραιτοριανών, με την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, με τη φτώχεια, την ανεργία, την ψυχική εξαθλίωση και διαφθορά.

Η τρομοκρατία που επί δύο αιώνες αποτελούσε το φόβητρο των εξουσιών στην «εποχή των επαναστάσεων» και έδινε την ευκαιρία στα καθεστώτα να χαρακτηρίζουν έτσι κάθε πολιτική εξέγερση, επιχειρείται τώρα να ποινικοποιηθεί ως «κοινωνική τρομοκρατία». Το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του τρομοκρατούν πανικόβλητοι κάθε εκδήλωση κοινωνικής ανυπακοής. Η εξουσία τρέμει την επανάσταση, αλλά και τα κλεφτρόνια. Οπως πανικοβάλλεται μπροστά στην αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά, την ελευθερία, η εξουσία τρέμει τους «εθνικούς» στρατούς οπλισμένων κληρωτών και καταφεύγει σε μισθοφορικές Δυνάμεις Ταχείας Επέμβασης (ΔΤΕ). Η εξουσία έχει απελπιστικά ανάγκη την αυταρχική πολιτική αναθεώρηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) μέσα από την τελευταία Διακυβερνητική Διάσκεψη (δηλ. του 2003), αλλά για την προετοιμασία της δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανένα από τους «μικρομέγαλους» καραγκιόζηδες που τους λένε «κυβερνώντες και ανασύρει από τα έγκατα των ιερατείων τον «φαραώ» Ζισκάρ ντ' Εστέν για να ελέγξει την πορεία της «Συνέλευσης» για το «μέλλον της Ευρώπης». Η ευρωπαϊκή εξουσία δεν έχει μέλλον και το ξέρει. Αυτοί δυσκολεύονται πλέον να κυβερνούν και οι λαοί δε θέλουν πια έτσι να κυβερνώνται.

Οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων υιοθέτησαν, έστω και με νάζια, όλα τα προμελετημένα για την ευρωπαϊκή ΔΤΕ, τον ευρω-τρομονόμο, τη ριζική καταστροφή του εναπομείναντος «κράτους δικαίου» και την ανατροπή δεκαετιών εργατικών κατακτήσεων στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό. Τσακώθηκαν σαν κοκόρια για την ευρω-λιγούρικη «μοιρασιά της πίτας» των εδρών των νέων κοινοτικών υπηρεσιών, προς εξυπηρέτηση των κρατικοδίαιτων και για το πόσο θα πάει στο Αφγανιστάν, μετά τις ΗΠΑ, για να κάνει τις «βρόμικες» χερσαίες εκκαθαρίσεις που αφήνει «ουρά» η σύγχρονη «νέα μορφή πολέμου». Κλείστε τις τηλεοράσεις και φτύστε τους:

-- Τι θα πει ότι στο Λάακεν αποφασίστηκε η αντικατάσταση των «εθνικών στρατών» και η «επιχειρησιακή ετοιμότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας» με τη μισθοφορική ΔΤΕ;

-- Τι θα πει ότι «η ΕΕ είναι πλέον ικανή να διεξάγει επιχειρήσεις διαχείρισης κρίσεων» και να αναλαμβάνει σταδιακά ολοένα και περισσότερες πολυσύνθετες επιχειρήσεις», αλλά ότι «η ανάπτυξη των στρατιωτικών δυνατοτήτων δε συνεπάγεται τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού»;

Κάνει εντύπωση το εξής: η Τουρκία με εντολή των ΗΠΑ και με την αρωγή της Βρετανίας επέβαλε την τουρκική «ζώνη επιρροής» στην ΕΕ υπό την ομηρία του ΝΑΤΟ. Η Αθήνα, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο υπό την οπτική των «Ελληνοτουρκικών». Πήρε μια παράταση της «οριστικοποίησης των ρυθμίσεων με το ΝΑΤΟ και κανένας δεν κάνει λόγο ότι επί της ουσίας, δεν υπάρχει πλέον «ασφάλεια» της χώρας, αφού τελεί υπό το συσχετισμό ισχύος των «μεγάλων δυνάμεων».

Ανάλογη κατάσταση και για τον ευρω-τρομονόμο. Μετά από τρίμηνη επίθεση ΗΠΑ και ΕΕ κατά οποιασδήποτε έννοιας δημοκρατίας και «σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών», το Λάακεν αποφασίζει «τη συμφωνία για το ευρωπαϊκό ένταλμα, τον κοινό ορισμό των τρομοκρατικών πράξεων, την κατάρτιση καταλόγων τρομοκρατών και τρομοκρατικών οργανώσεων, ομάδων και οντοτήτων, τη συνεργασία μεταξύ ειδικευμένων υπηρεσιών». Και η καθεστωτική προπαγάνδα ωρύεται ότι έτσι «προστατεύεται» δήθεν ο πολίτης» από την «τρομοκρατία.

Για τις σχέσεις κεφαλαίου/ μισθωτής εργασίας το ίδιο σκηνικό: η απόφαση του Λάακεν δηλώνει ξεκάθαρα ότι επειδή υπάρχει «επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης του κεφαλαίου «καθίσταται σημαντικότερη παρά ποτέ η ανάγκη να πραγματοποιηθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στη Λισαβόνα και τη Στοκχόλμη. Ετσι για το (...) «καλό» των εργαζομένων και υπέρ της περιβόητης «αειφόρου ανάπτυξης» πρέπει να «συγκεκριμενοποιηθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό πρότυπο» με «εκσυγχρονισμό» των συντάξεων και «παρόμοια προσέγγιση σχετικά με την οικονομική περίθαλψη και τη μέριμνα προς τους ηλικιωμένους». Και όμως 100.000 διαδηλωτές, επί τρεις μέρες στις Βρυξέλλες, φώναζαν στους έγκλειστους κυβερνήτες ότι δεν πιστεύουν πια στα «κοινά» συμφέροντα των εργαζομένων, των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Η ταξική πάλη δε χωρά στα τηλεοπτικά «σόου». Ούτε η ζωή.