Τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΚΑΠ ανέδειξε η βουλευτής του ΚΚΕ Διαμάντω Μανωλάκου στη συνεδρίαση της Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής, όπου παρουσιάστηκε η Ανάλυση Πλεονεκτημάτων, Αδυναμιών, Ευκαιριών και Απειλών (Ανάλυση ΠΑΕΑ/SWOT Analysis) της Ελληνικής Πρωτογενούς Παραγωγής, για το Στρατηγικό Σχέδιο της νέας ΚΑΠ 2021-2027.

Μιλώντας εκ μέρους της κυβέρνησης, ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Κ. Σκρέκας, αναφέρθηκε στις βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης, που αφορούν την άνοδο της ανταγωνιστικότητας, την ψηφιοποίηση, την ανάπτυξη της «ευφυούς γεωργίας ακριβείας» και της παραγωγικότητας της εργασίας, με στόχο την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων στην αγροδιατροφή. Σ' αυτήν του την προσπάθεια βρήκε πρόθυμους υποστηρικτές τους εκπροσώπους των άλλων αστικών κομμάτων, με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα να διεκδικεί τα εύσημα όσον αφορά το έργο του σαν κυβέρνηση για τη διαπραγμάτευση της νέας ΚΑΠ, με αυτούς ακριβώς τους άξονες.

Η Δ. Μανωλάκου τόνισε ότι καμία εκδοχή της ΚΑΠ δεν ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες όσων μοχθούν και παράγουν. Αναφερομένη στη διαδικασία ψήφισης των κανονισμών της νέας ΚΑΠ στο Ευρωκοινοβούλιο, σημείωσε πως αυτή χαρακτηρίστηκε από τον οξυμένο ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια από τη μια των ανερχόμενων κλάδων της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως οι νέες τεχνολογίες και η λεγόμενη πράσινη και κυκλική οικονομία, και από την άλλη των πιο παραδοσιακών κλάδων, όπως είναι τα μονοπώλια μεταποίησης κτηνοτροφικών προϊόντων, αυτά των αγροτικών εισροών. Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στους βασικούς άξονες του σχεδίου που παρουσιάστηκαν στην Επιτροπή της Βουλής.

Σε σχέση με τις επιδοτήσεις, σημείωσε πως «σήμερα είναι όσο ποτέ ξεκάθαρο ότι οι άμεσες ενισχύσεις συντηρούν καλλιέργειες, ακόμα και μικρού μεγέθους, που παράγουν τις αναγκαίες πρώτες ύλες για τη βιομηχανία και το εμπορικό κεφάλαιο που μπορεί να κάνει και μια τυποποίηση. Ουσιαστικά την επιδότηση την καρπώνεται ο μεταποιητής και ο έμπορος που εξασφαλίζει πολύ φθηνή πρώτη ύλη, δηλαδή σε χαμηλή τιμή ακόμα και κάτω του κόστους».

Για τη λεγόμενη «εξωστρέφεια» και τη βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου, επισήμανε ότι «την εξωστρέφεια την καρπώνεται ο δυνατός, ο βιομήχανος, ο μεταποιητής, ο οποίος στηρίζεται στην παραγωγή του βιοπαλαιστή αγρότη που την εξασφαλίζει πάρα πολύ φθηνά». Προκειμένου δε να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό της, παρουσίασε χαρακτηριστικά παραδείγματα για τα τρία βασικά προϊόντα που αναφέρονται ως τα πλέον εξωστρεφή, δηλαδή το βαμβάκι, το ελαιόλαδο και τη φέτα: «Ο βαμβακοπαραγωγός βλέπει ότι με την τιμή που παίρνει δεν μπορεί να βγάλει το τεράστιο κόστος. Και έχει και τους εκβιασμούς των εκκοκκιστών να αντιμετωπίσει με την πρόφαση της ποιότητας. Αντίστοιχα με το ελαιόλαδο: Είναι χαρακτηριστικές οι χαμηλότατες τιμές των τελευταίων ετών συν τα προβλήματα της παραγωγής με τον δάκο και τις άλλες ασθένειες, για τις οποίες δεν υπάρχει ολοκληρωμένη κρατική μέριμνα για την αντιμετώπισή τους. Στη Φέτα: Παρά τη βελτίωση που καταγράφεται στην τιμή του γάλακτος τους τελευταίους μήνες, αυτή εξακολουθεί να είναι χαμηλότερη από αυτή που λάμβανε ο κτηνοτρόφος πριν το 2010, την ώρα που το κόστος παραγωγής από τότε έχει πολλαπλασιαστεί».

Κλείνοντας αναφέρθηκε στον στόχο για αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, σημειώνοντας πως αυτή «αποτελεί αναγκαιότητα, όμως στο σημερινό πλαίσιο σχέσεων παραγωγής αυτή κατευθύνεται στη στήριξη του ανταγωνισμού για τα κέρδη και όχι στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Για αυτό συνεπάγεται εργασιακό μεσαίωνα για τους εργαζόμενους, καθεστώς καταλήστευσης του βιοπαλαιστή αγρότη και τελικά οδηγεί σε καταστροφή τη βασική παραγωγική δύναμη που είναι ο άνθρωπος με την ανεργία και την υποαπασχόληση στα ύψη». Και τόνισε πως «ζητούμενο είναι οι τεράστιες δυνατότητες που δίνει η επιστήμη και η τεχνολογία να αξιοποιούνται με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών».