Λεβέντη μου, θυμάμαι όταν μου 'κλεινες με νόημα το ματάκι σου, δείχνοντάς μου το σημείο στο εσωρουχάκι σου που ήταν κρυμμένο μέσα σε μικρά χαρτάκια, το φως που μας έφερνες στα σκοτάδια των μπουντρουμιών της χούντας!

Θυμάμαι πόσο έλαμπε το προσωπάκι σου από χαρά κάθε φορά που έβγαζες σε πέρας την «Αποστολή σου»!

Επεσε η δικτατορία!

Μεγάλωσες, πάλεψες, παλέψαμε, πιστεύοντας πως θ' αλλάξουμε τον κόσμο στο καλύτερο! Πως ο τόπος μας, ο λαός μας θα δει καλύτερες μέρες!

Πως θα δικαιωθούν οι αγώνες του! Θα 'ρθει Δικαιοσύνη!

Λάθος όμως, μεγάλο λάθος! Εκείνο που έγινε ήταν η δημιουργία καινούριων τζακιών, βολέματος των λίγων, αδικίες, παραγκωνισμός, αναξιοκρατία και πολλά και πολλά άλλα.

Οσο για Δικαιοσύνη; Αστα, ξέρεις πόσο αποτιμάται η ζωή ενός νέου 26 χρόνων σαν τη δική σου γι' αυτόν που την αφαιρεί, τη στιγμή που απ' τα χείλη σου έβγαινε το τραγούδι της πίστης σου στη ζωή; Ξέρεις; Ακου, πρωτόδικα δικάζεται καλώς - κακώς με κάποια ποινή που θα μπορούσαμε να πούμε, και το είπαμε, κάπως τιμωρήθηκε ας πληρώσει να ανακουφιστείς και συ και μεις λίγο για τον άδικο χαμό σου.

Ηρθε όμως το Εφετείο και η ποινή που επιβλήθηκε στο «φονιά σου» ήταν τέτοια που πήρε το καπελάκι του και πήγε σπίτι του να γιορτάσει με την οικογένειά του τις γιορτινές μέρες.

Ναι, όταν σε μια διασταύρωση που λειτουργούν πάνω από δέκα φανάρια, όταν τα παλλόμενα φανάρια χαλάν κόσμο, όταν είναι σταματημένα αυτοκίνητα σε όλα τα σημεία της διασταύρωσης, εκτός από τη δική σου πορεία, όταν δεκάδες άνθρωποι το βεβαιώνουν, όταν κοντά δέκα άνθρωποι με ένορκες καταθέσεις και με φωνή στεντόρεια το βεβαιώνουν και καταδικάζεται, έρχεται η ώρα που αυτός ο άνθρωπος πάει σπιτάκι του.

Οι υπόλοιποι παράγοντες της διαδικασίας δεν ξέρω τι έκαναν, πώς πέρασαν τις γιορτές με τύψεις, με ανακούφιση, ότι έκαναν το καθήκον τους; Δεν ξέρω.

Εκείνο μόνο που ξέρω παλικάρι μου ... μπάχαλο.

Στη μνήμη του Χρήστου Παπαντολέων οι γονείς του Παντελής και Παναγιώτα Παπαντολέων προσφέρουν 30.000 δρχ. στην ΚΟΒ Καλογρέζας.