rizospastis.gr -

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΝΙΚΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ

Στις 23 Ιούλη συμπληρώνονται δύο χρόνια από τη φονική πυρκαγιά που στο πέρασμά της «έλιωσε» την Ανατολική Αττική, έσπειρε θάνατο και καταστροφή. 102 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε διάφορα σημεία των οικισμών Μάτι και Νέος Βουτζάς, που βρέθηκαν στην πορεία της πύρινης λαίλαπας, μέσα σε συνθήκες πραγματικής κόλασης από τον δυνατό αέρα, την αδυναμία διαφυγής, των εγκληματικών ελλείψεων σε σχέδιο και μέσα αντιμετώπισης τέτοιων έκτακτων και μεγάλων φυσικών καταστροφών, με ευθύνη του κρατικού μηχανισμού.

Τουλάχιστον 164 ενήλικες και 23 παιδιά μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία με τραυματισμούς. 35 εγκαυματίες δίνουν ακόμα τη μάχη της αποκατάστασης, που για κανέναν δεν θα είναι πλήρης. Στους δήμους Μαραθώνα και Ραφήνας - Πικερμίου, όπου ανήκουν το Μάτι, ο Ν. Βουτζάς και το Κόκκινο Λιμανάκι, οι 4.678 αυτοψίες που έγιναν το 2018 έδειξαν 469 κατοικίες «κόκκινες», δηλαδή κατεδαφιστέες, 1.731 «κίτρινες», δηλαδή προς επισκευή, ενώ 2.478 κρίθηκαν «πράσινες», δηλαδή κατοικήσιμες, με φθορές ή χωρίς βλάβες. Επίσης, 380 οχήματα, ιδιοκτησίες κατοίκων και παραθεριστών καταστράφηκαν.

Στις 23 Ιούλη συμπληρώνονται όμως και δύο χρόνια εξαγγελιών και υποσχέσεων, τόσο από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη σημερινή της ΝΔ, που δεν αντιμετώπισαν τα προβλήματα των πυρόπληκτων, δεν έκλεισαν τις πληγές των κατοίκων, δεν αποκατέστησαν τις μεγάλες υλικές καταστροφές που υπέστησαν οι λαϊκές οικογένειες της περιοχής.

Αντίθετα, όπως δείχνουν και τα τελευταία σχέδια ανάπλασης των καμένων οικισμών, για την πατρότητα των οποίων ερίζουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, η «αναγέννηση» από την καταστροφή θα γίνει με κριτήρια που βάζουν απέναντι τις λαϊκές ανάγκες και έχουν ως προτεραιότητα να εξυπηρετήσουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που δείχνουν διαχρονικά το «ενδιαφέρον» τους για την περιοχή. Ετσι, το ειδικό πολεοδομικό σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση στις αρχές του μήνα είναι ενταγμένο στη λογική της προσέλκυσης επενδύσεων και πρόκειται για σχέδιο - «αβάντα» στους επιχειρηματικούς ομίλους, που βρίσκουν έδαφος για την κερδοφορία τους αξιοποιώντας «φιλέτα» γης.

Την ίδια ώρα όμως που τα σχέδια και οι μακέτες προχωράνε ακάθεκτα, παραμένει στάσιμο το θέμα των αποζημιώσεων για ανακατασκευή και επισκευή των κατοικιών, αρκετοί από τους πληγέντες εξακολουθούν να μένουν σε νοικιασμένα σπίτια, πολλοί υποχρεώνονται να επανακαταθέσουν διάφορα έγγραφα σε δημόσιες υπηρεσίες για να επωφεληθούν κι από τα λίγα που τους δικαιολογεί το κράτος.

Πάνω απ' όλα, όμως, δυο χρόνια μετά την καταστροφή, παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο το κράτος που στις 23 Ιούλη 2018 αποδείχτηκε εντελώς ανεπαρκές να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία των κατοίκων, ενώ σήμερα τους εξαναγκάζει σε νέα ταλαιπωρία και αναμονή, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις για να «τρέξουν» διάφορα επιχειρηματικά σχέδια στην περιοχή.

Αυτό το κράτος, που καμιά σχέση δεν έχει με τις ανάγκες του λαού, αντίθετα τις συνθλίβει, δείχνει με κάθε αφορμή το πρόσωπό του. Οπως έγινε και τις μέρες της πανδημίας, με την αποθέωση της ατομικής ευθύνης, πίσω από την οποία η κυβέρνηση προσπάθησε να κρύψει τις τεράστιες ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας, την απουσία προετοιμασίας και σχεδιασμού για τέτοιες έκτακτες καταστάσεις, απεμπολώντας κάθε κρατική ευθύνη στην αντιμετώπισή τους.

Δυο χρόνια μετά, ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε στην περιοχή και κατέγραψε τις αγωνίες, την αγανάκτηση, τις προσδοκίες ανθρώπων που είχαν ζήσει από πρώτο χέρι την καταστροφή.