Στην «κόψη του ξυραφιού» κινείται ο πληθωρισμός, ο οποίος εξακολουθεί να βρίσκεται σε επίπεδα υψηλότερα από εκείνα που απαιτούν τα κριτήρια «σύγκλισης», παρά τις ανυπολόγιστες θυσίες στις οποίες έχει υποβάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της χώρας, στο όνομα της επίτευξης του στόχου ένταξης στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ).

Οπως ανακοινώθηκε χτες από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδας (ΕΣΥΕ), ο πληθωρισμός τον περασμένο μήνα (Γενάρη) παρουσίασε μείωση κατά 1,1% σε σύγκριση με τον προηγούμενο μήνα Δεκέμβρη του 1999. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο ετήσιος ρυθμός πληθωρισμού (δωδεκάμηνη βάση) να τρέχει φέτος το Γενάρη με 2,6% (σε ετήσια βάση) έναντι 3,7% πέρσι το Γενάρη και 2,7% το Δεκέμβρη του 1999 . Σε μέσα επίπεδα (Φλεβάρης '99 - Γενάρης 2000 προς Φλεβάρη '98 - Γενάρη '99) ο πληθωρισμός αυξήθηκε επίσης κατά 2,6% (έναντι αύξησης 4,7% στο αντίστοιχο περσινό διάστημα). Αξίζει να θυμίσουμε, ότι μέχρι και το Σεπτέμβρη του 1999, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Σημίτη δήλωνε αισιόδοξο ότι το Γενάρη του 2000 θα περιορίσει το ρυθμό πληθωρισμού στο... 2%;!

Σύμφωνα με σχετικές δηλώσεις του γενικού γραμματέα της ΕΣΥΕ, Ν. Καραβίτη, ο εναρμονισμένος μέσος δείκτης πληθωρισμού πρόκειται να διαμορφωθεί γύρω στο 2,3% για το μήνα Γενάρη. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι το σχετικό κριτήριο σύγκλισης προβλέπει για μία υποψήφια προς ένταξη χώρα να έχει εναρμονισμένο μέσο πληθωρισμό 1,5 μονάδα υψηλότερο σε σχέση με το μέσο όρο του μέσου πληθωρισμού των 3 χωρών της ΕΕ με την καλύτερη επίδοση. Αυτό σημαίνει ότι το Φλεβάρη (με βάση τον πληθωρισμό του οποίου θα υποβληθεί η αίτηση ένταξης από την ελληνική κυβέρνηση) η Ελλάδα θα πρέπει να έχει μέσο εναρμονισμένο πληθωρισμό της τάξης του 2,2% - 2,3% τουλάχιστον.

Ο Ν. Καραβίτης εμφανίστηκε χτες εξαιρετικά αισιόδοξος για την πορεία του εθνικού άρα και του εναρμονισμένου δείκτη πληθωρισμού κατά το Φλεβάρη, εκτιμώντας τόσο για το μήνα αυτό όσο και για τους αμέσως επόμενους, ότι θα σημειώσει περαιτέρω πτώση, με αποτέλεσμα το κριτήριο του πληθωρισμού να επιτευχθεί με ασφάλεια.

Εκείνο ωστόσο που πρέπει να σημειωθεί εν μέσω όλης της φιλολογίας που καλλιεργείται σχετικά με το αν και πώς θα επιτευχθεί το συγκεκριμένο κριτήριο «σύγκλισης», είναι ότι το κόστος της συγκεκριμένης «επιτυχίας» το ανέλαβαν από το 1993 μέχρι σήμερα οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα αυτής της χώρας, των οποίων τα εισοδήματα βρίσκονται πλέον σε επίπεδα εξαθλίωσης. Αντίθετα, σε όλη αυτή την περίοδο «λιτότητας», τα κέρδη των επιχειρήσεων όλων των κλάδων παρουσίασαν ιλιγγιώδεις ρυθμούς αύξησης, όπως αποδεικνύεται από τα ίδια τα επίσημα στοιχεία που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας.

Το χειρότερο, δε, είναι ότι αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, οι μισθοί των εργαζομένων θα σηκώσουν από δω και στο εξής το κύριο βάρος της λεγόμενης «διατηρησιμότητας» των διαφόρων μεγεθών της ελληνικής οικονομίας στα σημερινά και ακόμη χαμηλότερα επίπεδα, που θα απαιτεί το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, όταν η Ελλάδα ενταχθεί στην ΟΝΕ. Οπως διαφάνηκε άλλωστε από τις διαπραγματεύσεις που προηγήθηκαν της έγκρισης του νέου προγράμματος «σύγκλισης» από τα κοινοτικά όργανα πριν λίγες μέρες, η «σφιχτή» εισοδηματική πολιτική θα είναι το βασικό μέσο διατήρησης του πληθωρισμού της χώρας μας σε χαμηλά επίπεδα στα επόμενα χρόνια.