Την περίοδο αυτή δώσαμε και δίνουμε μια μάχη για την υπεράσπιση κατακτήσεων της εργατικής τάξης οι οποίες κερδήθηκαν με αίμα, όπως είναι το 8ωρο. Στη μάχη αυτή όλοι κρίνονται για τη στάση τους, τα λόγια και τα έργα τους.

Το Κόμμα μας απέδειξε για άλλη μια φορά ότι μπορεί να ηγηθεί και να καθοδηγήσει μεγάλους αγώνες. Είτε δράσαμε από θέσεις πλειοψηφίας σε συνδικαλιστικά όργανα, είτε με όρους μειοψηφίας στα περισσότερα απ' αυτά, προσπαθήσαμε να έχουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων και αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να έρθουμε έγκαιρα σε επικοινωνία με νέες μάζες εργαζομένων, στις οποίες εκφράστηκαν σε αυτήν τη φάση ορισμένες θετικές διεργασίες. Υπήρξε μεγάλη ανησυχία και εναντίωση στο νομοσχέδιο, που σε πολλές περιπτώσεις εκφράστηκε και με συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, αλλά και στις ίδιες τις απεργίες. Σημάδια αυτής της δουλειάς φάνηκαν και στη μεγάλη Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν η δουλειά και οι παρεμβάσεις του Κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα, με εκατοντάδες παρεμβάσεις, περιοδείες στα λιμάνια και μέσα στα καράβια, στο κάτεργο της COSCO, στα αμαξοστάσια των αστικών συγκοινωνιών, στο αεροδρόμιο, στις εταιρείες logistics, στις ναυτιλιακές εταιρείες και αλλού. Η δουλειά αυτή πλαισιώθηκε με συσκέψεις και συζητήσεις στις γειτονιές, εύστοχη και πλούσια προπαγάνδα του Κόμματος για το τι περιλαμβάνει αυτό το νομοσχέδιο - έκτρωμα. Κορύφωση αυτής της προσπάθειας ήταν η μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, η οποία εξόπλισε με επιχειρήματα, έδωσε τον τόνο αλλά και την ορμή στις δυνάμεις μας να δώσουν τη μάχη στη συνέχεια. Η φράση του ΓΓ στην ομιλία του, «να κάνουμε τη νύχτα μέρα», δεν πέρασε έτσι. Πραγματικά τις επόμενες μέρες τα μέλη του Κόμματος, της ΚΝΕ, αλλά και άλλοι εργαζόμενοι που δώσανε στο πλευρό μας τη μάχη, μπήκαμε με μεγαλύτερη ορμή στη μάχη χωρίς να υπολογίζουμε χρόνο και κούραση.

Η επιτυχημένη απεργία στις 10 Ιούνη και οι μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Για να φτάσουμε εκεί προηγήθηκε μια μεγάλη δουλειά με πρωτοβουλία των δικών μας δυνάμεων σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συνδικάτα, με βασικό θέμα να πάμε σε απεργία πριν έρθει το νομοσχέδιο για ψήφιση και με κύριο αίτημα «να μην κατατεθεί - είναι για τα σκουπίδια», όπως επίσης «να καταργηθούν όλοι οι προηγούμενοι αντεργατικοί νόμοι που αφορούσαν τη "διευθέτηση του χρόνου εργασίας"», που πάνω εκεί πάτησε και η κυβέρνηση της ΝΔ για να φέρει αυτό το έκτρωμα. Στην κατεύθυνση αυτή συμπορεύτηκε μαζί μας και ευρύτερος κόσμος, στο απεργιακό μέτωπο μπήκαν χιλιάδες σωματεία. Αυτό δημιούργησε πίεση στις άλλες δυνάμεις και αναγκάστηκαν σε πολλές περιπτώσεις, με βαριά καρδιά, να ψηφίσουν και αυτοί την απεργία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την απόφαση της ΓΣΕΕ για απεργία στις 10 Ιούνη, κάτι που δεν είχε στον σχεδιασμό της. Το σύνθημα της ΓΣΕΕ «Με εξαθλιωμένους εργάτες δεν υπάρχει ανάπτυξη», που είχε στην απεργιακή αφίσα της, μέσα σε έξι λέξεις αποκρύπτει όλη την ουσία. Οτι η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, άρα και την εξαθλίωσή της. Με αυτήν τη γραμμή του συμβιβασμού αυτές οι δυνάμεις καλούσαν στην απεργία.

Η μεγάλη απεργία στις 10 Ιούνη και τα μαζικά συλλαλητήρια ήταν ένα ταρακούνημα που ανησήχυσε πολλούς. Κυβέρνηση, ΣΕΒ, εργοδοσία, κόμματα, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες άρον - άρον τρέχανε να «μαζέψουν» την κατάσταση που διαμορφωνόταν. Ο ΣΕΒ έπιασε στασίδι στα κανάλια από το επόμενο πρωί για να πείσει για τα «καλά» του νομοσχεδίου, το ίδιο και τα κυβερνητικά στελέχη. ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ όχι απλά δεν ψήφιζαν την απεργιακή κλιμάκωση, αλλά σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησαν καθαρά απεργοσπαστικά, για παράδειγμα στις αστικές συγκοινωνίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Κυρίτση μάς ενημέρωνε πως το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί ό,τι και να γίνει, αλλά το βασικό είναι να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ, που θα καταργήσει το νομοσχέδιο όταν έρθει κυβέρνηση. Βέβαια μετά ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το μισό νομοσχέδιο.

Μαχητικά αντιμετωπίσαμε την προσπάθεια κυβέρνησης - εργοδοσίας - ΜΜΕ να συκοφαντήσουν, να προβοκάρουν τις κινητοποιήσεις αλλά και να τρομοκρατήσουν.

Η σημασία του κλάδου των Μεταφορών στην καπιταλιστική παραγωγή είναι τεράστια, για τους λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε. Τους χώρους των Μεταφορών άλλωστε φωτογραφίζει το νομοσχέδιο με το «1/3 των παρεχόμενων υπηρεσιών» το οποίο πρέπει να δουλεύει σε μέρα απεργίας, καταργώντας ουσιαστικά και με τον νόμο την απεργία.

Χαρακτηριστικό της ανησυχίας τους είναι ότι η μία απεργία μετά την άλλη βγαίνανε παράνομες (ναυτεργάτες, αστικές συγκοινωνίες, του σωματείου της «Goldair» στο αεροδρόμιο και αλλού).

Οι απεργίες βέβαια στους ναυτεργάτες για άλλη μια φορά δεν κρίθηκαν στις αίθουσες των δικαστηρίων, ούτε στις επαίσχυντες αποφάσεις του Πρωτοδικείου Πειραιά που τις έβγαζαν παράνομες. Κρίθηκαν και πήραν την καλύτερη απάντηση στη μαζική - μαχητική συμμετοχή των ναυτεργατών και στην περιφρούρηση στους καταπέλτες των πλοίων, με ασπίδα τους για άλλη μια φορά την έμπρακτη αλληλεγγύη από εργαζόμενους, συνταξιούχους, τη νεολαία, τα συνδικάτα.

Αυτήν την αλληλεγγύη εχθρεύεται η εργοδοσία, ενώ είναι χαρακτηριστική και η δήλωση του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας την επόμενη μέρα της απεργίας, στις 11 Ιούνη, ότι «παρόμοια απαράδεκτα φαινόμενα πρέπει να μην επαναληφθούν στο μέλλον και θα πρέπει να λαμβάνονται μέτρα ώστε να αποτρέπεται η ανεξέλεγκτη παρουσία τρίτων ατόμων στα λιμάνια και στους καταπέλτες των πλοίων».

Στη μάχη έριξαν και τάχα αγανακτισμένους ταξιδιώτες, οι οποίοι όμως δεν πρόλαβαν να βγουν στα κανάλια γιατί τους πρόλαβε ο απλός κόσμος, ο οποίος τα είχε βάλει με τις εταιρείες και όχι με τους απεργούς. Προσπάθησαν μάταια να στρέψουν τον κόσμο ενάντια στην απεργία στις 16 Ιούνη, με πρόσχημα ακόμα και τις πανελλαδικές εξετάσεις. Τέτοιο ρόλο έπαιξε και η αξιοποίηση της δίωρης «απεργίας διαρκείας» που εξήγγειλε η διοίκηση της ΠΕΝΕΝ στο λιμάνι για τις 3 Ιούνη, η οποία εξέθεσε ξανά το σωματείο και τους ίδιους τους ναύτες. Τελικά επιβεβαιώθηκε ότι στη δεδομένη στιγμή χρειαζόταν σχέδιο μαζικής και συντονισμένης απεργιακής κλιμάκωσης, που άλλωστε είχαν θέσει ήδη τα συνδικάτα. Βέβαια είναι απορίας άξιο σε ποια συγκέντρωση συμμετείχε η διοίκηση της ΠΕΝΕΝ τη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, στις 16 Ιούνη. Πάντως σίγουρα δεν ήταν στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Πειραιά που έγινε μέσα στο λιμάνι και όπου συμμετείχαν μαζικά ναυτεργάτες, ούτε στην απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας, ούτε καν το απόγευμα στο Σύνταγμα.

Στα αμαξοστάσια των αστικών συγκοινωνιών οι εργαζόμενοι μπορούν να σκεφτούν τη στάση των δυνάμεων που στήριξαν στις προηγούμενες αρχαιρεσίες και τους εκπροσωπούν στις διοικήσεις των σωματείων τους. Οταν αντί για 24ωρη απεργία καλούσαν σε στάση εργασίας, την ώρα που 850 οδηγοί και τεχνίτες απεργούσαν, δείχνοντας ανυπακοή στην απόφαση - ντροπή των διοικήσεων των σωματείων τους. Την ίδια ώρα στον Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων της COSCO, ενώ το σωματείο της ΕΝΕΔΕΠ οργάνωνε με επιτυχία τις απεργιακές μάχες, το εργοδοτικό σωματείο ενημέρωνε τους εργαζόμενους πως «το νομοσχέδιο δεν θα εφαρμοστεί στον δικό μας χώρο»... Η ενημέρωση βέβαια δεν απέδωσε καρπούς.

Η ομάδα Βασιλόπουλου στο σωματείο του ΠΑΣΕΝΤ (ναυτιλιακοί υπάλληλοι και εργαζόμενοι σε τουριστικά γραφεία) παρέμενε όλο αυτό το διάστημα πιστή στη γραμμή της εργοδοσίας, όπως εκφράστηκε και στη ΓΣΕΕ. Ακόμα πιο ξεδιάντροπη ήταν η στάση τους για την οργάνωση της απεργίας στις 16/6, όταν παρά τις συνεχόμενες εκκλήσεις των εκλεγμένων της ΔΑΣ στο ΔΣ του ΠΑΣΕΝΤ για συμμετοχή στην απεργία, οι δυνάμεις της πλειοψηφίας του ΠΑΣΕΝΤ παρέπεμπαν στις αποφάσεις της ΓΣΕΕ. Μόνο ύστερα από τις συνεχείς πιέσεις και την απόφαση του ΕΚΑ αποφάσισαν να καλέσουν όχι σε απεργία, αλλά σε «συμμετοχή στις απεργιακές αποφάσεις των κατά τόπους ΕΚ», αφήνοντας εκτεθειμένους τους εργαζόμενους στον απεργοσπαστικό μηχανισμό που έστησε η κυβέρνηση λίγες ώρες μόνο πριν την απεργία, με την προσφυγή ενάντια στην απεργία του ΕΚΑ και της ΑΔΕΔΥ.

Οσοι τρέχουν να «κλείσουν» αυτήν την αγωνιστική περίοδο με το συμπέρασμα«το νομοσχέδιο πέρασε, τίποτα δεν καταφέραμε, τώρα τα κεφάλια μέσα»,θα διαψευστούν. Γιατί ο αγώνας που δίνουμε δεν είναι από νομοσχέδιο σε νομοσχέδιο, αλλά κοιτάει πιο μακριά, και γι' αυτό έχουμε πλήρη συνείδηση. Από κάθε αγώνα η εργατική τάξη αποκτά πολύτιμη πείρα, που γίνεται πολύτιμη παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Η συνέχεια βέβαια είναι εδώ, μπροστά μας, αφού αυτό το νομοσχέδιο διαμορφώνει αντικειμενικά τους όρους για κλιμάκωση της πάλης στη συνέχεια, για να μην εφαρμοστεί, να μείνει στα χαρτιά, και πάνω σε αυτούς τους άξονες θα οργανώσουμε την πάλη το επόμενο διάστημα.

Η περίοδος αυτή βοηθάει να βγουν συμπεράσματα στους εργαζόμενους στις Μεταφορές και αλλού. Πρώτον, για το τι περιεχόμενο έδινε η κάθε δύναμη σε αυτήν τη μάχη, αλλά και πώς στάθηκε ο καθένας απέναντι στις πιέσεις και την τρομοκρατία.

Αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι μόνο το ΚΚΕ θέλει και μπορεί να αντιπαλέψει την κυβέρνηση της ΝΔ, γιατί μπορεί να έρθει σε πραγματική αντιπαράθεση με την ουσία της πολιτικής της, ενώ οι άλλες πολιτικές δυνάμεις ταυτίζονται με τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ καταθέτει όλες του τις δυνάμεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για τη διαμόρφωση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας όσων πλήττονται από την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, με πανελλαδική και κεντρική διάσταση, σχέδιο και προσανατολισμό, ενάντια στα μονοπώλια και στο σύστημά τους, με στόχο την ανατροπή τους.

Το ΚΚΕ έχει εναλλακτική πρόταση οργάνωσης της κοινωνίας, της οικονομίας, της εξουσίας. Πρόταση διεξόδου από αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που μας καλεί να δουλεύουμε όπως 130 χρόνια πριν, την ώρα που η τεχνολογία και η παραγωγικότητα έχουν πάει στα ύψη. Για μια κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.