Καθόλου τυχαία η κυβέρνηση της ΝΔ έτρεξε να πιάσει την «πάσα» για να δηλώσει ότι «μορατόριουμ χρειάζεται στη δημαγωγική ανευθυνότητα» - χαρακτηρίζοντας τέτοια το κάλεσμα σε διαδηλώσεις - αφού «δεν μπορεί να ματαιώνεται το μεταρρυθμιστικό έργο υπό το φόβητρο της εξωκοινοβουλευτικής υποδαύλισης της πανδημίας».

Βέβαια, αποτελεί θράσος ο ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει στο όνομα του κινήματος, των εργατικών - λαϊκών αγώνων. Ούτε τον έχρισε κανείς εκπρόσωπο ούτε μπορεί να εκπροσωπήσει μια εργατική - λαϊκή αντίδραση που αντικειμενικά βρίσκεται αντιμέτωπη με τις αιτίες όλων αυτών που ζούμε τον τελευταίο χρόνο (στην Υγεία, στην εργασία, στο εισόδημα, την καταστολή) και για τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει τη δική του σφραγίδα.

Καμία βέβαια ματαίωση δεν ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιλαϊκή πολιτική. Στην πραγματικότητα, με την πρότασή του ο Αλ. Τσίπρας υπέδειξε στην κυβέρνηση έναν ελιγμό, μια «βαλβίδα εκτόνωσης», με μια μικρή αναβολή στις πιο «κραυγαλέες» κυβερνητικές αποφάσεις και νομοθετήματα που πυροδοτούν αντιδράσεις, με το βλέμμα στο πώς θα εξασφαλιστεί η «κοινωνική συναίνεση» και «ειρήνη» σε όσα είναι μπροστά, για το φόρτωμα της καπιταλιστικής κρίσης στο λαό.

Την ίδια ώρα, τα περί «μορατόριουμ» συνεχίζουν να καλλιεργούν στο λαό και τις κάλπικες προσδοκίες - λες και δεν τις έζησε τα προηγούμενα χρόνια της «πρώτη φορά αριστερά» - ότι μπορεί να υπάρξει και μια διαχείριση για τα συμφέροντα του κεφαλαίου με... «ενσυναίσθηση» για τα βάσανα που αυτή θα δημιουργεί στο λαό.

Αυτό περιέγραψε ο Αλ. Τσίπρας όταν είπε ότι σε τέτοιες συνθήκες «απαντάμε όχι πυροδοτώντας. Είναι δυνατό να επέλεγα να εφαρμόσω την πολιτική - ο κ. Μητσοτάκης έχει 4 χρόνια - πρέπει αυτό το εξάμηνο που κρίνεται η ζωή, με βάση την πορεία της πανδημίας, να προκαλώ την ένταση και την αντιπαράθεση στην πολιτική;», θυμίζοντάς του πως είναι αυτός που πρέπει «να πει, "εγώ αλλάζω την τακτική μου, δεν προκαλώ την κοινωνική ένταση, δεν πυροδοτώ την κοινωνική ένταση (...) αναδεικνύω ένα πρόσωπο διαφορετικό, προκειμένου να ζητήσω απ' όλες τις πολιτικές δυνάμεις αλλά και απ' τον πολίτη, τον καθέναν ξεχωριστά, το επόμενο διάστημα να μπούμε σε μια πορεία συνεννόησης"».

«Σε πορεία συνεννόησης» βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα είναι προ πολλού.

Αλλωστε, τα παραδείγματα που επικαλέστηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενδεικτικά του «μορατόριουμ» που προτείνει, πιστοποιούν του λόγου το αληθές αφού πρόκειται για επιλογές που όλες τις δρομολόγησε ή τις συνέχισε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, όπως π.χ. το νέο Πτωχευτικό Δίκαιο που, όπως είπε, «θα οδηγήσει χιλιάδες πολίτες να κινδυνεύουν να χάσουν την πρώτη τους κατοικία» ή η πανεπιστημιακή αστυνομία.

Σα να μην έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ πλάτη για να ξηλωθεί το δίχτυ όποιας προστασίας της πρώτης κατοικίας, φτάνοντας να ποινικοποιήσει ως «ιδιώνυμο» και τις αντιδράσεις στους πλειστηριασμούς, με στόχο το ξεκαθάρισμα των «κόκκινων» δανείων για τους τραπεζικούς ομίλους, στόχο που στηρίζει «με χέρια και πόδια» και από τη θέση της αντιπολίτευσης. Σα να μην αντιπροτείνει ένα άλλο σώμα αστυνόμευσης, δηλαδή μία απ' τα ίδια, για να «περιφρουρείται» το πανεπιστήμιο - επιχείρηση, «προτάσεις» που η κυβέρνησή του προώθησε.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει να βγάλει «από τη δύσκολη θέση» την κυβέρνηση: Η στάση του από την πρώτη στιγμή είναι στάση που αντικειμενικά «κερδίζει χρόνο» για τη στρατηγική του κεφαλαίου. Συνέχεια του «θα λογαριαστούμε μετά», μότο του ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη φάση της πανδημίας, είναι και το τωρινό σύνθημα περί «μορατόριουμ».

Αλλωστε, η λογική του «μορατόριουμ» κλείνει το μάτι στην αστική τάξη ότι μπορούν να εφαρμοστούν οι στρατηγικές της επιλογές χωρίς «άσκοπες εντάσεις»...

Είναι η σύμπλευσή τους στη στρατηγική του κεφαλαίου που γεννάει και την «πάγια στρατηγική συναίνεσης», για την οποία κόμπασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας πως έχουν προηγηθεί η πρόταση για συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων για την από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης και η πρόταση για κοινής αποδοχής υπουργό Υγείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρόσωπο που πρότεινε ο ίδιος για υπουργό κοινής αποδοχής, η Αθηνά Λινού, έσπευσε σε δηλώσεις της τις επόμενες μέρες να αναπαραγάγει τη λογική του «μορατόριουμ» ζητώντας να σταματήσουν οι διαδηλώσεις.

«Η στρατηγική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ (...) είναι μια συναινετική στρατηγική. Βάλαμε πλάτες στα δύσκολα (...) Είναι μια πάγια στρατηγική», ήταν η αναφορά του στους ...«ανωτέρους», και του ΣΥΡΙΖΑ, και της ΝΔ, τους επιχειρηματικούς ομίλους, το κεφάλαιο.

Γιατί, βέβαια, με μια πρόχειρη ματιά μόνο στα των τελευταίων ημερών, ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως το «μορατόριουμ» που ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα δεν «πιάνει»:

-- Την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται και στο κυβερνητικό σχέδιο για το «Ταμείο Ανάκαμψης», με τον Γ. Δραγασάκη να επιμένει σε συνέντευξή του, την Πέμπτη, «στην ανάγκη σχεδιασμού και λήψης μέτρων μόνιμων και προγραμμάτων από τώρα, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την πολλαπλή κρίση που ζήσαμε στο μέλλον», προτείνοντας μεταξύ άλλων γενναία στήριξη του κεφαλαίου με τομεακά προγράμματα, «πολιτικές αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων (...) που να ευνοούν το μεγάλωμα των μικρών επιχειρήσεων με συγχωνεύσεις, άλλους τρόπους», και παράλληλα «να δοθούν κίνητρα στοχευμένα, και όχι απλά οριζόντια μέτρα», ό,τι ακριβώς λέει δηλαδή τις μέρες αυτές και το κυβερνητικό επιτελείο.

-- Την πολύπλευρη θωράκιση του αστικού κράτους που «έχει συνέχεια», απέναντι στο λαό και τις ανάγκες του. Μόλις προχτές, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και εισηγητής του σε νομοσχέδιο που συζητιόταν στη Βουλή κατακεραύνωσε τη ΝΔ επειδή αυτή ενσωμάτωσε εκ νέου τον κανονισμό για τον αντιδραστικό θεσμό της Ευρωεισαγγελίας, «καταργώντας αντίστοιχα τα άρθρα του νόμου 4596 του 2019, που είχε ψηφιστεί επί της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ», για να αποφανθεί πως πρόκειται για «πρακτική που δεν αρμόζει στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες. Το κράτος έχει συνέχεια, η διοίκηση έχει συνέχεια (...) Θα αρκούσε μια απλή τροποποίηση των ισχυουσών διατάξεων»!!!

-- Την πολιτική της εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την «αναβάθμιση» της αστικής τάξης, με τον Γ. Κατρούγκαλο να λέει μετά την ολοκλήρωση του «Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής», την Παρασκευή, για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό πως «εμείς, όπως κάνουμε πάντα, λέμε ότι θα "βάλουμε πλάτη" για τα εθνικά θέματα», κατηγορώντας την κυβέρνηση για «έλλειψη στρατηγικής» αλλά και «έλλειψη φιλοδοξίας για την προώθηση των θέσεων της χώρας», όπως βαφτίζονται τα σχέδια και οι «φιλοδοξίες» της αστικής τάξης.

Τι δείχνουν όλα αυτά;

Οτι οι υποδείξεις για ανακωχή απευθύνονται στην πραγματικότητα στο λαό, καθώς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαγωνίζονται με επόπτη το κεφάλαιο για το ποιος υπονομεύει και ποιος προάγει με τη στάση του την «κοινωνική συνοχή» και τη «συναίνεση», τη διαμόρφωση δηλαδή εκείνων των συνθηκών χειραγώγησης και ενσωμάτωσης του λαού που είναι απαραίτητες για να υλοποιούνται απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική και οι σχεδιασμοί του κεφαλαίου.

Λογαριάζουν όμως δίχως τον ξενοδόχο. Μπορεί να ονειρεύονται «ανακωχές», ο λαός όμως, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, δεν θα παραδοθεί στις πολιτικές που τον τσακίζουν, είτε με το «άγριο» είτε με τις «νουθεσίες». Μόνο στο δρόμο του αγώνα, σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, μπορεί να βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να έχει νίκες, να ανοίξει το δρόμο για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του.