Η «ασυλία» που παρέχεται με το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο (Αρθρο 19) στα μέλη του ΔΣ του νέου Ταμείου, το οποίο θα «τρέξει» το τζογάρισμα των επικουρικών, αποτελεί άλλη μια απόδειξη του πόσο φούμαρα είναι όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση περί «εγγυημένων συντάξεων» και «μηδενικού ρίσκου» από την κεφαλαιοποίηση. Αλλωστε, το νομοσχέδιο υποχρεώνει τους ασφαλισμένους να επιλέγουν «επενδυτικά προγράμματα» με «διαφοροποιημένο κίνδυνο». Από τι «κινδυνεύει» όμως ο «ατομικός κουμπαράς»; Προφανώς από τις «αποδόσεις» και τις «διακυμάνσεις της αγοράς». Ο κάθε ασφαλισμένος θα γνωρίζει τις εισφορές που θα δίνει, αφού κρατούνται από το μισθό του, αλλά δεν θα είναι καθόλου σίγουρος για το ποσό που θα πάρει ως «απόμαχος» πια της δουλειάς. Και ενώ θα έχει ήδη πάρει την «ατομική ευθύνη» του διαλέγοντας επενδυτικό πρόγραμμα, τελικά θα κληθεί να αναλάβει και την ευθύνη σε περίπτωση που δεν ...βγει το τζογάρισμα. Ο μόνος που δεν θα έχει καμιά ευθύνη θα είναι το κράτος, η οποιαδήποτε κυβέρνηση και τα στελέχη που επιλέγει για τη διαχείριση των δεκάδων δισ. του Ταμείου, με τα οποία θα χρηματοδοτείται η καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος του νομοσχεδίου και όχι απλά η «προστασία» σε κάποια «golden boys» της ΝΔ, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια ακόμα συμβολή του στο ξέπλυμα της στρατηγικής κεφαλαίου - ΕΕ για τις συντάξεις.