Η Αργεντινή είναι μια πλούσια σε φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές χώρα. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις δέκα πλουσιότερες και περισσότερο αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη, ενώ το Μπουένος Αϊρες ήταν μια από τις λιγοστές «παγκόσμιες πρωτεύουσες». Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως και ιδιαίτερα στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, δυνάμωσε με γοργούς ρυθμούς η πολύμορφη εξάρτηση της χώρας και ακόμη περισσότερο η άγρια και ασύδοτη καταλήστευσή της από τις ξένες πολυεθνικές -κυρίως αμερικανικές- και τους εγχώριους, πολιτικούς και οικονομικούς, εκπροσώπους και συνεταίρους τους. Αναπόφευκτες και, ταυτόχρονα, τραγικές συνέπειες αυτής της πορείας ήταν η συνεχώς εντεινόμενη φτώχεια για τον αργεντίνικο λαό, η αυξανόμενη ανεργία, κλπ., κλπ. Κατάσταση, η οποία οξύνθηκε ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια, κάτω από την επίδραση και των φαινομένων ύφεσης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας. Κι όταν, η παραιτημένη ήδη κυβέρνηση, θέλησε να αντιμετωπίσει τη νέα όξυνση, με τη συνηθισμένη «συνταγή», φορτώνοντας και πάλι στις πλάτες του λαού τα βάρη της κρίσης, τα εκατομμύρια των πεινασμένων και των φτωχών εξεγέρθηκαν.

Δε γνωρίζουμε πού θα οδηγηθεί η σημερινή κατάσταση. Σίγουρα, όμως, καμία λύση δε θα είναι ουσιαστική και προς όφελος του λαού, χωρίς ο τελευταίος, να γίνει πραγματικός νοικοκύρης της χώρας του.