Γνωστοί καλλιτέχνες, στην καλύτερη περίπτωση απληροφόρητοι, σπεύδουν να καταγγείλουν τους «περίοικους» όπως ονομάζουν τους πολίτες (μην τολμώντας να τα βάλουν με τους επιστημονικούς φορείς) «που δε θέλουν φασαρία στη γειτονιά τους» και «φοβάμαι ότι αν επρόκειτο να χτιστεί στην ίδια θέση πολυκατοικία, το πρόβλημα θα λυνόταν στο άψε - σβήσε» λέει, δυστυχώς, ο Δ. Μυταράς. Αλήθεια για τους αγώνες των πολιτών για τη σωτηρία των κοινόχρηστων χώρων, του «Πάρκου Ελευθερίας», του ΘΩΝ (για να μη γίνει πολυκατοικία), του Ελληνικού (για να υλοποιηθεί το με φανφάρες εξαγγελθέν «Μητροπολιτικό Πάρκο» και που κινδυνεύει να γίνει χωματερή των εγκαταστάσεων του 2004) ή του Πεδίου του Αρεως, π.χ. δεν έχει τίποτα ακούσει; Αλλου «του 'ρχεται να βάλει τα κλάματα» και άλλος (Γ. Ζογγολόπουλος): «Για μένα δεν υπάρχει θέμα πρασίνου» και απ' ό,τι γνωρίζει «το μουσείο θα ήταν το κέντρο του πάρκου με πολύ πράσινο γύρω - γύρω» λέει, διαψευδόμενος όμως από τη μακέτα του μουσείου με τη σχεδόν πλήρη κάλυψη που δημοσιεύεται ακριβώς δίπλα στη δήλωσή του (βλ. Μια μοναδική συλλογική χάνει η Ελλάδα. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σελ. 15-24/1/2002).

Στο «χορό» και κάποιοι δημοσιογράφοι, όπως π.χ. η κ. Μαυροειδή που μεταξύ των άλλων λέει: «Φαίνεται όμως, πως σε τούτη τη χώρα ο Τύπος εξακολουθεί να υπερισχύει της ουσίας, αποθαρρύνοντας συχνά (!) τους δωρητές προς δόξαν μιας νοοτροπίας σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερασμένης και λανθασμένα "προοδευτικής"». (Ενα «οριστικό» όχι. Η ΑΥΓΗ, 24/1/2002). Και ο κ. Ξυδάκης που «ενημερώνει» με τον τίτλο «Οικόπεδα έχουμε μουσεία δε βλέπουμε» (βλ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σελ. 25-27/1/2002).

Δεν είναι του παρόντος η περαιτέρω σύγκριση των δύο αυτών περιπτώσεων. Σημασία έχει να τονιστεί ότι αν το ζεύγος Γουλανδρή ήθελε θα μπορούσε να έχει επιλέξει ένα οικόπεδο και να έχει ήδη κατασκευάσει το μουσείο της αρεσκείας του με τον Πέι ή όποιον άλλον αρχιτέκτονα, αντί να στοχεύει τη δωρεάν απόκτηση ανεκτίμητης αξίας γης, ανεκτίμητης όχι μόνο λόγω της θέσης όσο κυρίως, γιατί επρόκειτο πάντα για κοινόχρηστους πράσινους χώρους στην καρδιά της πνιγμένης στο μπετόν πόλης. Θυμάστε όλοι ότι η προηγούμενη «επιλογή» ήταν το παρκάκι πίσω από τη Ρηγίλλης, που διασώθηκε χάρη στην ανακάλυψη του Λυκείου του Αριστοτέλη, προς μεγάλη απογοήτευση κάποιων φιλότεχνων που εκτιμούσαν ως θεμιτή, την ένταξη του Λυκείου στην αυλή ενός ιδιόκτητου μουσείου!

Το ΣτΕ δικαίωσε τους προσφεύγοντες ενάντια στη νέα θέση, μέσα στο Πάρκο της Ριζάρη, κρίνοντας όπως, γράφτηκε, παράνομη τη χωροθέτηση του μουσείου στο χώρο. Τι λέει τώρα η πολιτεία;

Διά στόματος υπουργού - ατυχώς - Πολιτισμού, (που δε φημίζεται για ευαισθησία και που βαρύνεται εφ' όρου ζωής με το τέρας που στήθηκε με ευθύνη του, πριν λίγα χρόνια μπροστά στο Καλλιμάρμαρο, για την αποδοχή της εγκατάστασης του κωπηλατοδρομίου στο Μαραθώνα, αλλά και για τη χωρίς αρχές προσπάθεια ανέγερσης του Νέου Μουσείου Ακρόπολης πάνω στον αποκαλυφθέντα αρχαιολογικό χώρο του κτήματος Μακρυγιάννη), έχουμε τη δήλωση: «... Δεν έχει συνεπώς μεταβληθεί τίποτα επί της ουσίας και η συμφωνία του ελληνικού δημοσίου με το ίδρυμα Β. και Ε. Γουλανδρή εξακολουθεί να ισχύει. Μόλις η απόφαση δημοσιευτεί θα είμαστε σε θέση να σχεδιάσουμε τις επόμενες κινήσεις μας, σεβόμενοι τη νομιμότητα...».

Νομίζει ο υπουργός ότι με την εκ των υστέρων χωροθέτηση, την τροποποίηση του Ρυθμιστικού ή όποια άλλη φόρμουλα σοφιστεί, μόλις δημοσιευτεί η απόφαση του ΣτΕ:

• Θα αποφύγει την επιβολή των διατάξεων του Ν.998/97 για την προστασία του πρασίνου που «αποτελεί εθνικό κεφάλαιον» και περιλαμβάνει πάρκα και άλση; (Αρθρα 2.1, 3.4, κλπ.)
• Θα αποφύγει την προστασία του πρασίνου που προβλέπεται και από το νέο Σύνταγμα της χώρας και ειδικότερα του άρθρου 24;
• Θα αποφύγει τη συνθήκη της ΕΕ όπου θεσπίζεται η αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης, και έχει εξειδικευτεί με νομολογία του ΣτΕ στις αρχές πρόληψης βλάβης του φυσικού, πολιτιστικού και οικιστικού περιβάλλοντος;

`Η βασίζεται στο νέο Σύνταγμα όπου και με ευθύνη του, οι ενεργοί πολίτες στερούνται τη δυνατότητα προσφυγής στο στΕ ως πρωτόδικου κριτή;

Ας μην ξεχνά, πάντως, ότι ο έλεγχος της αντισυνταγματικότητας των νόμων παραμένει σε ισχύ και ότι στο άρθρο 114 του ελληνικού Συντάγματος μόνο η αρίθμηση έχει αλλάξει...

*Το μουσείο Πασά χτίστηκε απέναντι από τη σχολή Ευελπίδων στη χούντα. Γιαπί το βρήκε η μεταπολίτευση και προς τιμήν της το γκρέμισε...