Τα άρθρα του, που το ένα συμπληρώνει το άλλο, στην ουσία έρχονται να νομιμοποιήσουν τη βαρβαρότητα στους χώρους δουλειάς, να καθιερώσουν ως νόμιμα όσα μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι χαρακτήριζαν «εργοδοτική ασυδοσία». Είναι χαρακτηριστικά τα άρθρα 56, 57, 58 και 62, με τα οποία, με τη συνδυαστική εφαρμογή τους, παρέχεται πλήρης ελευθερία στην εργοδοσία να διαλύσει το 8ωρο.

Το άρθρο 56 συμπληρώνει την υπάρχουσα νομοθεσία για τη «μερική απασχόληση», δίνοντας ένα ακόμα συντριπτικό πλήγμα στην πλήρη απασχόληση. Πιο συγκεκριμένα, προβλέπει για εργαζόμενους μερικής απασχόλησης ότι «αν παραστεί ανάγκη για πρόσθετη εργασία πέραν της συμφωνημένης, ο εργαζόμενος έχει υποχρέωση να την παράσχει», και ότι «η άρνησή του είναι αντίθετη με την καλή πίστη». Αν τα παραπάνω προϋπήρχαν στη νομοθεσία της δουλειάς - «λάστιχο», τώρα δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να απαιτεί την «πρόσθετη εργασία» για τον μερικώς απασχολούμενο «και κατά ωράριο που δεν είναι συνεχόμενο σε σχέση με το συμφωνημένο ωράριο της ίδιας ημέρας»! Αυτή η πρόσθετη εργασία θα αμείβεται «με προσαύξηση δώδεκα τοις εκατό (12%) επί της συμφωνηθείσας αμοιβής για κάθε επιπλέον ώρα εργασίας που θα παράσχει». Δηλαδή ένας εργαζόμενος με 4ωρη απασχόληση θα καλείται πλέον να δουλεύει 8ωρο όταν το απαιτεί η εργοδοσία, και μάλιστα όχι συνεχόμενα αλλά διακεκομμένα, π.χ. 4 ώρες το πρωί και άλλες 4 ώρες το απόγευμα, διαλύοντας πλήρως τη ζωή του. Πρόκειται για ένα ακόμα κίνητρο στην εργοδοσία είτε για να αντικαταστήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης με μερικής, είτε αντί να προλαμβάνει προσωπικό για 8ωρη δουλειά να προσλαμβάνει για 4ωρη, δηλαδή με 300 ευρώ, και όποτε έχει αυξημένες ανάγκες να τους βάζει να δουλεύουν 8ωρο με μερικά ψίχουλα παραπάνω.

Το παραπάνω βάρβαρο μέτρο προστίθεται στη «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου» (άρθρο 58) και την καθιέρωση της 10ωρης εργασίας χωρίς πρόσθετη αμοιβή, με «ατομική συμφωνία» εργαζόμενου - εργοδότη.

Επιπλέον, η αύξηση του αριθμού των υπερωριών σε 150 ώρες ετησίως (από 96 στη βιομηχανία και 120 στους άλλους κλάδους) και μάλιστα με χαμηλότερη αμοιβή (άρθρο 57), όπως και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας για δεκάδες κλάδους εργασίας (άρθρο 62).

Ενώ, για να γίνει καθεστώς η εργασιακή ζούγκλα, το νομοσχέδιο προβλέπει την περαιτέρω ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, και πιο συγκεκριμένα:

-- Συντριπτικό πλήγμα στο απεργιακό δικαίωμα και νομιμοποίηση της απεργοσπασίας μέσα από την «Ελάχιστη Εγγυημένη Υπηρεσία σε κλάδους κοινής ωφέλειας», δηλαδή παροχή του 1/3 των υπηρεσιών σε μέρα απεργίας, όπως και την απαγόρευση ουσιαστικά της απεργιακής περιφρούρησης.

-- Επιπλέον εμπόδια στη δράση των σωματείων με «ηλεκτρονικές» συνελεύσεις και ψηφοφορίες που διευκολύνουν τους εκβιασμούς σε βάρος εργαζομένων, διευκόλυνση της δράσης των «ενώσεων προσώπων», αλλά και της απόλυσης συνδικαλιστών.