Η μυρωδιά του αίματος της κομματιασμένης Γιουγκοσλαβίας φτάνει στα ρουθούνια των «σκυλιών» του πολέμου, που λυσσάνε. Οι «ύαινες» της «νέας τάξης» οσμίζονται τα κουφάρια του Κοσσόβου και ουρλιάζουν ανατριχιαστικά. Ο πόλεμος στα Βαλκάνια συνεχίζεται. Κι άλλο αίμα θα ποτίσει τη γη του Αίμου. Κι άλλα κουφάρια, βορά στους «γύπες». Οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ δε χορταίνουν πόλεμο. Η «νέα τάξη» δε χορταίνει θάνατο.

Με ποιο δικαίωμα; Τι θ' απολογηθούμε στην Ιστορία μας; Πώς θα δικαιολογηθούμε στο μέλλον; Αν τώρα λείψουμε, το «τι έκανες εσύ τότε», των παιδιών μας, θα μας κατατρέχει για πάντα. Αν τώρα αφήσουμε μόνους τους νέους με τις κόκκινες σημαίες, θα μας κυνηγούν εσαεί οι Ερινύες. Αν τώρα αποδεχτούμε την ήττα μας, δε θα νικήσουμε ποτέ.

Καθήκον μας να τιμωρήσουμε τους «από μέσα». Τώρα, στο «λαϊκό δικαστήριο» της κάλπης. Για να ξεπλύνουμε την ντροπή στην εθνική μας υπερηφάνεια, που προκάλεσε η επέλαση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων του πολέμου, στα άγια χώματα της Ελλάδας. Για να μην επιτρέψουμε να ξανανοιχτούν «κερκόπορτες» στα σύνορά μας. Για ν' ανοίξουμε διάπλατες τις πόρτες στο ειρηνικό αύριο των Βαλκανίων και της πατρίδας μας. Για να υπερηφανευόμαστε στα παιδιά μας ότι «είμαστε κι εμείς από εκείνους που δεν υποτάχτηκαν στη βαρβαρότητα». Για να δηλώσουμε στην Ιστορία πως «είμαστε εκείνοι που έσωσαν την τιμή της Ελλάδας».