Κάθε ώρα που περνάει, αποκαλύπτει όλο και περισσότερο το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσαν οι ισχυρές σεισμικές δονήσεις στο νομό Λάρισας την περασμένη Τετάρτη και Πέμπτη και οι πολλοί μετασεισμοί. Μέχρι χτες το απόγευμα, από τις αυτοψίες που είχαν γίνει από τα συνεργεία των μηχανικών του υπουργείου Υποδομών σε 3.055 κτίρια, προσωρινά μη κατοικήσιμα είχαν κριθεί 1.343 σπίτια, 35 επαγγελματικοί χώροι, 50 ιεροί ναοί και δημόσια κτίρια χαρακτηρίστηκαν «κίτρινα» και 135 άλλα κτίρια (αποθήκες, στάβλοι) κρίθηκαν προσωρινά ακατάλληλα προς χρήση. Επίσης δεκάδες σχολεία έχουν υποστεί ζημιές. Τα σημαντικότερα προβλήματα παρατηρούν στο Δαμάσι, στο Μεσοχώρι, στο Παραιτώρι, στο Αμούρι, στη Μαγούλα, στο Κουτσόχερο, στο Ζάρκο και το Γριζάνο Τρικάλων, στον Παλαμά Καρδίτσας.

Στο μεταξύ, το Σάββατο κατέληξε από παθολογικά αίτια ο ηλικιωμένος που είχε απεγκλωβιστεί από το γκρεμισμένο σπίτι στο Μεσοχώρι.

Από την εικόνα που επικρατεί σε πολλές περιοχές, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως οι κυβερνητικές τυμπανοκρουσίες για κινητοποίηση και αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού συγκρούονται με τη δικαιολογημένη οργή των σεισμοπλήκτων, για τη διαμονή και αποκατάστασή τους.

Ετσι, παρά τη μεταφορά 37 τροχόσπιτων για την προσωρινή στέγαση των πληγέντων από το σεισμό, αυτά δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ακόμα, αφού πρέπει να απολυμανθούν, να συνδεθούν με ρεύμα. Ακόμα, παραμένουν τα προβλήματα υγιεινής, με τις τουαλέτες που ήρθαν να είναι ελάχιστες, να λείπουν αντισηπτικά, μωρομάντηλα και μάσκες.

Αντίστοιχα, σήμερα αναμένεται να φτάσουν οι πρώτοι οικίσκοι για να φιλοξενήσουν κάποιες οικογένειες. Οπως μάλιστα αναφέρουν κάτοικοι στον «Ριζοσπάστη», θα γίνει κλήρωση (!) για το ποιος θα προλάβει να μπει σε κάποιον οικίσκο. Να σημειώσουμε ότι η εγκατάστασή τους μπορεί να πάρει μέρες, καθώς θα πρέπει να προηγηθεί έλεγχος των χώρων από ειδικευμένους μηχανικούς, αλλά και οι απαραίτητες εργασίες για τη σύνδεση των καταυλισμών με τα δίκτυα κοινής ωφέλειας.

Ενδεικτικά για την κατάσταση στα σεισμόπληκτα χωριά:

Στο Δαμάσι, σκηνές, τέντες, νάιλον, ομπρέλες, καρέκλες, τραπέζια, ράντσα, αυτοκίνητα γεμάτα κόσμο και φαγητό κάτω από τα δέντρα και δίπλα στα πεζοδρόμια ήταν μερικές από τις εικόνες που αντικρίζει κανείς.

Στο Ζάρκο, όπου 100 στα 200 σπίτια έχουν κριθεί μη κατοικήσιμα, εκατοντάδες κάτοικοι πέρασαν 6 μέρες σε λιγοστές σκηνές. 8 μέχρι το Σάββατο και άλλες τόσες περίπου μέχρι χτες. Οι πληροφορίες από τη δημοτική αρχή λένε για ελάχιστα τροχόσπιτα από βδομάδα...

Στο Γριζάνο, με 21 μη κατοικήσιμα σπίτια, δεκάδες οικογένειες έμειναν σε αμάξια για τέσσερις μέρες, αφού μόλις το Σάββατο άρχιζε ο στρατός να στήνει σκηνές στο γήπεδο του χωριού. Τα μέλη του Τοπικού Συμβουλίου της κοινότητας έχουν αναλάβει την καταγραφή των άμεσων αναγκών των πληγέντων σε σίτιση, ένδυση, απουσία ανάλογων αρμόδιων κρατικών αρχών. Η βοήθεια σε σίτιση γίνεται από το στρατό και για μόνο μια φορά τη μέρα. Οποια άλλη στήριξη σε τρόφιμα έχει έρθει από μια προσφορά αλληλεγγύης κάποιων επαγγελματιών της γειτονικής Καρδίτσας.

Με αυτήν τη φράση, και την οργή, την πίκρα να ξεχειλίζουν, περιγράφουν στον «Ριζοσπάστη» τις αγωνίες τους δεκάδες κάτοικοι. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι αγρότες, που δεν μπορούν να αφήσουν στη μέση τις δουλειές τους. Δεκάδες παιδιά δεν ξέρουν πότε θα ξαναπάνε σχολείο, παρά τις υποσχέσεις για μεταφορά τους στον Τύρναβο.

Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση της ΝΔ, οι επισκέψεις κυβερνητικών κλιμακίων, του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στις πληγείσες περιοχές και τα όσα ειπώθηκαν, πέρα από το ότι αποφεύγουν την ουσία του ζητήματος, τη διαχρονική παντελή έλλειψη πολιτικής και μέτρων αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας, αποδεικνύουν ακόμα πως τους σεισμόπληκτους τους περιμένει ένας πραγματικός Γολγοθάς. Είναι μέτρα - σταγόνα στον ωκεανό, που δεν καλύπτουν σε καμία περίπτωση τις πραγματικές ανάγκες τους, ούτε για τα στοιχειώδη, με αποτέλεσμα ούτε τα σπίτια να φτιάχνονται, ούτε να στέκονται στα πόδια τους.

Ταυτόχρονα, πολλοί είναι αυτοί που φοβούνται πως οι υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια των κυβερνητικών παραγόντων που «παρέλασαν» αυτές τις μέρες από τα σεισμόπληκτα χωριά, θα τα πάρει ο αέρας μόλις υποχωρήσουν τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλωστε, αυτό δείχνει και η εμπειρία από άλλες περιοχές που υπέστησαν παρόμοιες ζημιές.

Η οργάνωση της έμπρακτης αλληλεγγύης και της διεκδίκησης για άμεσα μέτρα αποκατάστασης και ουσιαστικής στήριξης των πληγέντων βρίσκεται στο επίκεντρο της δράσης σωματείων, Αγροτικών Συλλόγων, μαζικών φορέων, από την πρώτη στιγμή της τραγωδίας. Καθημερινά συγκεντρώνουν και διανέμουν είδη πρώτης ανάγκης και ξηρά τροφή.

Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα του Μορφωτικού Συλλόγου Τσαριτσάνης. Οπως δήλωσε στον «Ριζοσπάστη» ο πρόεδρός του, Χάρης Νούσιας, «υπάρχουν κάποιες στιγμές που δείχνουν ότι στις μεγάλες δυσκολίες η πραγματική αλληλεγγύη από απλούς ανθρώπους του μόχθου θεωρείται ως υποχρέωση. Τι να πρωτοξεχωρίσουμε: Εργαζόμενους που μας είπαν ότι "οι μισθοί που παίρνουμε δεν φτάνουν ούτε για τις οικογένειές μας, αλλά θα δώσουμε και εμείς", επαγγελματίες που έχουν τα μαγαζιά τους κλειστά για μήνες λόγω Covid-19 να προσφέρουν, απόδημους από την Τσαριτσάνη να μας τηλεφωνούν και να μας λένε "πάρτε 10 ευρώ ό,τι χρειάζεται για τους σεισμόπληκτους και θα σας τα δώσουμε όταν βρεθούμε", μικρά παιδιά που μας είπαν ότι δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι, αλλά "θα βοηθήσουμε να φορτωθούν τα πράγματα γιατί έτσι αισθανόμαστε καλά"...».

Αλλά και οι δυνάμεις του ΚΚΕ συνέχισαν όλες αυτές τις μέρες τις συζητήσεις με τους σεισμόπληκτους. Ενδεικτικά, στο Ζάρκο, κατά τη διάρκεια περιοδείας κλιμακίου του ΚΚΕ, με επικεφαλής τους Αχιλλέα Κανταρτζή, Τάσο Τσιαπλέ, μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, και τον Γιώργο Λαμπρούλη, βουλευτή του Κόμματος, έγινε συνάντηση με το Συμβούλιο της Τοπικής Κοινότητας, ενώ με δηλώσεις του ο Γιώργος Λαμπρούλης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Ζητάμε να αποζημιωθούν οι πληγέντες στο 100% των καταστροφών χωρίς όρους και προϋποθέσεις καθώς και μέτρα οικονομικής στήριξης. Αναδεικνύεται η επικαιρότητα και αναγκαιότητα των προτάσεων που το ΚΚΕ έχει καταθέσει για την πολιτική προστασία. Οι διεκδικήσεις αυτές αποτελούν τη διέξοδο στον υπαρκτό κίνδυνο που ελλοχεύει στις ζωές και τις περιουσίες των λαϊκών στρωμάτων κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωπα με φυσικές καταστροφές. Μπορούν να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα ζωής και επιβίωσης, αλλά και να βάλουν μπροστά το ίδιο το ζήτημα των σύγχρονων αναγκών για όλες τις απαραίτητες υποδομές που θα ανεβάζουν το επίπεδο ζωής»