Δεν είναι μυστικό ότι ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης απρόθυμα αποδέχτηκε το ταξίδι στην Ουάσιγκτον. Η «απροθυμία» του αυτή να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Μπους, ασφαλώς δεν ήταν δείγμα ούτε αντιαμερικανισμού, ούτε αμφισβήτησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Ηταν απλώς μια προσπάθεια να ξεφύγει - έστω και πρόσκαιρα - από την αμερικανική μέγκενη.

Η, έτσι κι αλλιώς, άτολμη προσπάθεια για αλλαγή των ημερομηνιών της επίσκεψης, απέτυχε, και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας νιώθει υποχρεωμένος να υπακούσει στην αμερικανική εντολή και θα βρεθεί στην Ουάσιγκτον στις 9 και 10 του Γενάρη: Ακριβώς δύο μέρες πριν επισκεφτεί την αμερικανική πρωτεύουσα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπ. Ετζεβίτ και πέντε μέρες πριν την εκκίνηση των απευθείας συνομιλιών για το Κυπριακό μεταξύ του Προέδρου Γλ. Κληρίδη και του Ρ. Ντενκτάς.

Από αυτές τις ημερομηνίες και μόνο μπορεί να αντιληφθεί κανείς γιατί η πρόσκληση που έλαβε από την Ουάσιγκτον δεν προκάλεσε στον Κ. Σημίτη το συνηθισμένο ενθουσιασμό που προκαλείται σε Ελληνες πρωθυπουργούς όταν καμιά φορά τους καλεί το «αφεντικό» για... κρασί στο... σπίτι. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι φανερό ότι η πρόσκληση δεν εξυπηρετεί τις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες του Κ. Σημίτη, καθώς γνωρίζει ότι στη συνάντησή του με τον Πρόεδρο Μπους θα του ανατεθεί δύσκολο έργο, που είτε θα το φέρει σε πέρας και θα καταβάλλει το πολιτικό κόστος στο εσωτερικό, είτε θα αποτύχει και θα προκαλέσει την οργή του «αφεντικού».

Οι Αμερικανοί ως συνήθως ζητούν τα πάντα. Τα πάντα - και κάτι παραπάνω - ζητά και ο Πρόεδρος Μπους από τον Κ. Σημίτη.

Η «συνεργασία» στον «πόλεμο» κατά της «τρομοκρατίας» είναι ένα θέμα στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τίποτε παραπάνω να δώσει. Ο,τι ζήτησε η Ουάσιγκτον το έλαβε και οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, όχι μόνο θα συμμετάσχουν στην «ειρηνευτική» αποστολή στο Αφγανιστάν, αλλά η Αθήνα έχει συμφωνήσει να συμβάλει γενναία στην αντικατάσταση των Αμερικανών στρατιωτών που φεύγουν από τα Βαλκάνια για την Κεντρική Ασία.

Αυτά είναι δεδομένα και η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι δε συνεπάγονται πολιτικό κόστος. Ομως στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο αυτά.

Η Ουάσιγκτον θέλει να τελειώνει με το Κυπριακό και απαιτεί πια από την Αθήνα τη μέγιστη δυνατή ευελιξία, που πολύ απλά σημαίνει αποδοχή της νομιμοποίησης των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής και κατοχής της μισής Κύπρου. Ο Κ. Σημίτης, θα υποχρεωθεί, μαζί με τον Γλ. Κληρίδη, να πείσει τον κόσμο πως η ένταξη της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ ή η ένταξη ολόκληρης της - διχοτομημένης πλέον - Κύπρου στην ΕΕ, είναι οι δύο πλευρές της «μεγάλης επιτυχίας» για την οποία από το 1974 πάλευε η ελληνική διπλωματία.

Ο Μπους ο νεότερος θέλει να τελειώνει επίσης - και σε τυπικό επίπεδο - με την τοποθέτηση του ΝΑΤΟικού «καπέλου» στην Ευρωπαϊκή Κοινή Εξωτερική Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΑ). Καθώς αυτό το ΝΑΤΟικό καπέλο οι Αμερικανοί το έχουν δώσει να το κρατούν οι Τούρκοι, ο Κ. Σημίτης θα πρέπει να ικανοποιήσει την αμερικανική απαίτηση να ισχύσει στο Αιγαίο για την ΚΕΠΑ ό,τι ακριβώς ισχύει και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Με πιο απλά λόγια, οι αμερικανικές απαιτήσεις για την ΚΕΠΑ, σημαίνουν την αναγνώριση των τουρκικών απαιτήσεων στο Αιγαίο.

Ετσι κι αλλιώς, λοιπόν, ο νέος χρόνος μπάζει κατευθείαν σε δύσκολα μονοπάτια την εξωτερική πολιτική της χώρας μας και τίποτα δε δείχνει πως η ελληνική κυβέρνηση έχει την πρόθεση να τα αποφύγει.