Πιο βαθιά στο στόμα του λύκου στέλνει η κυβέρνηση το λαό, κλιμακώνοντας την πολιτική εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Τελευταίο παράδειγμα είναι το ταξίδι του πρωθυπουργού στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η υπογραφή μιας σειράς συμφωνιών, με βασικότερη τη «Ρήτρα Αμοιβαίας Στρατιωτικής Συνδρομής σε περίπτωση επίθεσης από τρίτο μέρος», που παρουσιάστηκε στη χώρα μας ως ...«ανάχωμα» στην επιθετικότητα και τις αμφισβητήσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο.

Είναι η πρώτη τέτοια διμερής συμφωνία που υπογράφει ελληνική κυβέρνηση τα τελευταία 75 χρόνια και, σύμφωνα με όσα γράφτηκαν στον Τύπο, θα αποτελέσει «πρόπλασμα» για την ανάπτυξη μιας νέας πολυμερούς συνεργασίας στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου, με το βλέμμα στραμμένο «προς Ανατολάς».

Στο νέο σχήμα θα συμμετέχουν αρχικά η Ελλάδα, το Ισραήλ και τα ΗΑΕ, με προοπτική να προστεθούν αργότερα η Αίγυπτος, ακόμα και η Ινδία! Θυμίζουμε ότι η Ελλάδα, ως η μοναδική χώρα στην περιοχή που είναι ταυτόχρονα μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συμμετέχει σε μια σειρά από τέτοια σχήματα, κάτω από ευρωατλαντική «ομπρέλα», μαζί με χώρες όπως η Κύπρος και το Ισραήλ.

Συνεργάζεται επίσης στενά με την Αίγυπτο στα ζητήματα της Ενέργειας, μέσω του Ενεργειακού Φόρουμ του Καΐρου, στο οποίο έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να συμμετέχουν οι ΗΠΑ και η Γαλλία. Μετά την εξαγορά της αμερικανικής πετρελαϊκής «Noble» από τον επίσης αμερικανικό κολοσσό «Chevron», η εξέλιξη αυτή αποκτά άλλη βαρύτητα και δείχνει ότι το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την περιοχή παραμένει αμείωτο, με αιχμή τα ενεργειακά.

Με τη συμφωνία που υπέγραψε με τα ΗΑΕ, η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαιώνει το ρόλο «μεντεσέ» στα επικίνδυνα ευρωατλαντικά σχέδια. Η Ελλάδα γίνεται «κρίκος» μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ, από τη μια, και μιας χώρας του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, από την άλλη, όπως είναι τα ΗΑΕ. Στο Συμβούλιο συμμετέχουν ακόμα το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ, το Ομάν, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή του Περσικού Κόλπου.

Ειδικά με τη Σαουδική Αραβία, η ελληνική αστική τάξη αναβαθμίζει σταθερά τα τελευταία χρόνια τις οικονομικές και στρατιωτικές της σχέσεις. Είναι γνωστή η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να στείλει συστοιχίες «Πάτριοτ» για να συνδράμει τη Σαουδική Αραβία στο ενδεχόμενο σύγκρουσης με το Ιράν, ενώ στρατιωτικές συμφωνίες είχε υπογράψει και η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετώντας τον ίδιο ευρωατλαντικό σχεδιασμό.

Η συμφωνία με τα ΗΑΕ, που προστίθεται τώρα, αναβαθμίζει την εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς στην περιοχή του Κόλπου. Είχε προηγηθεί η εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ - ΗΑΕ, με καθοριστική παρέμβαση των ΗΠΑ, που άνοιξε το δρόμο για την αποκατάσταση των σχέσεών του και με άλλες αραβικές χώρες της περιοχής, αλλά και με το Σουδάν. Διευκολύνεται και με αυτόν τον τρόπο η παραπέρα προσέγγιση των κρατών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου με το ΝΑΤΟ.

Στο φόντο αυτών των εξελίξεων αναθερμαίνεται η συζήτηση για την «Πρωτοβουλία Συνεργασίας της Κωνσταντινούπολης» (Istanbul Cooperation Initiative - ICI), που θεσπίστηκε το 2004 με στόχο «την προώθηση της μακροπρόθεσμης συνεργασίας του ΝΑΤΟ με χώρες του Κόλπου στον τομέα της ασφάλειας». Από τις έξι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, τέσσερις συμμετέχουν ήδη στη «Συνεργασία της Κωνσταντινούπολης» (Μπαχρέιν, Κατάρ, Κουβέιτ, ΗΑΕ), με διμερείς συμφωνίες σε διάφορους τομείς.

Σχετική αρθρογραφία υπάρχει και στην επίσημη ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ, όπου αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Συντελείται ήδη μια μεταβολή που οδηγεί στην αυξημένη διεθνοποίηση του Κόλπου, με διευρυμένη εμπλοκή δυνάμεων από την Ευρώπη και την Ασία, πέρα από την εκ νέου μεταβολή της εστίασης των Αραβικών Κρατών του Κόλπου όσον αφορά τη θέση τους στο διεθνές σύστημα, όσο και το ρόλο που παίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες εντός αυτού του πλαισίου.

(...) Η ICI είναι η ορθή πλατφόρμα για την ενίσχυση της περιφερειακής συνεργασίας και του συντονισμού. Επομένως, είναι καιρός τα κράτη του Κόλπου να στείλουν ένα ισχυρό σήμα στο ΝΑΤΟ γύρω από την επιθυμία τους να δουν να εμβαθύνεται και να επεκτείνεται η συνεργασία. Και ενώ η Σαουδική Αραβία και το Ομάν δεν έχουν γίνει ακόμη μέλη της ICI, μια τέτοια νέα πορεία μπορεί να εντείνει τον ρυθμό των εξελίξεων και να επιταχύνει τη διαδικασία έτσι ώστε να εξετάσουν το ενδεχόμενο να γίνουν μέλη».

Σημαντική εξέλιξη αποτελεί και η «μυστική» επίσκεψη, την περασμένη Κυριακή, του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπ. Νετανιάχου, στη Σαουδική Αραβία. Παρουσία του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, συναντήθηκε με τον πρίγκιπα διάδοχο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν. Σύμφωνα με τον ισραηλινό Τύπο, ο Αμερικανός υπουργός ανέλαβε να πείσει το Ριάντ να αποκτήσει επίσημες διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, επικαλούμενος την «κοινή τους ανησυχία» για το Ιράν.

Ολες αυτές οι κινήσεις στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα έχουν στόχο να ενισχύσουν το ρόλο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην περιοχή, απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Και η κινητικότητα που εντείνεται μπορεί να εξηγηθεί, κοιτάζοντας τη μεγαλύτερη εικόνα των γεωπολιτικών εξελίξεων, όπου σημαντικό κομμάτι του παζλ είναι η αναβαθμισμένη παρουσία της Κίνας στην περιοχή του Κόλπου, κομβικό σημείο στη νότια χάραξη του «Νέου Δρόμου του Μεταξιού («Μία Ζώνη - Ενας Δρόμος»).

Ανάμεσα σε άλλα, η Κίνα διαθέτει ένα μεγάλο και υπερσύγχρονο λιμάνι για κοντέινερ στα νοτιοδυτικά του Πακιστάν, το Γκουαντάρ, κοντά στα σύνορα με το Ιράν, που σχεδιάζει να το συνδέσει οδικώς και σιδηροδρομικώς με τη δυτική Κίνα. Από το σημείο αυτό, αποκτά «μάτι» και στα Στενά του Ορμούζ, ενώ εξετάζει και την κατασκευή ναυτικής βάσης κοντά στα ιρανικά σύνορα.

Ρόλο - κλειδί στα σχέδια της Κίνας παίζει το Ιράν, «κόκκινο πανί» για τις ΗΠΑ και τους ισχυρούς συμμάχους τους στον Κόλπο. Η Κίνα έχει ήδη κατασκευάσει δρόμους κατά μήκος της Κεντρικής Ασίας που τη συνδέουν με το Ιράν.

Κίνα και Ιράν υπέγραψαν τον περασμένο Ιούλη ένα 25ετές «Σχέδιο Συνολικής Συνεργασίας». Σύμφωνα με Ιρανούς αξιωματούχους, η Κίνα, «ως πρώτη οικονομική δύναμη του κόσμου στο προσεχές μέλλον», και το Ιράν, «ως η μεγάλη δύναμη στην περιοχή της Δυτικής Ασίας», έχουν κοινά συμφέροντα και μπορούν να αντισταθούν στις πιέσεις, συνάπτοντας «συμπληρωματικές σχέσεις που είναι ανεξάρτητες από τις παραδοσιακές και ηγεμονικές δυτικές δυνάμεις».

Το κείμενο της σινο-ιρανικής συμφωνίας δεν έχει δημοσιοποιηθεί, είναι βέβαιο όμως ότι συνιστά μεγάλο βήμα στην παραπέρα ανάπτυξη των οικονομικών και στρατιωτικών τους σχέσεων, με δεδομένη και τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στο Ιράν. Κίνα και Ιράν έχουν ήδη στρατιωτική συνεργασία. Να σημειωθεί ότι τον περασμένο Δεκέμβρη πραγματοποίησαν από κοινού με τη Ρωσία ναυτικές ασκήσεις στον Κόλπο του Ομάν.

Συνεργασία με το Ιράν έχει η Ρωσία και μέσω της διαδικασίας της Αστάνα για το ζήτημα της Συρίας, με συμμετοχή και της Τουρκίας, που είναι χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και «στρατηγικός εταίρος» της ΕΕ. Ολες αυτές οι αντιφατικές μεταξύ τους σχέσεις περιπλέκουν τους ανταγωνισμούς και τροφοδοτούν το εύφλεκτο σκηνικό από την περιοχή του Καυκάσου μέχρι τον Περσικό Κόλπο.

Είναι επομένως φανερό ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν ταξίδεψε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για να αναζητήσει στρατιωτικό ...αντίβαρο στην επιθετικότητα της Τουρκίας 3.261 χλμ. μακριά από την Αθήνα, όσο κι αν οι τεταμένες σχέσεις των δύο κρατών, Τουρκίας - ΗΑΕ, θα επιδράσουν και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μετά απ' αυτήν τη συμφωνία.

Αντίθετα, μέσα σε αυτό το ρευστό σκηνικό, η ελληνική αστική τάξη αναλαμβάνει μια ακόμα αμερικανοΝΑΤΟική «αποστολή», προσδοκώντας οφέλη από την αναβάθμιση του ρόλου της στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, επιδεικνύοντας παράλληλα τη χρησιμότητά της ως «προτιμώμενου εταίρου» στα σχέδια ανάσχεσης ανταγωνιστριών δυνάμεων, κυρίως της Κίνας και της Ρωσίας. Για το λαό, όμως, «χτυπάνε καμπάνες» για ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους...