Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δημιουργήσει, αν δεν έχει ένα συγκεκριμένο πρότυπο, που θα τον οδηγήσει στη δημιουργία. Και όταν μιλώ για «δημιουργία», δεν έχω στο μυαλό μου μόνον το αποτέλεσμα μιας πράξης μοναδικής που θα μπορούσε με τη μορφή ή τη λειτουργία του να αποτελέσει σταθμό με ιστορική σημασία, γιατί ο «ποιητής» της είναι μια ανεπανάληπτη προσωπικότητα. Οχι. Και το ισχυρίζομαι αυτό, γιατί πιστεύω πως το προϊόν κάθε ανθρώπινης πράξης έχει τις διαστάσεις της «δημιουργίας», είναι μοναδικό, με άλλα λόγια και ανεπανάληπτο. Κι αυτό σημαίνει πως κάθε φορά που μπαίνουμε στη διαδικασία της πράξης, συνειδητά ή υποσυνείδητα μεταφέρουμε σ' αυτή όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικής μας σκέψης, της προσωπικής μας δυνατότητας να μετατρέπουμε ένα άθροισμα αργών «πραγμάτων», είτε αυτά ανήκουν στον κόσμο των κατασκευών είτε σε κείνο της γλώσσας, της επικοινωνίας, της καθημερινής σχέσης, σε ένα προϊόν, πράγμα ή πράξη. Με συγκεκριμένη μορφή και συγκεκριμένη λειτουργία. Δηλαδή ο καθένας από μας κατασκευάζει, όπως αυτός μπορεί και θέλει, μιλάει με τον ίδιο τρόπο, επικοινωνεί επίσης, συμπεριφέρεται. Κι όπως έχει αποδείξει η σχετική επιστήμη, αυτή η μεταφορά των χαρακτηριστικών της δικής μας «προσωπικότητας» στα προϊόντα της δημιουργικής μας προσπάθειας, αποθεώνεται με την αναγκαστικότητα του νόμου στη διαιώνιση του είδους μας. Τα παιδιά μας μάς μοιάζουν, εμείς μοιάζουμε με τα αδέλφια μας. Οι κοινωνίες μας αποτελούνται από πρόσωπα που μοιάζουν μεταξύ τους και που διαφέρουν, επίσης, ανάλογα με τις εντολές που δίνουν τα βιολογικά μας πρότυπα.

Τα πρότυπα, λοιπόν, είναι υπεύθυνα για τις μορφές των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, για τη λειτουργία τους. Αρα ό,τι συμβαίνει γύρω μας δεν είναι τυχαίο ούτε αυθαίρετο, σχετίζεται μέσα από τα δυο αυτά στοιχεία, τη «μορφή» και τη «λειτουργία», δηλαδή, με τα πρόσωπα, όποια και αν είναι αυτά, που είναι υπεύθυνα για το «συμβάν».

Δυστυχώς όμως το ερώτημά μου με οδήγησε σε θλιβερές διαπιστώσεις. Γι' αυτό και δεν άργησα να συνειδητοποιήσω πως μέσα στις μέρες του 2001 τα πρότυπα που προβλήθηκαν στην περιοχή της «δημιουργίας», αποκλείεται να μας οδηγήσουν στη βελτίωση του κόσμου μας ή στην ανατροπή του. Στη μετατροπή της κοινωνικής αγανάκτησης σε πολιτική σκέψη, στην υπέρβαση του ευτελούς και στην αποδοχή του σημαντικού. Στη μετατροπή, τέλος πάντων της καθημερινής φτήνιας σε μια νέας μορφής πληθωριστική συνείδηση που θα αναγκάζει το Νεοέλληνα να αμφισβητήσει την εξουσία, να αντισταθεί. Και ήταν θλιβερές οι διαπιστώσεις μου, γιατί κάνοντας μια συνοπτική «επιφανειακή» έρευνα στα κοινωνικά πεδία, όπως αυτά προσδιορίζονται από την πολιτική, τα ΜΜΕ, την αγορά, την εκπαίδευση, δεν μπόρεσα να μη συντριβώ πάνω στους ενθουσιασμούς και την περιέργεια, στις αντιδράσεις και τις αποδοχές που προκάλεσαν φαινόμενα όπως οι ιστορίες με τον Πάσσαρη, τους ήρωες του Big Brother, τους ποδοσφαιρικούς και τους άλλους «σταδιακούς» άθλους, την αποθέωση των ημίγυμνων αοιδών, την αποδοχή του κ. Σημίτη ως μόνιμου πρωθυπουργού και της Νέας Δημοκρατίας ως επικρατέστερου κόμματος.