Τη σφραγίδα των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών και της εμπλοκής της χώρας σε αυτούς έχουν διαχρονικά τα εξοπλιστικά προγράμματα, όπως αυτό που συμφώνησε τώρα με τη Γαλλία η κυβέρνηση της ΝΔ.

Οσες «ενστάσεις» και να διατυπώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αλλάζει σε τίποτα το γεγονός ότι όλα τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις, που υλοποιούν και στηρίζουν τη στρατηγική της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής για την αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης, ψωνίζουν από το ίδιο ράφι και με την ίδια λίστα, αυτή των ΝΑΤΟικών σχεδίων και αναγκών, στον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αποκαλυπτική ως προς αυτό είναι η «Ναυτική Στρατηγική της Συμμαχίας» (Alliance Maritime Strategy) του ΝΑΤΟ. Το κείμενο συντάχθηκε το 2011 και καθορίζει τους όρους για την ανάπτυξη των ναυτικών δυνάμεων στα κράτη - μέλη, με κριτήριο τη συμβολή τους «στην υποστήριξη των στόχων του ΝΑΤΟ τις επόμενες δεκαετίες», με την ανάληψη «κρίσιμων ρόλων για την εκπλήρωση, υπεράσπιση και προώθηση των συλλογικών συμφερόντων της Συμμαχίας σε ένα φάσμα προκλήσεων άμυνας και ασφάλειας».

Ανάμεσα σ' αυτές τις προκλήσεις ξεχωρίζουν η «αποτροπή και συλλογική άμυνα» και η «διαχείριση κρίσεων», ειδικά στον τομέα του παγκόσμιου εμπορίου, καθώς όπως διαπιστώνει με νόημα το ΝΑΤΟ, «το 90% του παγκόσμιου εμπορίου είναι θαλάσσιο και το 75% του εμπορίου διέρχεται από λίγα κανάλια και διεθνή στενά (...) που είναι ευάλωτα σε διαταραχές, στον βαθμό που ακόμα και οι μικρές διακοπές θα επηρεάσουν σοβαρά το διεθνές εμπόριο και τις οικονομίες των συμμάχων».

«Προς υποστήριξη αυτών των αναγκών, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ευέλικτες, καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες, ταχέως αναπτυσσόμενες και βιώσιμες, σε στρατηγικές αποστάσεις και πλήρως διαλειτουργικές με τους αντίστοιχους στρατιωτικούς και μη στρατιωτικούς ομολόγους τους», καταλήγει το κείμενο της Ναυτικής Στρατηγικής, επικεντρώνοντας στο πώς θα θωρακιστούν και στρατιωτικά τα ευρωατλαντικά συμφέροντα στη θάλασσα, στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Να σημειωθεί ότι ως «στρατηγικές αποστάσεις» εννοούνται οι μεγάλες αποστάσεις, που απαιτούν πλοία ικανά να επιχειρούν μακριά από τις βάσεις τους. Εξ ου και τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ εντάσσουν στους στόλους τους μεγάλες μονάδες, όπως φρεγάτες, με αυξημένες δυνατότητες για επιχειρήσεις στη θάλασσα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη χώρα μας, όπου οι επιλογές των εξοπλισμών στο Πολεμικό Ναυτικό δεν γίνονται με προτεραιότητα την άμυνα της χώρας, αλλά με κριτήριο την ικανότητά του να επιχειρεί στις ανοιχτές θάλασσες, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μαύρη Θάλασσα, μέχρι και στον Περσικό, υλοποιώντας ΝΑΤΟικές αποστολές σε μεγάλες αποστάσεις από τις βάσεις υποστήριξης στην Ελλάδα και το υπόλοιπο ελληνικό οπλοστάσιο (αεροσκάφη, υποβρύχια, αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα).

Αποκαλυπτική είναι και η πολυσέλιδη έκθεση που κατέθεσε στον γγ του ΝΑΤΟ επιτροπή ειδικών για τις προτεραιότητες και τους στόχους που πρέπει να υλοποιήσει το ΝΑΤΟ μέχρι το 2030, για να διασφαλίσει την κυριαρχία του έναντι των ανταγωνιστών του.

Η έκθεση, με τίτλο «ΝΑΤΟ 2030: United for a New Era», καταγράφει τη δραστηριότητα της Ρωσίας σε Μαύρη Θάλασσα και Μεσόγειο, καθώς και την προσπάθειά της «να εδραιωθεί στη λεκάνη της Μεσογείου και στην Αφρική».

Αντίστοιχα, για την Κίνα σημειώνει ότι «μακροπρόθεσμα είναι ολοένα και πιο πιθανό να προβάλει στρατιωτική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως της ευρωατλαντικής περιοχής», καθώς «επεκτείνει τη στρατιωτική της εμβέλεια στον Ατλαντικό, στη Μεσόγειο και στην Αρκτική, ενισχύει τους αμυντικούς δεσμούς με τη Ρωσία» και αναπτύσσει σειρά από πολεμικά μέσα.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η έκθεση υπογραμμίζει την ανάγκη το ΝΑΤΟ «να επενδύσει στην ικανότητά του να παρακολουθεί και να αμύνεται ενάντια στις κινεζικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη συλλογική άμυνα (...) στον τομέα ευθύνης του Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Ευρώπης (SACEUR)», συμπεριλαμβανομένων της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσόγειου, όπου το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό αναπτύσσει σταθερά έντονη δράση.