Κοινοβουλευτικές εκλογές διεξάγονται την Κυριακή 6 Δεκέμβρη στη Βενεζουέλα για την ανάδειξη 277 βουλευτών. Το εκλογικό σύστημα είναι διπλό, αναλογικό και πλειοψηφικό, και η θητεία 5 έτη. Η διενέργεια των εκλογών ήταν το αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης που έγινε ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Προέδρου, Νικολάς Μαδούρο, και τμήμα της αντιπολίτευσης, ενώ ένα άλλο τμήμα, που κινείται γύρω από τον αχυράνθρωπο των ΗΠΑ, αυτοανακηρυχθέντα Πρόεδρο Χουάν Γκουαϊδό, το Γενάρη του 2019, δεν συμμετέχει. Μετά τη διάσπαση της αντιπολίτευσης, το Σεπτέμβρη του 2019, ένα τμήμα, με τη στήριξη και του κυβερνώντος Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, έχει στην προεδρία της Βουλής τον Λουίς Πάρα, ενώ ο Γκουαϊδό, αναγνωρισμένος ως Πρόεδρος από τις ΗΠΑ, την ΕΕ (και την ελληνική κυβέρνηση) και συμμάχους τους, είναι τώρα πρόεδρος μόνο ενός δεύτερου τμήματος του Κοινοβουλίου.

Αυτή η εσωτερική κατάσταση συνδυάστηκε με τις κλιμακούμενες προσπάθειες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για την ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου, Νικολάς Μαδούρο, με στρατιωτικές επιχειρήσεις, κυρώσεις και κλοπή περιουσιακών στοιχείων της Βενεζουέλας, απόπειρες δολοφονίας και πραξικοπήματος. Η αντίθεση βεβαίως των ΗΠΑ στην κυβέρνηση Μαδούρο δεν υπάρχει γιατί αυτή είναι «σοσιαλιστική», αλλά γιατί είναι προσανατολισμένη σε συμμαχίες με Ρωσία, Κίνα κ.λπ. που αμφισβητούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Κατά τ' άλλα η κυβέρνηση Μαδούρο, παρά τις όποιες «αριστερές» και «αντιιμπεριαλιστικές» διακηρύξεις, εκφράζει τα συμφέροντα τμημάτων της βενεζουελάνικης αστικής τάξης, που δεν προσανατολίζεται βασικά προς τις ΗΠΑ. Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση έχει γκρεμίσει όποιες αυταπάτες, ενώ η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει σε μεγάλη επιδείνωση της ζωής του λαού. Από την ίδια τη φύση της επίσης, επιδιώκει συμβιβασμούς και με το τμήμα της αστικής τάξης που την αντιπολιτεύεται και με τις ΗΠΑ. Γι' αυτό ακόμα και απέναντι στους «πραξικοπηματίες» εκφράζεται μετριοπαθής στάση. Οι περισσότεροι άλλωστε διέφυγαν της Δικαιοσύνης και βρίσκονται στο εξωτερικό.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έχει επέλθει η ρήξη με πολιτικές δυνάμεις που παλιότερα στήριζαν τη λεγόμενη «μπολιβαριανή διαδικασία», η οποία ξεκίνησε από το 1998 με την ανάδειξη στην πολιτική εξουσία του Ούγκο Τσάβες Φρίας.

Την κατάσταση αυτή αναδεικνύει το ΚΚ Βενεζουέλας, που αφού στήριξε το 2018 στις προεδρικές εκλογές τον Πρόεδρο Μαδούρο, υποστηρίζει το καλοκαίρι του 2020 ότι δεν τηρήθηκε καμία από τις δεσμεύσεις της συμφωνίας που υπήρχε και προέβλεπε, σύμφωνα με το ΚΚ, «αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης με μέτρα φιλολαϊκά σε πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, με πατριωτικό αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα». Οπως αναφέρεται, «μόνο στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής συντονίστηκαν δράσεις για την έκφραση αλληλεγγύης στον βενεζουελανό λαό και την καταδίκη των επιθέσεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των Ευρωπαίων συμμάχων του».

Το ΚΚ Βενεζουέλας υπογραμμίζει τη διαφωνία στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης υπέρ του κεφαλαίου, που επιδείνωσε τη θέση των εργατών και των φτωχών αγροτών, στην πολιτική μισθών που οδήγησε σε μεγάλη πτώση των εισοδημάτων, στο χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων, στις μαζικές απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με την εμπλοκή του υπουργείου Εργασίας, στην ενίσχυση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον αγροτικό τομέα. Καταγγέλλει το προχώρημα ιδιωτικοποιήσεων και τη διόγκωση της διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό. Το συστηματικό χτύπημα στο αγροτικό κίνημα και τις δολοφονίες αγωνιστών που μένουν ατιμώρητες, όπως αυτή του Λουίς Φαχάρδο, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Βενεζουέλας, πρωτοπόρου αγρότη συνδικαλιστή στο Μαρακάιβο, στις 31 Οκτώβρη του 2018.

Ετσι αποφάσισε μαζί με άλλες δυνάμεις να συγκροτήσουν τη συμμαχία της Λαϊκής Επαναστατικής Εναλλακτικής, που κατεβαίνει και στις εκλογές με το σήμα του Κόμματος που έχει άδεια συμμετοχής. Στη διακήρυξή της, η Εναλλακτική σημειώνει ότι «έχει ευρύ ενωτικό χαρακτήρα, που δεν αποκλείει καμία πατριωτική αντιιμπεριαλιστική δύναμη και αναλαμβάνει ένα πρόγραμμα πάλης για επαναστατική διέξοδο από την κρίση του εξαρτημένου και ρεντιέρικου καπιταλισμού της Βενεζουέλας, πάει πέρα από το εκλογικό ζήτημα και εκφράζει την επαναστατική ενότητα εργατών, αγροτών και των οργανώσεων των κοινοτήτων και μια ευρεία πατριωτική αντιιμπεριαλιστική συμμαχία».

Αυτή η συμμαχία συγκροτείται από τα κόμματα που είχαν πάρει μέρος στην εκλογική συμμαχία του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου «Σιμόν Μπολίβαρ» με το κυβερνών κόμμα, και άλλα, όπως το κόμμα «Πατρίδα για όλους» (με σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση), το Κίνημα Τουπαμάρος (αυτοπροσδιοριζόμενοι ως οπαδοί του Τσε Γκεβάρα), το Επαναστατικό Κόμμα Εργασίας (εμφανίζονται ως μαρξιστές - λενινιστές), η οργάνωση Ταξική Πάλη - διεθνιστικό Μαρξιστικό Ρεύμα (ανήκει στον τροτσκιστικό χώρο), το Κίνημα «Είμαστε η Λίνα» (οργάνωση που πήρε το όνομά της από την Λίνα Ρον, οπαδό του Τσάβες, η οποία πέθανε το 2011), Επαναστατικό Μπολιβαριανό Κίνημα 200 (αυτοπροσδιορίζονται ως πατριωτική αριστερά), Δέσμευση για την Πατρίδα (αυτοαποκαλούνται αντιολιγαρχικό κίνημα), Αυτόνομο Δίκτυο Κοινοτήτων.

Το ΚΚ Βενεζουέλας υποστηρίζει ότι μέσω αυτής της συμμαχίας θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τη χώρα, θα καταγγέλλει την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, τις κυρώσεις κατά της χώρας και της κυβέρνησης και ταυτόχρονα θα αντιπαλεύει την πολιτική του συμβιβασμού, υπερασπιζόμενο τα λαϊκά συμφέροντα για να ανοίξει η προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Επίσης, αντιτίθεται στο λεγόμενο «νόμο ενάντια στον αποκλεισμό», που είναι προσχηματικός και επιδιώκει, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο από τη Βουλή και με Προεδρικά Διατάγματα και διαδικασίες φαστ-τρακ, να κάνει πιο αποτελεσματική την παράδοση των κρατικών επιχειρήσεων και αυτής του πετρελαίου στο πολυεθνικό κεφάλαιο (κυρίως ρωσικό, κινεζικό, ιρανικό κ.ά.), να διευκολύνει την επιστροφή της γης στους γαιοκτήμονες και των εθνικοποιημένων εταιρειών στον ιδιωτικό τομέα, και στο όνομα της παραγωγικής ανάπτυξης να προχωρήσει η περιστολή συνδικαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων για να περάσει χωρίς αντιστάσεις το πακέτο ιδιωτικοποιήσεων και ενίσχυσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Για τη στάση τους αυτή, το Κόμμα και η Λαϊκή Επαναστατική Εναλλακτική έχουν γίνει δέκτες από την πλευρά της κυβέρνησης συκοφαντιών περί «προδοσίας» και αντιμετωπίζουν διώξεις στελεχών τους υποψηφίων, από τον κρατικό μηχανισμό, με εκφοβισμούς, απολύσεις, ενώ είναι απροκάλυπτη η προσπάθεια φίμωσης και λογοκρισίας στα δημόσια και ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Την ίδια ώρα που βεβαίως δίνεται βήμα σε τα κόμματα της αντιπολίτευσης που συμμετέχουν σε συνασπισμούς κομμάτων και δυνάμεων, από το νεοφιλελευθερισμό έως τη σοσιαλδημοκρατία, όπως η Δημοκρατική Συμμαχία, η Ενωμένη Βενεζουέλα, Λύσεις για τη Βενεζουέλα, Κίνημα για το Σοσιαλισμό, κ.ά. δεν δίνεται ο ελάχιστος χώρος για τις θέσεις του ΚΚ Βενεζουέλας και της Εναλλακτικής.

Οι Βενεζουελανοί κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές έχουν καταγγείλει επανειλημμένα τη φίμωσή τους από τα δημόσια μέσα, έχουν όμως στο πλευρό τους το ΚΚΕ και πολλά ακόμα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από όλο τον κόσμο που έστειλαν επιστολές διαμαρτυρίας για αντιδημοκρατικό αποκλεισμό στο Εκλογικό Συμβούλιο της Βενεζουέλας, που υποτίθεται εφαρμόζει την ισονομία στην προβολή των κομμάτων.

Επίσης, στις 9 Οκτώβρη με πρωτοβουλία του ΚΚΕ έγινε τηλεδιάσκεψη των κομμάτων της «Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης», όπου εκφράστηκε και με κοινή ανακοίνωση η αλληλεγγύη προς τον λαό και το ΚΚ Βενεζουέλας. Σε αυτή συμμετείχαν επίσης τα εξής κόμματα: Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων Ισπανίας, Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού, Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα, Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας.