Το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα σήμερα για το πολιτικό προσωπικό της εγχώριας ολιγαρχίας, είναι ο περιβόητος ανταγωνισμός. Επί το λαϊκότερον, η εξασφάλιση των απαραίτητων προϋποθέσεων, ώστε το ντόπιο κεφάλαιο και να επιπλεύσει στο θανατηφόρο για τα κέρδη του ανταγωνισμό με το δυτικοευρωπαϊκό και ταυτόχρονα ο δυτικοευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός να αντεπεξέλθει στις οξυνόμενες αναμετρήσεις με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μεγαλοεπιχειρηματίες και κυβερνώντες, η αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση και τα χειραγωγημένα συνδικάτα, κλίνουν τον πολυπόθητο ανταγωνισμό σε όλες τις πτώσεις, πετώντας τώρα στους εργαζόμενους το κόκαλο της υποτιθέμενης πραγματικής σύγκλισης. Ολοι τους όμως -ακόμα και με τα δικά τους δεδομένα- κρύβουν τουλάχιστον δύο σημαντικές παραμέτρους, αυτής της... σύγκλισης. Πρώτον ότι, όπως έχει ομολογήσει και ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Ελλάδα, ο διοικητής Λ. Παπαδήμος ακόμα κι αν στη χώρα διατηρηθούν πολλαπλάσιοι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ από τις άλλες χώρες της ζώνης του Ευρώ (μια παραδοχή που ήδη ανατρέπεται λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης στην πράξη) η ιστορία «πραγματική σύγκλιση» απαιτεί...«προσπάθειες τουλάχιστον είκοσι χρόνων». Δεύτερον, δε λένε ότι όλοι τους, όταν μιλούν για «σύγκλιση» εννοούν αφενός τη σύγκλιση των μέσων όρων και αφετέρου τη διαδικασία πολύπλευρων συγκλίσεων σε κάθε τι αντιδραστικό, συντηρητικό, αντιλαϊκό και επαχθές για τα λαϊκά στρώματα που ισχύει στις χώρες - μέλη της ΕΕ. Δηλαδή, κρύβουν το γεγονός ότι και σε περιόδους που εμφανίζεται η όποια στατιστική οικονομική ανάπτυξη, υπάρχει ταυτόχρονα και χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, όπως επίσης κρύβουν ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τη σύγκλιση με τις αντεργατικές, αντιασφαλιστικές και άλλου είδους μεσαιωνικού τύπου ρυθμίσεις που ισχύουν στην ευρωζώνη.

Εκείνο βέβαια για το οποίο δε βγάζουν την παραμικρή τριμουδιά, είναι ότι η καθιέρωση ενιαίου νομίσματος, από μόνη της δε σημαίνει τίποτα. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι η καθιέρωση ενιαίας μονάδας μέτρησης (το κοινό νόμισμα) διευκολύνει στις μετρήσεις και τις συγκρίσεις και εξοικονομεί κάποιους πόρους που ξοδεύονταν μέχρι σήμερα για να γίνονται οι σχετικές μετατροπές των διαφόρων μονάδων μέτρησης (συναλλαγματικές ισοτιμίες), σε καμιά περίπτωση όμως δεν αλλάζει τις υπό μέτρηση κλίμακες και ποσότητες. Πολύ περισσότερο, στα πλαίσια των διαδικασιών για την οικονομικοπολιτική ενοποίηση χωρών στις οποίες κυρίαρχο κριτήριο αποδοτικότητας της οικονομίας είναι το κέρδος των μονοπωλίων, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται η πραγματική σύγκλιση, με την έννοια της ουσιαστικής ανάπτυξης προς όφελος του συνόλου των χωρών και των κοινωνικών τάξεων, αλλά νομοτελειακά διευρύνονται οι ανισότητες που υπάρχουν και ανάμεσα στις χώρες και μεταξύ των τάξεων και των κοινωνικών στρωμάτων. Την πιο χαρακτηριστική απόδειξη αυτής της πραγματικότητας, ότι δηλαδή η πραγματική σύγκλιση από τη σκοπιά των συνθηκών διαβίωσης των εργαζομένων στον καπιταλισμό είναι όνειρο απατηλό, μπορεί να την παρατηρήσει κανείς στα πλαίσια της ίδια της εξέλιξης στα όρια της Ελλάδας. Ολοι γνωρίζουν πως οι διαφορές των συνθηκών διαβίωσης, για παράδειγμα, ανάμεσα στα μεγάλα αστικά κέντρα και την Ηπειρο ή τη Θράκη, όχι μόνο δε μειώνονται, αλλά διευρύνονται συνεχώς, όπως ακριβώς διευρύνεται και το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην άρχουσα τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Τα κριτήρια αποτελεσματικότητας και επιτυχίας του εγχειρήματος του ευρώ και της ΟΝΕ, οριοθετούνται, με μια κουβέντα, αυστηρά από το μέτρο που σε επίπεδο ΕΕ εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για την ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία της οικονομικοχρηματικής ολιγαρχίας. Από το πόσο, δηλαδή, και σε ενωσιακό επίπεδο, επιβληθούν κοινές πολιτικές που θα στηρίζουν τις επιχειρήσεις, θα ενισχύουν τους επιχειρηματικούς ομίλους, θα... αναβαθμίζουν το σύνολο των πολιτικών παρεμβάσεων και οικονομικοπολιτικών μέτρων σε στηρίγματα ενίσχυσης του κεφαλαίου. Η μία πλευρά, λοιπόν, της «νέας εποχής» αυτή που αφορά την άρχουσα τάξη, είναι δεδομένη. Τα πάντα για τα κέρδη.

Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ο Ν.Χριστοδουλάκης, που κι αυτός πανηγυρίζει για την έλευση του ευρώ, με δηλώσεις του δίνει το στίγμα που αφορά και την άλλη όχθη. Τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Με σαφήνεια, προσδιορίζει τους τομείς των επερχόμενων παρεμβάσεων και των στόχων της κυβερνητικής πολιτικής. Οπως, μάλιστα, τα κωδικοποίησε η εφημερίδα «Το Βήμα» ανήμερα την Πρωτοχρονιά, η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει άμεσα τις «προκλήσεις» προς τις εξής συγκεκριμένες κατευθύνσεις:

Στον τομέα των αμοιβών των εργαζομένων δε θα επιτραπεί να προβληθούν αξιώσεις για αυξήσεις, αλλά θα πρέπει να επιβληθούν «συστήματα άμεσης σύνδεσης των αποδοχών με την αυξημένη παραγωγικότητα». Το θέμα δεν είναι καινούριο. Το ανακινούν και το φέρνουν στην επικαιρότητα πάντα όταν θέλουν να δώσουν ιδεολογικό - πολιτικό περίβλημα στην πολιτική που απαιτεί τον άνευ όρων συμβιβασμό των εργαζομένων με την ιδέα ότι θα πρέπει να αποδεχτούν καθεστώς παγωμένων και συνεχώς μειούμενων αποδοχών. Αλλωστε, η άλλη πλευρά της υποκρισίας εκείνων που απεργάζονται τη σύνθλιψη των μισθών των εργαζομένων, είναι το γεγονός ότι όλα τα τελευταία χρόνια που οι αρμόδιοι καυχώνται ότι έχει επιτευχθεί αύξηση της παραγωγικότητας, οι εργαζόμενοι κάθε άλλο παρά είδαν τους πραγματικούς τους μισθούς να αυξάνονται. Το αντίθετο, οι μισθοί εξελίσσονται με ρυθμούς που είναι ακόμα και κάτω από το επίπεδο του επίσημου πληθωρισμού.

Αλλο μέτωπο είναι οι ρυθμίσεις που αφορούν το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα. Η κυβέρνηση δεν έχει κάνει ρούπι πίσω από τις αντιδραστικές ρυθμίσεις που επιχείρησε να περάσει πέρσι την άνοιξη. Το μοναδικό της πρόβλημα είναι οι τακτικοί χειρισμοί που θα ακολουθηθούν, προκειμένου να υλοποιηθεί ένα σχέδιο για το οποίο οι αρμόδιοι δεν κρύβουν πως θα θίγει το σύνολο των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Το νέο... επιχείρημα που προβάλλεται στα κυβερνητικά επιτελεία είναι πολύ απλό και εξίσου χυδαίο. Σε μια περίοδο που επιζητούμε τις εισαγωγές ξένων κεφαλαίων -λένε- αποτελεί αντικίνητρο να ισχύουν στη χώρα μας διαφορετικά συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης και συντάξεων. Απαράδεκτο θεωρείται επίσης να υπάρχουν στην Ελλάδα «παροχές» που έχουν ήδη καταργηθεί στις άλλες χώρες, μια και κάτι τέτοιο αυξάνει το κόστος παραγωγής. Με βάση αυτή την τερατώδη λογική αργά ή γρήγορα -αλλά πάντα σε άμεση εξάρτηση από τη λαϊκή αντίδραση- οι κυβερνώντες θα επιχειρήσουν και τα όρια συνταξιοδότησης να αυξήσουν, και τις συντάξεις να μειώσουν και τις περιβόητες «παροχές» να πετσοκόψουν ακόμα περισσότερο.

Σημαντικό μέτωπο είναι βεβαίως και όσα συνδέονται με την επονομαζόμενη...νέα γενιά των διαρθρωτικών αλλαγών. Εδώ δε θα έχουμε μόνο ολοκλήρωση των διαδικασιών ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Αυτό από μόνο του, δεν είναι πλέον αρκετό για τους εκπροσώπους της ολιγαρχίας. Τώρα, στον τομέα της Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης, για παράδειγμα, αξιώνουν να αλώσουν την υποδομή του συστήματος Υγείας με την ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση της λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων, δημιουργούν ειδικές τραπεζοασφαλιστικές εταιρίες, για να λεηλατήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, φτιάχνουν νέα... ασφαλιστικά προγράμματα συνταξιοδοτήσεων, υγείας, ατυχημάτων κ.ο.κ. Επιπλέον, άλλες ομάδες της οικονομικής ολιγαρχίας αξιώνουν -όπως προέκυψε και από τις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της ΙΝΤΡΑΚΟΜ- την πρακτική στράτευση των κυβερνώντων και την άμεση επιστράτευση των δημοσίων επιχειρήσεων, για την υλοποίηση των δικών τους επιχειρηματικών σχεδίων, μέσω...«στρατηγικών συμμαχιών». Αποβλέποντας, δηλαδή στη γιγάντωση των δικών τους επιχειρήσεων και χωρίς να δώσουν καν κεφάλαια για την απόκτηση μετοχών του δημοσίου, επιδιώκουν να συνάψουν ...«συμβόλαια συνεργασίας», ώστε να μετατραπούν οι μεγάλοι οργανισμοί (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, κ.ο.κ.) με το σύνολο των υποδομών και των δυνατοτήτων τους σε βοηθητικό εργαλείο εκπλήρωσης των δικών τους επιχειρηματικών σχεδίων.

Το σύνολο των μέτρων ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, είναι ταυτόχρονα μέτρα παραπέρα υπονόμευσης της θέσης των εργαζομένων και από μόνα τους σηματοδοτούν όχι μόνο μια γιγαντιαία προσπάθεια ανακατανομής πόρων υπέρ της πλουτοκρατίας, αλλά αποτελούν ρυθμίσεις που θα οδηγήσουν κυριολεκτικά στην εξαθλίωση σημαντικά τμήματα του λαού. Αλλά, λόγος δε γίνεται μόνο για αυτές τις πολιτικές. Παράλληλα, ετοιμάζουν:

Τη φορολογική μεταρρύθμιση, στην κατεύθυνση βεβαίως των ακόμα μεγαλύτερων φοροαπαλλαγών για τις επιχειρήσεις, που αυτόματα σημαίνει, τουλάχιστον αντίστοιχη αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να αντισταθμιστούν οι απώλειες των δημοσίων εσόδων.

Αλλαγές στο νόμο για τα κίνητρα προς τους επιχειρηματίες, με τρόπο που και να αυξηθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά και να διευκολυνθεί η εισβολή του μεγάλου, ελληνικού και ξένου, κεφαλαίου και σε τομείς οικονομικών δραστηριοτήτων, που μέχρι σήμερα απαιτούνταν μεγάλα κεφάλαια.

Εκείνο που φαίνεται να επιδιώκει τώρα η κυβέρνηση, για να μπορέσει να φέρει σε πέρας την αποστολή της, είναι οι μεθοδεύσεις που θα κάνει για την εξουδετέρωση του λαϊκού παράγοντα και των αντιδράσεων των εργαζομένων. Σ' αυτά τα πλαίσια ξαναζεσταίνονται οι θεωρίες για «ήπιο πολιτικό κλίμα» και για «κοινωνική συναίνεση». Και για το ένα και για το άλλο, υπάρχουν δυνάμεις στις οποίες μπορεί να προσβλέπει. Είναι τα κόμματα που από κοινού με την κυβέρνηση πανηγυρίζουν για την καθιέρωση του ευρώ και οι ξεπουλημένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που χωρίς προσχήματα εκπληρώνουν το καθήκον της στήριξης των πολιτικών τους προϊσταμένων.

Το σημαντικό, βέβαια, για τις εξελίξεις δεν είναι αυτοί. Γιατί υπάρχουν και αυξάνονται οι δυνάμεις εκείνες που αγωνιστικά και αποφασιστικά θα πουν το δικό τους «όχι». Και δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές που με συνέπεια στηρίζουν και πρωτοστατούν στους λαϊκούς αγώνες. Είναι οι εργάτες, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι ΕΒΕ, οι νέοι και οι νέες, όλοι εκείνοι που όχι μόνο πλήττονται από τις επιλογές της άρχουσας τάξης, αλλά δεν έχουν καν περιθώριο να κάνουν βήμα πίσω!