Στις 31 Ιούλη 1920, με αφορμή τη δολοφονική επίθεση μοναρχικών κατά του πρωθυπουργού Βενιζέλου στη Γαλλία, βενιζελικοί επιτίθενται στα γραφεία του «Ρ».

Ο τότε συντάκτης της εφημερίδας Τάκης Φίτσιος - που μερικά χρόνια αργότερα εκτελείται από τα βόλια των εμφυλιοπολεμικών αποσπασμάτων - γράφει για εκείνη τη μέρα σε άρθρο του με τίτλο «Πριν 15 χρόνια» στο «Κόκκινο Ημερολόγιο του 1935» (εκδόσεις «Ριζοσπάστης»):

«Είχε φτάσει η είδηση της δολοφονικής απόπειρας του Βενιζέλου στη Λυών από μέρους δύο βασιλοφρόνων αξιωματικών, του Κυριάκη και του Τσερέπη. Η απόπειρα αυτή στάθηκε αφορμή της πιο άγριας, της πιο κανιβαλικής επίθεσης κατά των γραφείων του "Ριζοσπάστη" (τα γραφεία του τότε ήταν στην οδό Πειραιώς24). Ετσι, με την οργάνωση της Λέσχης των Φιλελευθέρων και με την έμμεση εποπτεία του υπουργού των Εσωτερικών, βενιζελικοί μπράβοι και στρατιώτες του τάγματος του Γύπαρη πολιόρκησαν κατά το απόγευμα της ημέρας αυτής τα γραφεία του "Ρίζου" και δεν επέτρεπαν την είσοδο σε κανένα.

Ημουν τότε νεολαίος και μόλις μάθαμε πως οι βενιζελικές ορδές τραβούσαν να σπάσουν τα γραφεία, με μερικούς, πολύ λίγους συντρόφους τραβήξαμε και σταθήκαμε εκεί κοντά και προσπαθούσα με την προπαγάνδα ανακατεμένοι στον κόσμο που στο μεταξύ από περιέργεια είχε συνταχτεί και κοίταζε, να κάνουμε ώστε να αποτύχει η επίθεση και να λυθεί η πολιορκία. Στο μεταξύ έφτασε κάποιος κι έδωκε το σύνθημα της εισβολής και της καταστροφής.

Ο φόβος όμως των θρασύδειλων ήταν τόσος ώστε - θυμάμαι καλά - δεν ξέρω ποιος έριξε τη φωνή πως μέσα στα γραφεία οι μπολσεβίκοι έχουν... μπόμπες! Μάλιστα, δε, έπεσε μέσα από τα γραφεία και μια πιστολιά. Αυτό έκανε τους θρασύδειλους μπράβους να σκορπίσουν μονομιάς φεύγοντας και φτάνοντας ως την Ομόνοια. Και πάλι, όμως συντάχτηκαν. Και εισέβαλαν. Και τότε πια έγινε η μεγαλύτερη καταστροφή που έπαθε ποτέ ο "Ρίζος".

Τίποτα δεν άφησαν όρθιο. Τίποτα. Ολα τα τσάκισαν, τα θρυμμάτισαν. Τόση ήταν η λύσσα των κανίβαλων, ώστε με τις ξιφολόγχες τους, οι γυπαραίοι τρύπησαν τους τοίχους, άνοιξαν βαθιές ρωγμές. Κι ακόμα η λύσσα τους στάθηκε πιο μεγάλη ώστε θέλησαν να βάλουν φωτιά και θα την έβαζαν αν από πάνου από τα γραφεία δεν κάθονταν οικογένειες που έμπηξαν τις πιο σπαραχτικές κραυγές.

Οι δυο - τρεις συντάχτες που βρίσκονταν μέσα στα γραφεία πρόφτασαν κι έφυγαν - μάταιη κάθε αντίσταση στις οπλισμένες ορδές - πήδησαν στην αυλή του κοντινού σπιτιού. Ετσι, στάθηκε η πρώτη επίθεση και καταστροφή των γραφείων του "Ριζοσπάστη".

Οι κανίβαλοι όμως γελάστηκαν. Θάρρεψαν πως έτσι ο "Ριζοσπάστης" θα 'κλεινε τη φωνή του. Ο "Ριζοσπάστης» όμως, - ο "Ρίζος" μας - συνέχισε με πιο πολύ σθένος την αντιπολεμική του πάλη και τράβηξε τον Ιστορικό του δρόμο αλύγιστος και μεις σήμερα - παλιοί και νέοι - ξέρουμε πολύ καλά πόσο πολύτιμος ο "Ρίζος" κι όλος ο επαναστατικός Τύπος, στέκεται βοηθός στην πάλη μας, στην πάλη που κάνουν χιλιάδες σκλάβοι για ψωμί και λευτεριά».