Αυτά έγραψε ο σύμβουλος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Λιάκος, την περασμένη βδομάδα, σχετικά με τα ψίχουλα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για ορισμένες κατηγορίες συνταξιούχων που βαφτίστηκαν «κοινωνικό μέρισμα», παραπέμποντας στη συζήτηση για πιο «σφιχτή δημοσιονομική πολιτική» που έρχεται εμφατικά στο προσκήνιο και τα παζάρια που έχουν ξεκινήσει στην ΕΕ για την επαναφορά σε ένα πιο «ευέλικτο» για το κεφάλαιο Σύμφωνο Σταθερότητας.

Χαρακτηρίζοντας δηλαδή τα ψίχουλα ...αχρείαστες σπατάλες (!!), που συν τοις άλλοις υπονομεύουν τη δυνατότητα της κυβέρνησης να παζαρεύει μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης και μια πιο «ευέλικτη» δημοσιονομική πολιτική για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Δύο μέρες μετά, το πρώην στέλεχος της Κομισιόν και νυν μέλος της «δεξαμενής σκέψης» του ΣΥΡΙΖΑ, Ζ. Λάλη, έγραφε στην «Αυγή»: «Είναι σίγουρο ότι κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο βαθμό που θα κριθούν αναγκαίοι. Το θέμα είναι όμως εάν θα επιτρέψουν περισσότερη και δικαιότερη ανάπτυξη από αυτήν που είδαμε από το 2008 και μετά. Πόση λιτότητα χωράει άλλωστε, ώστε να γίνουν οι επενδύσεις για τη μετάβαση στην πράσινη και ψηφιακή οικονομία...;».

Η «τρίλιζα» ολοκληρώθηκε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης της Κεντρικής Ενωσης Επιμελητηρίων Ελλάδας, το περασμένο Σάββατο: Από τη μια αναγόρευσε σε «εθνικό στόχο» την επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου και από την άλλη ξεκαθάρισε ότι μιλάει για μια «σοβαρή δημοσιονομική διαχείριση» με «ισορροπημένη χρήση του δημοσιονομικού χώρου στην κατεύθυνση πραγματικής στήριξης της ανθεκτικότητας της οικονομίας».

Εκπαιδευμένος σε τέτοια ψευτοδιλήμματα, καλεί τον λαό να διαλέξει «ποιος μπορεί να διαπραγματευθεί καλύτερα» τη νέα θηλιά στο λαιμό του, με κριτήριο τη «σοβαρότητα» και την «ισορροπία» στη δημοσιονομική διαχείριση, όπως έκανε και την περίοδο που διαπραγματευόταν με την ΕΕ το τρίτο μνημόνιο.

Μετά απ' όλα αυτά, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, καθόλου ...μόνοι δεν αισθάνονται εκεί στην κυβέρνηση της ΝΔ όταν, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός μιλάει για «απαρχαιωμένο Σύμφωνο Σταθερότητας», αφού «θα χρειαστούμε περισσότερα κονδύλια» για να ανοίξουν τα νέα πράσινα πεδία κερδοφορίας.

`Η όταν ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας λέει ότι «η δημοσιονομική ελευθερία που μας έδωσε η πανδημία τελειώνει» και «επανερχόμαστε από το 2023 σε έναν Προϋπολογισμό με στόχους» και πρωτογενή πλεονάσματα, σηματοδοτώντας «το πέρασμα από την ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση στις επενδύσεις».

Οτι σε κρίση και ανάκαμψη, με «χαλαρή» ή «σφιχτή» δημοσιονομική πολιτική, ο λογαριασμός καταλήγει μόνιμα στους ίδιους.

Οτι κανένα «σινικό τείχος» δεν χωρίζει ούτε τα «μείγματα» διαχείρισης ούτε τα αστικά πολιτικά κόμματα, που ανεξάρτητα απ' το πώς αυτοπροσδιορίζονται, δεν έχουν κανένα «ταμπού» όταν πρόκειται για τη στρατηγική του κεφαλαίου. Κάπως έτσι οι οπαδοί της «χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής» εφάρμοζαν μνημόνια και εισηγούνται «χρηστή διαχείριση» και οι «νεοφιλελεύθεροι» υλοποίησαν τα «επεκτατικά» μέτρα που πληρώνει και πάλι ο λαός.

Γιατί πάνω απ' όλα τους ενώνει το «κοινό πρόγραμμά» τους, που περιγράφεται με το νι και με το σίγμα στο «σούπερ μνημόνιο» του Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο από κοινού στηρίζουν.

Τους στόχους αυτούς, άλλωστε, που για το κεφάλαιο σηματοδοτούν «νέο λαχείο» και για τους λαούς επιπλέον βάρβαρα μέτρα και βάρη, θα έρθει να υποστηρίξει και το «ανανεωμένο» Σύμφωνο Σταθερότητας, ανεξάρτητα απ' το πώς θα κάτσει η «μπίλια» των ανταγωνισμών γύρω από αυτό. Αυτό είναι το πρόγραμμα της σημερινής και της όποιας επόμενης κυβέρνησης και αυτό πρέπει να βάλει ο λαός στο στόχαστρο της πάλης του, φέρνοντας στο προσκήνιο τα δικά του σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες.