Ο χειμώνας κρατάει τρεις μήνες. Κι αυτό σημαίνει πως επί 92 ημέρες, σύμφωνα με την ημερολογιακή τάξη, ο καιρός είναι κακός. Στην αρχή συννεφιάζει, ύστερα βρέχει και στο τέλος χιονίζει. Και με βάση αυτήν την «καιρική» διαδικασία, πρώτα βρέχεται η γη, πλημμυρίζουν οι περιαστικοί χείμαρροι, τα υπόγεια των σπιτιών κατακλύζονται από βρώμικα νερά που φέρνουν μαζί τους κλαδιά, τενεκέδες, πλαστικές σακούλες, προπαντός πλαστικές σακούλες, προφυλακτικά, σάπια φρούτα, διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης και τα δικαιολογημένα παράπονα των πλημμυροπαθών που αναζητούν τους τοπικούς άρχοντες, για να τους αναθεματίσουν! Υστερα, και όχι πάντοτε, έρχονται και τα χιόνια. Αυτά στην αρχή δημιουργούν ένα κλίμα μιας περίεργης ευδαιμονίας. Τα παιδιά χαίρονται, οι μεγάλοι χαίρονται κι αυτοί. Και όταν το χιόνι φτάσει μέχρι τις πόλεις και σκεπάσει ακόμα και τους δρόμους και τις πλατείες, τότε, μικροί και μεγάλοι ξεχύνονται στους δρόμους για να παίξουν χιονοπόλεμο και να δηλώσουν με το γνωστό κατεψυγμένο χαμόγελο στους ευκαιριακούς ρεπόρτερ και τη γνωστή νεοελληνική ευφράδεια πως «όλα είναι υπέροχα και περνούμε υπέροχα, γιατί, φυσικά, το χιόνι είναι υπέροχο». Και όλα αυτά τα «υπέροχα» λέγονται και μεταδίδονται την ώρα που πάνω από εκατό ορεινά χωριά είναι αποκλεισμένα, χωρίς ρεύμα και χωρίς θέρμανση, τα ηρωικά ελληνικά διάσελα είναι αδιάβατα και τα αυτοκίνητα για να κινηθούν χρειάζονται «αντιολισθητικές αλυσίδες», τα οπωροκηπευτικά ακριβαίνουν, οι κερδοσκόποι τρίβουν τα χέρια τους και οι βραχνές φωνές των δημοτικών αρχόντων αναρωτιούνται μέσα από τις προβληματικές γραμμές των ΜΜΕ «τι κάνει η πολιτεία». Συνθήκες, με άλλα λόγια που ούτε «υπέροχες» είναι ούτε καν στοιχειωδώς ανθρώπινες.

Και όλα ως εδώ είναι πραγματικά χειμωνιάτικα και, προπαντός, ελληνικά, γιατί τα ίδια περιστατικά σημειώνονται από τότε που εφευρέθηκε ο ελληνικός χειμώνας. Κάθε χρόνο τα ορεινά χωριά αποκλείονται, τα αυτοκίνητα κινούνται με «αντιολισθητικές αλυσίδες» που συνήθως δεν έχουν, οι αστοί ξεχύνονται στις χιονισμένες πλατείες για να περάσουν «υπέροχα» και οι τοπικοί άρχοντες αναρωτιούνται «τι κάνει η πολιτεία». Και λίγο ως πολύ τα έχουμε συνηθίσει. Δυο «πράγματα» όμως, εγώ, τουλάχιστον, δεν μπορώ να τα συνηθίσω. Το ένα είναι το ότι, αν και ο χειμώνας είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει από τότε που ο άνθρωπος στάθηκε στα δυο του πόδια, και όχι μόνο από τότε, η πολιτεία δεν κάνει τίποτε. Ετσι, κάθε χρόνο τα ίδια προβλήματα. Οι ίδιες απελπισμένες φωνές, τα ίδια χωριά αποκλείονται, οι ίδιοι οδηγοί ταξιδεύουν ατιμώρητοι, χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες και οι ίδιοι χείμαρροι εξακολουθούν να πλημμυρίζουν υπόγεια κουβαλώντας με τα ορμητικά νερά τους κλαδιά, πλαστικές σακούλες και προφυλακτικά. Κι όμως η ίδια πάντα πολιτεία δεν κάνει Τίποτε! Απλώς «δηλώνει»! Εξοργιστικά «δηλώνει» τα ίδια.

Και το δεύτερο πράγμα που δεν μπορώ να συνηθίσω είναι τα ΜΜΕ που αναλαμβάνουν να μας ενημερώσουν παράλληλα για το τι συμβαίνει στα χωριά των Γρεβενών και στις πλαγιές της Πάρνηθας. Εξοργιστικός παραλληλισμός που έχει από τη μια πλευρά όλους αυτούς που δηλώνουν χασκογελώντας μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ότι περνούν «υπέροχα» και από την άλλη πλευρά την απελπισία των ανθρώπων που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον «υπέροχο» ελληνικό χειμώνα, χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση και καμιά φορά χωρίς τροφή. Και πάντοτε, βέβαια, χωρίς καμιά κρατική μέριμνα. Κι όμως τα ΜΜΕ επιμένουν να μας «ενημερώνουν». Να μας δείχνουν, δηλαδή, για μέρες ολόκληρες τις ίδιες πάντοτε εικόνες αρχείου και να μας υποχρεώνουν να ακούμε, μέσα από προβληματικές συνδέσεις, τα παράπονα «αρχείου» αποκλεισμένων δημάρχων και τις περιγραφές «αγλωσσικών» νεανίδων, που ντυμένες στα πολύχρωμα μοδάτα μπουφάν τους, σχεδόν ευτυχισμένες, δείχνουν πως περνούν «υπέροχα»!